Κείμενο της ομάδας Αnornin@
Φεμινιστική Αντισεξιστική Ομάδα Μυτιλήνης
“Η Ελένη Τ. βρέθηκε δολοφονημένη, στις 28 Νοεμβρίου στη Ρόδο, από δύο άνδρες τον Μανώλη Κούκουρα και τον Αλέξανδρο Λουτσάι. Η Ελένη Τ. δολοφονήθηκε αφού προηγουμένως κακοποιήθηκε και βασανίστηκε γιατί δεν συναίνεσε να κάνει σεξ μαζί τους. Η Ελένη Τ. δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της πατριαρχίας και σίγουρα δεν πρόκειται για ένα «ατυχές» ή μεμονωμένο περιστατικό. Όμως βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά μπροστά στον εκτρωματικό λόγο των ΜΜΕ, που σκιαγραφούν προσωπικές ιστορίες θύματος και θυτών με το φιλοθεάμον κοινό να παρακολουθεί ένα ακόμα «ατυχές περιστατικό» σοκαρισμένο υποκριτικά, από την αγριότητά του. Κρατώντας για λόγους τηλεθέασης τη δολοφονία και ξεχνώντας με μεγάλη επιμέλεια τον έμφυλο χαρακτήρα του εγκλήματος αποσυνδέοντας το από το κοινωνικό έδαφος που αυτό συντελέστηκε. Ακολουθώντας πάντα ένα συγκεκριμένο μοτίβο λέξεων και προθέσεων που αναδεικνύουν την «κακιά στιγμή», «τη ζήλεια που τον θόλωσε», «τον ευέξαπτο χαρακτήρα» ρίχνουν στο συρτάρι της λήθης όλο τον σεξισμό και μισογυνισμό της καθημερινότητας που χτίζει και αναπαράγει την εξουσία της πατριαρχίας που βιώνουμε.
Για μια ακόμα φορά παρακολουθούμε έναν βιασμό και μια δολοφονία να χρησιμοποιείται προσχηματικά για να διαχυθεί ρατσιστικό και φυλετικό μίσος. Γιατί στο προφίλ των βιαστών το πρώτό πράγμα που φαίνεται να έχει σημασία είναι η εθνικότητα, η φυλή και η ταξική θέση, τα οποια χρησιμοποιούνται ανάλογα την περίσταση, είτε σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τον δράστη μιάς και η ταξική του θέση και ανατροφή δεν θα του επέτρεπε φυσικά να κάνει κάτι τέτοιο, είτε για να δώσουν έμφαση σε ένα άλλο χαρακτηριστικό, όπως αυτό του μετανάστη -πόσο μάλλον όταν αυτό είναι συνυφασμένο με ότι η κοινωνία θεωρεί παραβατικό μόνο από την ύπαρξη του- και όχι τα πρότυπα της μάτσο-ανδρικής κουλτούρας με τα οποία γαλουχήθηκαν. Κατά αυτόν τον τρόπο δομείται μια πραγματικότητα όπου τα περιστατικά βιασμών από μετανάστες αναπαράγονται χωρίς αμφιβολίες και ελαφρυντικά ενώ τα αντίστοιχα από γηγενείς «ευυπόληπτους πολίτες» μπαίνουν στο μικροσκόπιο, αμφισβητούνται, δικαιολογούνται και τις περισσότερες φορές είναι το θύμα που εν τέλει δικάζεται κοινωνικά. Είναι το θύμα που όχι μόνο θα έρθει αντιμέτωπό με τον βιαστή αλλά με ολόκληρο το σύστημα που τον εκτρέφει. Ένα σύστημα που η βία και η εχθρότητα προς οποιοδήποτε υποκείμενο το οποίο έρχεται να καταρρίψει την επιβαλλόμενη κανονικότητα του, είναι δεδομένη. Χαρακτηριστικές εκφάνσεις της είναι ο καθημερινός λοιδορισμός που βιώνει ένα τρανς άτομο από την άρνηση αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου του, τα σχόλια στο δρόμο μέχρι και τον βίαιο ξυλοδαρμό ή και γιατί όχι και βιασμό.
Οφείλουμε στο σημείο αυτό να αναρωτηθούμε τι θα συνέβαινε στην Ελένη Τ. εάν επιζούσε από την επίθεση που δέχτηκε. Σε πόσα δικαστήρια θα έπρεπε να συρθεί, εάν έβρισκε το σθένος, κάτι που καθόλου εύκολο δεν είναι λόγω του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται τέτοια περιστατικά, για να αποδείξει πως δεν έφταιγε η φούστα της ή τα εσώρουχα της, δεν έφταιγε η ώρα που ήταν περασμένη, δεν έφταιγε που έκανε παρέα με άντρες ή ότι δεν αμύνθηκε αρκετά για αυτό που της συνέβη. Μέχρι πότε το θύμα θα φοβάται ακόμη και το να αμυνθεί απέναντι στον βιαστή του σε περίπτωση που το δικαστήριο θεωρήσει την αυτοάμυνα «υπερβολική» και τελικά τοποθετήσει το ίδιο στη θέση του θύτη και το καταδικάσει; Πόση <<ελληνική δικαιοσύνη>> θα έπρεπε να υποστεί για να πείσει (αν εν τέλη έπειθε κάποιο δικαστήριο) πως για τον βιασμό φταίνε οι βιαστές;
Ζώντας σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει τις γυναίκες είτε σαν ευαίσθητα λουλούδια που χρειάζονται προστάτη για να επιβιώσουν, είτε σαν θηράματα για άρρενες κυνηγούς όταν ξεφεύγουν και αντιστέκονται στους ρόλους που τους έχουν επιβληθεί, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα στο άκουσμα ενός βιασμού, αφού σε όλη μας τη ζωή είναι αυτό που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Κάποιες φορές τα καταφέρνουμε και άλλες όχι.
Το μόνο σίγουρο είναι πως σιχαθήκαμε τα παραβιαστικά βλέμματα, τα χουφτώματα από τους συμμαθητές μας για να αποδείξουν ποσό άντρες είναι, να υπακούμε στον αφέντη- σύζυγο, τα σχόλια για το ποσό σεμνότυφα η πουτάνες είμαστε, να περπατάμε με τα κλειδιά στο χέρι , να…να…
Και μπορεί να μην πέφτουμε από τα σύννεφα στο άκουσμα ενός βιασμού αλλά ξεχειλίζουμε από οργή και λύσσα τόσο για τους βιαστές όσο και για την κουλτούρα του βιασμού που τους εκτρέφει.
ΟΣΟ Η ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΣΟ ΘΑ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ
ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΛΕΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”.
