Περπάτησαν πάνω σε ηφαίστεια, έτρεξαν πάνω σε αμμόλοφους και κολύμπησαν στον Ατλαντικό Ωκεανό! Όμως το καλύτερο σημείο στο ταξίδι τους στα Κανάρια νησιά ήταν η γνωριμία με τους συμμαθητές τους! Δέκα μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου της Βρίσας ταξίδεψαν ως το νησί της Φουερτεβεντούρα για να ανακαλύψουν και να μας θυμίσουν ακόμη μια φορά πως “μπορεί να μιλάμε άλλες γλώσσες, να έχουμε άλλο χρώμα ή άλλες συνήθειες, αλλά αν θέλεις να πλησιάσεις κάποιον ή κάτι, όλα τα διαφορετικά αυτά στοιχεία εμπλουτίζουν την προσπάθεια αντί να τη δυσχεραίνουν”.
Από τα…ημερολόγια του ταξιδιού τους
“Την Παρασκευή της 8ης Μαρτίου δέκα μαθητές και μαθήτριες από το Δημοτικό Σχολείο της Βρίσας, τέσσερις εκπαιδευτικοί και δύο συνεργάτες μας συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο. Λίγο αργότερα, αφού αποχαιρετήσαμε τους γονείς των παιδιών, πήραμε την πρώτη από τις συνολικά τρεις πτήσεις που θα μας οδηγούσαν μετά το τέρμα της Μεσογείου, μετά τον πορθμό του Γιβραλτάρ, πιο κοντά στην Αφρική απ’ ότι στην Ευρώπη, σχεδόν πάνω στον τροπικό του Καρκίνου… Το βράδυ της ίδιας μέρας προσγειωθήκαμε στα Κανάρια Νησιά!
Το νησί που είχαμε βάλει στόχο ήταν η Φουέρτεβεντούρα. Εκεί συναντήσαμε παιδιά και εκπαιδευτικούς που, ως τώρα, είχαμε δει και αλληλεπιδράσει μόνο μέσω διαδικτύου. Τέσσερις μέρες είναι λίγες αριθμητικά, όμως, σχεδόν ποτέ, ο χρόνος ενός ταξιδιού δεν ταυτίζεται με τον χρόνο όπως βιώνεται, τελικά, μέσα μας.
Τρέξαμε σε αμμόλοφους, περπατήσαμε σε ηφαίστεια(ευτυχώς ανενεργά), κολυμπήσαμε στον Ατλαντικό, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις και, κυρίως, γνωρίσαμε άλλους ανθρώπους που μας θύμισαν ότι η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ -μα ποτέ- μόνο αυτή που ζούμε καθημερινά, αλλά ότι, αντίθετα, υπάρχουν πολλές, τόσες όσοι και οι άνθρωποι! Μπορεί να μιλάμε άλλες γλώσσες, να έχουμε άλλο χρώμα ή άλλες συνήθειες, αλλά αν θέλεις να πλησιάσεις κάποιον ή κάτι, όλα τα διαφορετικά αυτά στοιχεία εμπλουτίζουν την προσπάθεια αντί να τη δυσχεραίνουν.
Αργά το βράδυ της Πέμπτης, στις 14 Μαρτίου, επιστρέψαμε στη Μυτιλήνη. Η καθημερινότητα, όπως την ξέραμε, είναι και πάλι εδώ, όμως όσο κοιτάμε τα μάτια των παιδιών τόσο επιβεβαιώνουμε την πρώτη μας σκέψη, πολύ πριν ξεκινήσουν όλα αυτά: χρειάζεται να θυμόμαστε, που και που, να σπρώχνουμε τον εαυτό μας σε κάτι μη οικείο, σε κάτι άγνωστο. Έτσι μόνο μπορούμε να νιώσουμε τι σημαίνει πληθυντικός αριθμός στη σκέψη και στα συναισθήματα”.
