Παρακολούθησα μάθημα πολεμικών τεχνών για παιδιά ηλικίας 6-10 ετών, όταν κάναμε την περιβόητη γύρα ανάμεσα σε σχολές και είδη γυμναστικής, για να δει ο μεγάλος που θα καταλήξει.
Ένας μικρούλης κάποια στιγμή έκανε το λάθος να κοιτάξει αλλού, να χαζέψει λιγάκι. Ο δάσκαλος τον φώναξε δυνατά με το όνομά του και του έκανε νόημα να πάει σε μια γωνία. Έτσι έγινε. Το παιδί στη γωνία κι ο δάσκαλος μπροστά του, φωνάζει επιτακτικά : μέτρα Νίκο. Έτσι έγινε, το παιδί που είχε όνομα, μέτρησε 15 χτυπήματα στην κοιλιά του από τον δάσκαλο. «Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε….δεκαπέντε» «Πίσω τώρα στη θέση σου».
Μετά το πέρας του μαθήματος, ρώτησα τον δάσκαλο μήπως η τιμωρία ήταν λίγο σκληρή για ένα εφτάχρονο αγόρι. Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν πονά άλλωστε, ξέρει να σφίξει την κοιλιά του, δεν τον τραυματίζει αυτό. Ναι κάτι κατάλαβα, το παιδί δεν φάνηκε ότι είχε πτοηθεί ιδιαιτέρως σωματικά, αλλά ποιος ήταν ο σκοπός της τιμωρίας; Δηλαδή ο δάσκαλος τι του ‘πε του παιδιού με αυτόν τον τρόπο; Τι τον δίδαξε και πως; Υπακοή, αυτό τον δίδαξα και η υπακοή διδάσκεται με την επιβολή. Μα η υπακοή προϋποθέτει σεβασμό, κάνω λάθος; Αγόρια μεγαλώνετε κυρία μου, όχι χλεχλέδες, αν θέλετε υπάρχουν και τα μπαλέτα.
-Έκανες το κοριτσάκι μου να κλαίει, θα σε εξαφανίσω παλιόπραμα.
-Σας παρακαλώ κύριε σας εξήγησα νομίζω
-Τολμάς να αντιμιλάς;
-Σας παρακαλώ κύριε, δε σας μιλάω με άσχημο τρόπο
-Τίποτε δε το χω να σε πλακώσω στα χαστούκια
Σήκωσε το χέρι του, το κράτησε ψηλά σε αναμονή, ενώ με δυνατή φωνή επέμενε ‘θα σε χτυπήσω’, ‘ δε το χω σε τίποτα να σε βάλω κάτω και να σε λιώσω’
Γύρω δυο τρεις άνθρωποι σχεδόν, τους είχαν περικυκλώσει. Λίγα λόγια ήρεμης δύναμης να καταλαγιάσουν ένα μικρό εκδικητικό θεό. Θανάση μη σε παρακαλώ μη το κάνεις, Κύριε κύριε δεν είστε σωστός, κάντε πίσω σας παρακαλώ, ηρεμήστε.
Ήταν πιο ψηλός από κείνη κι έτσι με σηκωμένο το χέρι είχε γύρει τον κορμό του επιβλητικά προς αυτή. Νόμιζες πως ήθελε να την καταπιεί. Δεν ήθελε.
Ήθελε να είναι πιο δυνατός λέω εγώ.
Ήταν γονιός κι αυτή η δασκάλα του μικρού του κοριτσιού, που ακούσαμε πως την προηγούμενη μέρα το είχε κάνει να κλαίει.
Μεγαλώνουμε μικρές πριγκίπισσες, που δε μπορούν να βρουν ιδανικούς πρίγκιπες μια που τα αγόρια τα μεγαλώνουμε ως μάτσο μπρουτάλ alpha males.
Όμως μεγαλώνουμε και μικρές νοικοκυρές και μικρές αιωνίως υπόλογες και κατώτερες. Μεγαλώνουμε μικρούς πρίγκιπες μόνο στην ισχύ και στην ανωτερότητα και στην δυνατότητα επιβολής.
Δεν μεγαλώνουμε ανθρώπους…
Μεγαλώνουμε παιδιά και αντί να τα ποτίζουμε αγάπη κι αποδοχή, τα ποτίζουμε στερεότυπα.
Πριν λίγες μέρες ένα κορίτσι δολοφονήθηκε από τα χέρια όλων μας. Και δολοφονείται κι από τις φωνές μας. Το κορίτσι αλλά κι οι δολοφόνοι του είναι δικά μας θύματα, όλων μας. Όσο ακόμη αναπαραγάγουμε όλοι μας στερεότυπα και ανακυκλώνουμε κάθε μορφή βίας και επιβολής.
