Ώρα 07:55 φθινοπωρινή
Έχεις σηκωθεί λίγο νωρίτερα, νωχελικά, αγαπησιάρικα με φιλιά κι αγκαλιές. Ως εκεί…
Σηκώνονται και τα μικρά ζόμπι. Τα γλυκά μου….αχ.
Για πρώτο καφέ δε συζητάμε. Ψιλοθυμάσαι όμως αυτούς τους τύπους στις αμερικάνικες σειρές που σηκώνονται πρωί, χαράματα, φρέσκοι και παίρνουν πρωινό στο μεγάλο τραπέζι, όλοι μαζί, φυσικό χυμό πορτοκάλι και πανκέικς και χαλαρά διαβάζουν εφημερίδα. Ρε συ πως γίνεται αυτό, αναρωτιέσαι. Σάινς Φιξον μονολογείς και συνεχίζεις.
Επιταχύνεις τις διαδικασίες ετοιμασίας, κυρίως τρέχεις δηλαδή, με το ένα μπατζάκι φορεμένο το άλλο να σέρνεται καθώς χοροπηδάς, βάζοντας γάλατα και δημητριακά, φτιάχνοντας και κάτι τάπερ για δεκατιανά, λιγούρες πάσης φύσεως και μεσημεριανά.
Γλυκά φωνάζεις-τσιρίζεις λένε- γρήγορα παιδιά το κουδούνι χτυπά σε δέκα….
Το μικρό ζόμπι νο1 όμως δε γουστάρει μία την κοτσίδα που μόλις της κατάφερες με τα δύο έξτρα χέρια που διαθέτεις. Το μικρό ζόμπι νο2 έχει δει με την άκρη του ματιού του(που σημειωτέον γυαλίζει), ότι το τάπερ του μεσημεριανού περιλαμβάνει κοτόπουλο, μα καθόλου του γούστου της. Φωνάζει χτυπιέται –όχι εγώ δε θα το φάω αυτό το πράμα. Ανάσες, ανάσες, μπριθ ιν μπριθ άουτ.
Εσύ μια τζούρα νεύρα την έχεις ήδη, αλλά θυμάσαι το χτεσινό διαλογισμό και παραμένεις ζεν. Κι επειδή δεν είσαι τυχαία Μαίρη Παναγιωταρά, αποσύρεσαι διακριτικά στο μπάνιο και τελειώνεις την βλεφαρίδα με λίγη μάσκαρα και κει πάνω σε χτυπά ένα αεράκι και φτερνίζεσαι. Σου γίνεται το μάτι Ρόκυ Μπαλμπόα αλλά δεν πτοείσαι. Μαζεύεις και τις μύξες, παράλληλες απώλειες του φτερνίσματος. Η νέα μέρα ξεκίνησε και θα ‘ναι γ@μ@τη.
Ξαναφτιάχνεσαι και ξεκινάς να βγεις από το σπίτι βιαστικά, στα χέρια τα παιδιά να ίπτανται, δεν προλαβαίνουμε λέμε. Δεν έχεις υπολογίσει όμως τη γάτα φύλαρχο της γειτονιάς που μόλις έχει ανοίξει κατάλογο μενού απ’ τα σκουπίδια, αυτά τα φρέσκα που πριν λίγο άφησες στο μπαλκόνι και σου ‘ χει φτιάξει ρεντ κάρπετ από φλούδια κι αποφάγια εσπέσιαλι φορ γιου. Σκέφτεσαι να τα αφήσεις αμάζευτα αλλά θυμάσαι ότι μπορεί να περάσει η πεθερά και να σε κρίνει, χωρίς να τα μαζέψει κιόλας!
Όχι, όχι. Δεν θα περάσει αυτό. Παραμένουμε ζεν. Η πεθερά δε θα περάσει, έχει εμπάργκο. Τα παιδιά φεύγουν σχολείο. Και μένα με περιμένουν τρελοί πελάτες στο μαγαζί! Το βράδυ έχει έξοδο κι εγώ αγαπώ το Μήτσο πολύ.
Δευτέρα πρωί ξεκίνησε. Καλή εβδομάδα!
