Ετοίμασα το βέλο μου, είμαι συγκλονισμένη. Ένας τεράστιος, ένας μύθος, μια απύθμενη προσωπικότητα μας άφησε χρόνους. Το κενό είναι δυσαναπλήρωτο. Φεύγουν ο ένας πίσω από τον άλλον. Ποιος θα μας ράβει στο τέλος; Ποιος έμεινε από τους μεγάλους; Άτιμη υψηλή ραπτική τρως τα παιδιά σου. Μας έμειναν τα μπουκλέ ταγιέρ, τα λευκά μετάξια με τις μαύρες τρέσες, οι καπιτονέ δερμάτινες τσάντες από τις καλές εποχές κι η βεντάλια που μου άφησες την τελευταία φορά που σε είδα αγαπημένε μου Καρλ, τότε που σου υποσχέθηκα πως θα τα χάσω αυτά τα κιλά γιατί ευγενικά μου είπες πως αν συνεχίσω έτσι θα γίνω δίφυλλη ντουλάπα.
Τι να πρωτοθυμηθώ ; Που με έβαζε η μαμά να μαθαίνω γερμανικά για να μπορώ να συνεννοούμαι απευθείας μαζί σου; «να τον πιάνεις από παντού Γενεβιέβη μου, από πουθενά μη σου ξεγλιστρά, να μαθαίνεις από αυτή την μεγαλοφυΐα»
Να θυμηθώ που ‘χες θυμώσει στη μαμά επειδή ήτανε μούσα του Yves κι εσύ ζήλευες.
Να θυμηθώ που είχες αφιερώσει το ντεφιλέ στην αρχαία Ελλάδα μετά από παράκλησή μου;
Ή τότε που ήθελα να πάω στην Αυτοκίνηση και με ανάγκασε η μαμά να φορέσω αυτό το ταγιέρ το πτι καρό, που ανάμεσα στα καρό είχε ειδική παραγγελία τα αρχικά μου με χρυσά γράμματα. Ειδική παραχώρηση του Καρλ γιατί με συμπαθούσε. Ήταν ένα όνειρο σε άσπρο και εφηβικό ροζ που μου το συνδύασε με αντίστοιχα ασπρορόζ μέρι-τζέινς. Σανέλ τσιχλοφουσκα έλεγε ο Παύλος. «Μα μαμά» της έλεγα «δεν πάω για τσάι με τους Λάιονς, σε κλαμπ πάω» «δεν είναι δυνατόν να βάλω το ταγιέρ». «Αγάπη μου» απαντούσε η μαμά «ο Καρλ φτιάχνει ρούχα εστέτ για την ώρα όχι για το μέρος», «απόγευμα θα πας, ταγιέρ θα φορέσεις». «Όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμη και θα βγαίνεις βραδινές ώρες μπορείς να φοράς οτ κουτούρ»
Τι να κάνω κι εγώ, έβαζα το πτι καρό και κυκλοφορούσα ανάμεσα στα φουσκωτά πουπουλένια σεβινιόν μπουφάν, στα πόλο τι- σερτς και στα τιμπερλαντ μποτάκια, κοινή αμφίεση για αγόρια και κορίτσια της γενιάς μου στα γυμνασιακά χρόνια. Ευτυχώς ήταν και κάποιες απ’ το παρθεναγωγείο τις Ουρσουλίνες, με κάτι βαμβακερά λευκά και δεν έκανα τόση διαφορά γιατί τραβούσαν αυτές τα βλέμματα. Λίγο η βαφτιστική αμφίεση λίγο οι κοτσίδες στα πλάγια, λίγο η μπαλαρίνες με τα κοντά καλτσάκια. Τι να πουν κι αυτές οι καημένες. Βέβαια αυτές δεν φορούσαν Σανελάκια αλλά κάτι Μάκης Τσέλιος που μόλις είχε αρχίσει να βγάζει κάτι δευτεροτρίτα συνολάκια που δεν έφταναν μία τον Μπίλυ Μπο. Άλλο δράμα από κει τώρα τι τα θυμήθηκα! Αχ άτιμη υψηλή ραπτική που τρως τα παιδιά σου.
Καρλ μου, σε χαιρέτισα χτες. Σε τίμησα με το μαύρο deux pieces, τότε που το ‘ραψες είχες πει «κράτα το για την μέρα που θα μου πεις adieu…» Ήμασταν λίγοι, κρατούσα το χέρι της Βιρζινί όταν σε συνόδευε στην τελευταία πράξη…Συλλυπήθηκα και τη μικρή σου τη Σουπέτ. Την είδα ήταν συντετριμμένη. Αχ την γλυκιά μου χήρα κι ορφανή μαζί. Πως θα ήταν άραγε χωρίς εσένα το πρώτο βράδυ…
Κλαίω συνέχεια δεν προλαβαίνω καθαρά τα Fendi μαντήλια. Δεν έχω λόγια Καρλ.
Σήμερα θα κοιμηθώ με την Chloe οργάνζα κι ας κάνει κρύο. Πριν ξαπλώσω θα κάνω δύο στροφές γύρω απ’ το κρεβάτι να ανεμίσω τα μετάξια για σένα αγαπημένε.
Mein kaiser, mein schätz auf wiedersehen.
Θεέ και κύριε σχώρα τον
