Από το facebook αντλήσαμε το παρακάτω κείμενο για το Αναγνωστήριο Αγιάσου που υπογράφει ο εκπαιδευτικός Παναγιώτης Κουτσκουδής:
“Ήταν μία και κάτι μετά τα μεσάνυχτα. Ύστερα από λίγες ώρες θα ξημέρωνε η Τετάρτη, 11 Ιανουαρίου 2017, μέρα αποφράδα στην μακρόχρονη ιστορία του Αναγνωστηρίου Αγιάσου. Μόλις με είχε πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας και με νανούριζε, όταν αναπήδησα από έναν επίμονο ήχο κλήσης στο κινητό μου. Η ανησυχία εκτίναξε την αδρεναλίνη στα ύψη, σαν τη λάβα που γεμίζει γοργά τον κρατήρα του ηφαιστείου. Ήταν ο γαμπρός μου Παναγιώτης Κορομηλάς, που με πήρε κατεπειγόντως για να μου μεταφέρει τη θλιβερή είδηση της κατάρρευσης της στέγης του Θεάτρου κάτω από το τεράστιο βάρος του υπερσυσσωρευμένου χιονιού! Άκουσε το δαιμονιώδες σφύριγμα του συναγερμού, που ενεργοποιήθηκε με την καταστροφή, να σχίζει την ταφική σιωπή της χειμωνιάτικης νύχτας και σπεύδοντας στο κτίριο, να δει τι το προκάλεσε, έγινε ο πρώτος μάρτυρας της απίστευτης καταστροφής. Το ιστορικό μας θέατρο-κόσμημα θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο!
Τρέξαμε εκεί με τα παιδιά μου Μυρσίνη και Μιχάλη να συμμαζέψουμε ό,τι ήταν δυνατόν. Η εικόνα του βυθιζόμενου Τιτανικού δεν θα μας προκαλούσε εντονότερα συναισθήματα! Καλώδια, σωλήνες εξαερισμού, σοβάδες, γυψοσανίδες, μεταλλικά ικριώματα, όλα έγιναν μια άμορφη μάζα. Ανατριχιαστικοί τριγμοί ακούγονταν συνεχώς, καθώς κομμάτια της σκεπής και του εξοπλισμού της αποκολλούνταν κάθε τόσο και έπεφταν στην πλατεία του θεάτρου. Ω ηροστράτειον δράμα!!!
Από τη στιγμή εκείνη άρχισε ένας μαραθώνιος ασίγαστων προσπαθειών εκ μέρους της διοίκησης, πρωτοστατούντος του προέδρου μας Κλεάνθη Κορομηλά, και των στενών φίλων του Ιδρύματος για εξεύρεση άμεσης λύσης. Ως συνήθως, πλήθος «λαμπερών» και ηχηρών προσωπικοτήτων, της πολιτικής κυρίως σκηνής, παρήλασαν από την πασαρέλα της καταστροφής. Εξέφρασαν με σπαραξικάρδιο τρόπο την οδύνη τους για το αναπάντεχο χτύπημα της θεομηνίας και μοίρασαν ανέξοδες και μεγαλόστομες υποσχέσεις.
Σήμερα συμπληρώθηκαν δυο χρόνια παρελκυστικής τακτικής, δυο χρόνια κοροϊδίας, δυο χρόνια υποκρισίας, δυο χρόνια στο διάβα των οποίων δεν μπήκε ούτε μια βίδα ούτε μια πέτρα πάνω στην άλλη.
Τρίζουν τα κόκαλα του Ηρακλή Νταρέλη, του Μιχαήλου Σουσαμλή, του Πάνου Μπράτσου και όλων των μεγάλων καλφάδων των πολιτιστικού μας οικοδομήματος. Οι αγώνες τους και η τεράστια παρακαταθήκη τους απαιτούν δικαίωση! Η άμεση αποκατάσταση τέτοιων πνευματικών φάρων, που ακτινοβολούν επί αιώνες το ανέσπερο φως της Παιδείας, της Τέχνης και του Πολιτισμού, είναι ηθική υποχρέωση κάθε Πολιτείας που σέβεται την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Η Πολιτεία όμως δεν είναι απρόσωπη! Την εκπροσωπούν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Και οι σημερινοί, κωφεύοντες κατ’ εξακολούθηση και προφανώς βαρήκοοι, είναι απλά αξιοθρήνητοι!”
