“Θέμε – δε θέμε, εκλογές έρχονται. Να ψηφίσουμε πρέπει, να εξασκήσουμε το δικαίωμά μας το πολιτικό, το ύψιστο, αυτό που, αν βάζαμε το μυαλό μας να δουλέψει και κάθε φορά επιλέγαμε τους καλύτερους σε κάθε που είχαμε κάλπη μπροστά μας, μπορεί και να μην τραβούσαμε αυτά που τραβάμε – αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση εργασίας…
Λοιπόν, εκλογές έρχονται, θέμε – δε θέμε θα ψηφίσουμε! Κι έχουμε και πολλές κάλπες και πολλούς υποψηφίους και πολλές επιλογές. Και πρέπει να βάλουμε το μυαλό μας (που λέγαμε πιο μπροστά) να δουλέψει, για να αποφασίσουμε ποιοι είναι οι καλύτεροι. Γιατί, ναι, υπάρχουν διαφορές στους υποψήφιους. Όπως ακριβώς υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα ηλεκτρικά ψυγεία – στην περίπτωση που θες να επιλέξεις ψυγείο γιατί το χρειάζεσαι, επειδή χάλασε το προηγούμενο και θες να διατηρείς τα τρόφιμά σου χωρίς να χαλάνε –, και επιλέγεις το συγκεκριμένο γιατί έχει μεγάλη κατάψυξη, γιατί έχει εγγυημένο κατασκευαστή, γιατί έχει μικρή κατανάλωση σε ρεύμα, γιατί έχει βολικά συρτάρια, γιατί δεν πιάνει πάγο, γιατί είναι αερόψυκτο, γιατί έχει μεγάλο καλάθι για λαχανικά, γιατί βγάζει και παγάκια και νερό και είναι ντιζαϊνάτο! Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους υποψήφιους: ΕΧΟΥΝ διαφορές!
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να βρούμε μερικές διαφορές, να βρούμε μερικά κριτήρια που διαφοροποιούν τους υποψήφιους για μια θέση, και να τα καταγράψουμε:
- Η ιδεολογική αφετηρία του καθενός.
- Οι ικανότητες που έχει ο καθένας να διοικεί και να οργανώνει,
- Οι γνώσεις και η εμπειρία που έχει ο καθένας,
- Το πόσο συνεργάσιμος είναι,
- Το πόσο οραματιστής είναι,
- Το πόσο μπορεί να προβλέψει μια ανάγκη και να λύσει ένα πρόβλημα πριν ακόμα αυτό εκδηλωθεί,
- Αν μπορεί να ανταποκριθεί σε μιαν έκτακτη ανάγκη, σε μια τραγωδία
- Αν ξέρει να διαλέγει τους συνεργάτες του,
- Αν είναι ξεροκέφαλος, αν είναι λογικός ή δεν μπορείς να τον πιάσεις από πουθενά,
- Αν είναι φυγόπονος ή εργατικός,
- Αν είναι έντιμος ή λαμόγιο περιωπής,
- Αν μπορεί να πει σωστά μια φράση, κι ακόμα καλύτερα, να μπορεί να αρθρώσει έναν ουσιώδη λόγο, ή ούτε να μιλήσει δεν ξέρει,
- Αν είναι θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος ή μαύρη μαυρίλα πλάκωσε,
- Αν ο ίδιος είναι επιτυχημένος στη δουλειά του ή με όσα έχει καταπιαστεί έχει αποτύχει,
- Αν λέει αλήθεια πάντα ή έχει συλληφθεί ψευδόμενος
- Κατ’ αρχάς, αν έχει δουλέψει ή είναι ανεπάγγελτος ντουλαπτσής και χαραμοφάης
- Αν είναι επίμονος και δεν παραιτείται από την προσπάθεια πριν φτάσει στο στόχο, ή εγκαταλείπει στην πρώτη δυσκολία ή αν αργεί να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα,
- Αν είναι μέθυσος ή νηφάλιος, καβγατζής, εριστικός
- Αν γνωρίζει το χωριό μας (αν πρόκειται για τις τοπικές εκλογές), τον δήμο μας (άμα πάει για δήμαρχος ή δημοτικός σύμβουλος) και τα νησιά (αν ενδιαφέρεται για τις Περιφερειακές εκλογές).
Αυτά, συνοπτικά, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα κριτήρια. Ακόμη και αν πλένεται κανείς ή βρωμάει από την απλυσιά, μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για να επιλέξεις κάποιον. Γιατί κι αυτό έχει συνέπειες, όταν μιλάμε για πολιτικό, ο οποίος θα κληθεί να διαπραγματευτεί, να συνομιλήσει, να εκπροσωπήσει. Κι η μπόχα, δεν είναι ατού αλλά κοσμοδιώχτης!
Από όλα αυτά τα κριτήρια (και όσα δεν έχουμε καταγράψει, αλλά μπορεί να έχει ο καθένας μας κατά νου), κάποια είναι ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας κι άλλα είναι δευτερεύοντα – ο καθένας κατά την κρίση του ταξινομεί. Και αναλόγως, κατατάσσει τους υποψήφιους. Υπάρχει, όμως, ένα βασικό θέμα: Να κάνει για τη δουλειά για την οποία τον επιλέγεις. Αν πήγαινε για παπάς, θα έπρεπε να μπορεί κάπως να ψέλνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό το προσόν μας είναι αδιάφορο: δεν ψηφίζουμε για παπά, ούτε για Μητροπολίτη. Ψηφίζουμε για τους τοπικούς μας άρχοντες, γι’ αυτούς που θα λύσουν τα τοπικά μας ζητήματα και θα βοηθήσουν τον τόπο να μην ρημάξει, και θα του δώσουν την ώθηση που χρειάζεται για να αναπτυχθεί.
Μπορείς, κύριε; Να σε ψηφίσω ! Δεν μπορείς, θα ψάξω για άλλον. Γιατί, αυτό πρέπει να είναι το σημείο που πρέπει να επικεντρώσουμε: η αποτελεσματικότητα του καθενός, να μπορεί να βάλει τη μια πέτρα πάνω στην άλλη κι όχι να μας περιλούζει με λόγια και φούμαρα και αποτέλεσμα ουδέν. Τι να το κάνω αν χορεύεις ωραίο ζεϊμπέκικο, αν εμφανίζεσαι στις τηλεοράσεις, αν έχεις όνομα, αφού δεν ξέρεις από κουμάντο; Τέτοιους, κακά τα ψέματα, έχουμε πολλούς. Τους αποτελεσματικούς ψάχνουμε. Και τα περισσότερα από τα κριτήρια που αναφέραμε πιο πάνω, στην αποτελεσματικότητα μας οδηγούν, αυτή κυρίως μας ενδιαφέρει.
Και κάτι ακόμα: θέλουμε ο εκπρόσωπός μας τουλάχιστον να μην μας ντροπιάζει! Με τα λόγια του, τις συμπεριφορές του, τις δράσεις του, τις συναναστροφές του. Η προσωπική του ζωή είναι μάλλον το τελευταίο που μας ενδιαφέρει, αλλά αξιοπρεπής θέλουμε να είναι.
Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, υποψήφιε, θέλουμε να μας εμπνεύσεις. Να μας πείσεις να συμμετέχουμε κι εμείς – στις εκλογές πρώτα-πρώτα, κι ύστερα στην προσπάθεια που θα κάνεις ως εκλεγμένος. Να μας δείξεις δρόμους έξω απ’ το κατώφλι μας, έξω από τα στενά μας σύνορα. Ακόμα κι αν έχουμε προσωπικά συμφέροντα, αν σε θέλουμε για μέσο, για ρουσφέτι και παντός είδους ιδιοτελείς εξυπηρετήσεις, εσύ πρέπει να μας οδηγήσεις στο κοινό καλό, στο συμφέρον του συνόλου, που θα είναι και συμφέρον δικό μας.
Πρέπει να μας κάνεις καλύτερους.
Μπορείς; ”
