Οι άνθρωποι που μας κουμαντάρουν και για να γίνω πιο κατανοητός αυτοί που μας κυβερνούν ή διαχειρίζονται τα προβλήματα μας, οι τριακόσιοι της βουλής των Ελλήνων που δεν βουλεύονται αλλά οπωσδήποτε βολεύονται, έχουν έναν παράφορο, περίεργο και επικίνδυνο έρωτα με την εξουσία.
Γιατί αυτοί που κουμαντάρουν δεν θέλουν να φύγουν και αυτοί που ασκούν κριτική και έλεγχο και διοίκηση θέλουν να διώξουν τους άλλους για να έρθουν αυτοί στην εξουσία.
Και το πολιτικό αυτό παιχνίδι συνεχίζεται και κατάντησε τη δημοκρατία της χώρας μια φτιασιδωμένη δημοκρατία που αντί να εξυπηρετεί τους πολίτες, το έθνος και την πατρίδα, εξυπηρετεί τους κουμανταδόρους και τις ομάδες συμφερόντων που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων και όχι των πολλών. Και ενώ θα έπρεπε σήμερα που η χώρα βρίσκεται σε αυτή την κρίση, όχι μόνο την οικονομική αλλά κυρίως την πολιτική και ηθική, οι κουμανταδόροι και οι μπροστάρηδες, οι βουλευτές που έγιναν βολευτές, τα κόμματα και οι ηγέτες τους να συμφωνούν και να ασκούν σωστά το νομοθετικό τους έργο για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, για να σταθεροποιηθεί η δημοκρατία, για να καταλάβουν οι πολίτες ότι κάτι κάνουν και αυτοί που τους ψηφίζουν, ότι είναι δηλαδή υπηρέτες του λαού και όχι υπηρέτες της τσέπης τους και των κομμάτων τους, όλοι λοιπόν αυτοί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, φαγώνονται μεταξύ τους, μαλώνουν για την εξουσία, αδιαφορούν για τον πολίτη, αναπτύσσουν τις πελατειακές σχέσεις, ενισχύουν τις διαπλοκές και όταν βρεθούν σε αδιέξοδο αρχίζουν να κουβεντιάζουν για πρόωρες εκλογές, διχάζουν το λαό και προπαγανδίζουν τα μέσα ενημέρωσης στον δρόμο αυτό που έχουν συμφέροντα κυρίως οικονομικά να τον ακολουθήσουν, γιατί όταν γίνονται εκλογές μιλούν οι πολιτικοί, πληρώνουν τα σπασμένα, ανεβαίνει το κασέ των διαφημίσεων και έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να καλλιεργούν το θέμα των εκλογών γιατί έτσι κερδίζουν τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες του αθηνόκρατους γίνονται δύο κομμάτια και όλοι πληρώνονται ανάλογα για να υποστηρίξουν τις απόψεις αυτών που φαγώνονται και ο λαός χάνει τον μπούσουλα και δεν ξέρει τελικά αν είναι σωστό να γίνουν εκλογές ή όχι.
Η εκλογομανία αυτή έχει επηρεάσει όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Γιατί όλοι θέλουν κάποια καλυτέρευση, όλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα και όταν μερικοί τους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια λογικό και φυσικό είναι να πατούν την πεπονόφλουδα, να αποπροσανατολίζονται και να νομίζουν ότι οι πρόωρες εκλογές είναι μια κάποια λύση. Άλλωστε για τον προβληματισμένο, τον αγανακτισμένο πολίτη, η κάθε αλλαγή είναι μια κάποια λύση. Είναι όμως σωστό να γίνονται εκλογές πριν από την ώρα τους; Είναι λογικό και δημοκρατικό να παρασύρονται οι πολίτες σε αυτή τη φαγωμάρα των τριακοσίων; Δεν είναι επικίνδυνο, αντιδημοκρατικό το να μην ξέρουμε που βαδίζουμε και οι 300 να σιωπούν και να μην ενημερώνουν σωστά το λαό γιατί έχουν ερωτευθεί παράφορα την εξουσία, εθελοτυφλούν και δεν βλέπουν τα προβλήματα της χώρας; Οι εκλογές μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή, με οποιοδήποτε έξυπνο τρόπο των πολιτικών. Για λόγους οικονομικούς (να φύγουμε από τα μνημόνια, από το ευρώ και από την Ευρώπη), για λόγους εθνικούς (ότι η κατάσταση με την Τουρκία και τις γειτονικές χώρες δεν είναι καλή και πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με αλλαγή ή με μια νέα κυβέρνηση), για λόγους του προέδρου της δημοκρατίας (που πρέπει να μαζευτούν οι ψήφοι και γίνεται αγώνας από τους μεν να μαζευτούν και από τους άλλους να διχαστούν) και τρέχα γύρευε να βρεις ποιος έχει δίκιο και ποιος θα σώσει τη χώρα όταν οι 300 υπηρέτες του λαού δεν συμφωνούν σε βασικά θέματα μεταξύ τους κατ’ αρχήν και στη συνέχεια απαραίτητα και ωφέλημα για τον έθνος, για την πατρίδα. Γιατί ο σκοπός της αντιπολίτευσης, των κομμάτων που δεν βρίσκονται στην εξουσία αλλά θέλουν την εξουσία, είναι η κριτική και ο έλεγχος της κυβέρνησης. Αλλά ο καλόπιστος έλεγχος. Όχι η κακόπιστη κριτική. Και από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία έχει υποχρέωση δημοκρατική και ευθύνη να ακούει τις καλόπιστες προτάσεις της αντιπολίτευσης και να συμφωνήσει με αυτές αν είναι προς το συμφέρον της πατρίδας.
Αυτά τα πράγματα λέγονται, γράφονται αλλά δεν γίνονται στο εθνικό Κοινοβούλιο. Γιατί επαναλαμβάνω οι εθνοσωτήρες δεν ασχολούνται με αυτά. Ασχολούνται με τα κομματικά, ασχολούνται με τα προσωπικά και κυρίως ασχολούνται με τα ψηφοθηρικά. Κύριος στόχος η εξουσία και για να την καταλάβουμε πρέπει να έχουμε ψήφους. Που θα βρούμε ψήφους; Πως θα κερδίσουμε τις ψήφους; Και αρχίζουν οι υποσχέσεις, αρχίζουν τα προγράμματα, όλοι λένε ότι θα βρούμε χρήματα, όλοι λέμε ότι θα κάνουμε καλύτερη διαχείριση αλλά στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό όπως λέει η παροιμία και όλοι κάνουν αυτό που μπορούν αν μπορούν και ξαναέχουμε εκλογές και ξανά έξοδα και σπατάλες και ξανά φαγωμάρες και αντιδικίες και ξανά οι μιζαδόροι, οι κομπιναδόροι, οι ρουσφετολόγοι, οι κερδοσκόποι να τρίβουν τα χέρια τους και να γεμίζουν τις τσέπες τους, γιατί όσο υπάρχει αναταραχή, διχασμός και ακυβερνησία στη χώρα, αυτοί πλουτίζουν. Ποιοι λοιπόν καλλιεργούν αυτό το κλίμα της αναταραχής και της ακυβερνησίας; Οι πολίτες που κοιτάζουν να ζήσουν με το μεροκάματο του τρόμου ή με τον πενιχρό μισθό των υπαλλήλων και των συνταξιούχων; Τι συμφέρον έχουν οι πολίτες να δημιουργήσουν αυτή την αναταραχή; Και καταλήγουμε μαθηματικά και λογικά στο συμπέρασμα ότι αυτοί που επιζητούν την ακυβερνησία, την αναταραχή και τη φαγωμάρα είναι οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες του περίγυρου τους. Πάμε τώρα και στους πολίτες, οι οποίοι ακολουθούν ή αντιδρούν ανάλογα σε αυτά που λένε οι κουμανταδόροι για εκλογές, για αλλαγές και ζητούν την ψήφο τους. Υπάρχει η λαϊκή παροιμία η οποία λέει «πες μου με ποιον πας να σου πω ποιος είσαι» η οποία εν προκειμένου μεταλλάσσεται ή μετατρέπεται στο «πες μου τι ψηφίζεις να σου πω τι καπνό φουμάρεις». Γιατί αν δεν ξέρεις τι ψηφίζεις και αν δεν ξέρεις με ποιον πας, τότε γιατί ψηφίζεις και γιατί πας με έναν άγνωστο; Υπάρχει και η άλλη παροιμία, η σοφή, που λέει ότι αν δεν ταιριάζουμε δεν συμπεθεριάζουμε, που πρέπει να υπάρχει κάτι κοινό όχι μόνο στα πεθερικά αλλά και στον γαμπρό και στη νύφη και στις παρέες και στις φιλίες και σε όλους εκείνους στους οποίους ταιριάζουν τα χνώτα τους. Γιατί αν ο ψηφοφόρος παίρνει το φάκελο και πηγαίνει την ημέρα της εκλογής στην κάλπη για να ψηφίσει πρέπει να γνωρίζει το γιατί και ποιον ψηφίζει. Αλλιώς πάει εκδρομή, κάθεται στο σπίτι του και κάνει οικιακά ή μαγειρική ή κηπουρική. Δεν παρασύρεται από τους μπροστάρηδες, τους χαραμοφάϊδες και τους διαπλεκόμενους που δουλεύουν για τα αφεντικά τους, τα κόμματα και τους ηγέτες τους. Γιατί τα κόμματα και οι ηγέτες τους έρχονται και φεύγουν ή εξαφανίζονται, τους γράφει θετικά ή αρνητικά η ιστορία, αλλά αυτοί που κρατούν τη χώρα, αυτοί που πολεμούν για την πατρίδα τους, αυτοί που θέλουν ειρήνη και εργασία, είναι οι πολίτες αυτής της χώρας. Είναι αυτοί που τους κρέμασαν ταμπέλες και τους λένε αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, κομμουνιστές ή και με άλλα ονόματα της σημερινής παγκοσμιοποιημένης εποχής, ταραγμένης κοινωνίας και μεθυσμένης πολιτείας. Αλλά όλοι αυτοί δεν παύουν να ζουν, να πιστεύουν και να ελπίζουν – γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία- στη χώρα που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και θέλουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να έχουν καλύτερες μέρες, καλύτερη ζωή και περισσότερες ευκαιρίες. Αν το καταλάβουν αυτό οι περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας, τότε η εκλογομανία και η ψηφοθηρία που είναι επιδημίες θα ξεπεραστούν και θα γίνονται οι εκλογές στην ώρα τους, οι πολίτες θα ψηφίζουν με περισσότερη ευθύνη και οι κουμανταδόροι, που είναι τριακόσιοι και που πρέπει να γίνουν λιγότεροι, θα καταλάβουν ότι μπορεί να κοροϊδεύεις το λαό μια, δύο ή και τρεις φορές, συνέχεια όμως δεν μπορείς να κοροϊδεύεις κανέναν.
Ε.Ε.Γ.
