Γνωρίστε τον Κώστα, ο Κώστας όταν γεννήθηκε έδωσε στους γονείς του την απόλυτη ευτυχία. Λίγα χρόνια αργότερα διαγνώστηκε αυτιστικός βαριάς μορφής. Ο Κώστας αγωνίζεται να διαχειριστεί την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται το παραμικρό εξωτερικό ερέθισμα που είναι ικανό να του ταράξει την ηρεμία του. Σήμερα στην εφηβεία του βομβαρδισμένος από τις ορμόνες της ηλικίας του άρχισε να γίνεται “επιθετικός”. Ο Κώστας δεν είναι επιθετικός, μόνο παλεύει σ’ έναν άδικο κόσμο που τον κοιτά με λύπηση. Οι γονείς του προσπαθούν να κοινωνήσουν στον περίγυρο , πως ο Κώστας είναι άλλο ένα παιδί, που ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Ο Κώστας είναι γιος μου.
Γνωρίστε τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης μετά από ένα σοβαρό ατύχημα στα 19 του που του διέλυσε την σπονδυλική του στήλη, δεν μπορεί μα ελέγξει το σώμα του απ’ τη μέση και κάτω. Πέρασε παραπάνω από μία δεκαετία να βρει τα κομμάτια του εαυτού του που έγιναν συντρίμμια μετά από αυτό το ατύχημα. Ο Δημήτρης είναι φίλος μου.
Γνωρίστε τον Θοδωρή. Λίγα λεπτά χωρίς οξυγόνο κατά γέννησή του, του χάρισαν μια εγκεφαλική παράλυση με έντονη σπαστικότητα στα άκρα και τις αναπόφευκτες δυσμορφίες. Ήταν μέτριος μαθητής και πια βρίσκει δουλειά μέσω ειδικών προγραμμάτων. Είναι αργός στη δουλειά του μα καλός, της λεπτομέρειας. Για να γράψει δυο γραμμές σε ένα φάκελο χρειάζεται να καταβάλει τεράστια προσπάθεια, κάτι που είναι τόσο απλό για μένα. Για να πάει από το ένα γραφείο στο άλλο ξοδεύει διπλάσιο χρόνο απ’ τον πιο νωθρό άνθρωπο. Στο γραφείο του συγχωρούν πολλά λες και είναι παιδί. Όμως αυτός δε θέλει. Θέλει να είναι ίδιος με τους άλλους. Ο Δημήτρης είναι συνάδελφός μου.
Γνωρίστε την Αφρούλα. Η Αφρούλα ήταν το “καθυστερημένο” παιδί της δεκαετίας του 80. Πήγαινε σε ένα συμβατικό δημοτικό μια και δεν υπήρχαν ειδικά σχολεία, όπου επανέλαβε την α’ δημοτικού 4 φορές. Ήταν ένα παιδί που στο σχολείο ήταν μόνο, έπρεπε να αντιμετωπίσει την καζούρα καθημερινά κι οι γονείς της παρακαλούσαν τους δασκάλους να μην τη διώξουν και να τη βοηθούν. Όταν η Αφρούλα πήρε αγάπη και λίγη υποστήριξη από κάποια παιδιά μπόρεσε να μάθει να διαβάζει και να γράφει καθώς και να μετρά. Μπόρεσε επίσης να μην κλαίει πια στις επιθέσεις αλλά τουλάχιστον να φεύγει μακριά. Η Αφρούλα ήταν συμμαθήτριά μου και μπόρεσε να βγάλει το δημοτικό.
Γνωρίστε τη Αλίκη. Η Αλίκη φιλοξενήθηκε στο ίδρυμα ανιάτων όταν αυτό υπήρχε στην πόλη μας. Την γνώρισα σε ένα κρεβάτι, δεμένη χειροπόδαρα. Δεν μιλούσε μόνο έβγαζε κραυγές. Ήταν λέει έτσι δεμένη επειδή ήταν επικίνδυνη για τον εαυτό της. Ήταν περίπου 9 ετών έμαθα, εγώ ήμουν έξι. Η Αλίκη δε μπόρεσε ποτέ να νιώσει τι σημαίνει παιδί. Τον ήλιο τον έβλεπε απ’ το παράθυρό της. Δεν έπαιξε, δεν γέλασε. Μόνο υπέφερε. Η Αλίκη ήταν το παιδί μέσα μας.
Γνωρίστε τη Τζίνα. Μια γυναίκα τόσο ευαίσθητη που τόσο ζητούσε την αγάπη. Η Τζίνα στα 45 της καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας της ΣΚΠ. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η ασθένειά της της χάρισε μια παραπληγία έτσι ώστε να μη μπορεί πια ούτε να γυρίσει πλευρό όταν κοιμάται και να εξαρτάται από τρίτους. Διαρκώς…Μπορείς να νιώσεις την αγωνία της καθημερινά; Η Τζίνα έχει ένα κοφτερό μυαλό φυλακισμένο σε ένα ανήμπορο σώμα. Και ζει κάθε δευτερόλεπτο αυτής της κατάστασης. Η Τζίνα είναι αδερφή μου.
Κάποιοι είναι γύρω μας, κάποιοι είναι κρυμμένοι. Κάποιοι παίρνουν αγάπη. Μα κάποιοι παίρνουν λύπηση και κάποιοι απέχθεια. Μόνο σε αυτό μπορείς να πεις πως ανήκουν ίσα σε αυτόν τον κόσμο όταν τους μοιράζεται απλόχερα το κακό…
Αυτή τη χρόνιά, αρχή και κάθε επόμενης οφείλουμε να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα. Να έχουμε ανοικτά τα μάτια της ψυχής και να κάνουμε τον κόσμο μέσα μας αλλά και γύρω μας πιο συμπεριληπτικό. Καλή χρονιά
