Αν αναρωτιέστε ποια είναι η μοίρα των ανθρώπων που φεύγουν από τη Μόρια η απάντηση είναι μια άλλη Μόρια, μια άλλη “φυλακή” στην οποία μάλιστα οι άνθρωποι νιώθουν περισσότερο “ακινητοποιημένοι”, περισσότερο στάσιμοι κι εγκλωβισμένοι “εδώ”, στη χώρα που έμελλε να είναι ο τελευταίος σταθμός της μικρής τους οδύσσειας. “Στην Μόρια ήταν καλύτερα, τουλάχιστον είχες κάπου να πας μετά”, λένε οι ίδιοι άνθρωποι που φεύγουν κατά κύματα από τη Λέσβο με την ελπίδα χαραγμένη στα πρόσωπά τους, όταν γίνεται η περίφημη “αποσυμφόρηση”. Όμως μάλλον, όπως γράφει ο Δημήτρης Τσίρκας στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, ο παράδεισος είναι “υπερπλήρης” και οι πρόσφυγες “αιχμάλωτοι σε ένα μόνιμο καθαρτήριο”.
Υποχρεωμένοι να ζουν για καιρό στο καθαρτήριό τους, πολλοί από αυτούς σε άσχημες συνθήκες με τα δικαιώματά τους να καταπατούνται και με την υπομονή τους να εξαντλείται, μπορούν πολύ εύκολα να πέσουν θύματα οποιασδήποτε φήμης που τους δίνει ελπίδα. Την ελπίδα να επανενωθούν με τους συγγενείς τους που βρίσκονται σε άλλες χώρες, την ελπίδα να ζήσουν κάποτε σε κανονικές συνθήκες έχοντας ξανά ένα σπίτι. μια δουλειά και ένα σχολείο που θα καλοδεχτεί τα παιδιά τους
“Να μείνουν δεν τους θέλουν, να φύγουν δεν τους αφήνουν, να επιστρέψουν στις χώρες τους δεν μπορούν. Οι πρόσφυγες βρίσκονται αιχμάλωτοι σε ένα μόνιμο καθαρτήριο, γλίτωσαν από την κόλαση του πολέμου αλλά δεν τους επιτρέπεται να περάσουν στον «παράδεισο». Όχι γιατί δεν το αξίζουν, όχι επειδή υπέπεσαν σε κάποιο αμάρτημα, αλλά γιατί, όπως τους ενημερώνουν, ο παράδεισος είναι υπερπλήρης, δεν τους χωρά, άσε που δεν είχαν κάνει και κράτηση”.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών
Αυτή τη στιγμή επικρατεί ηρεμία έξω από τη δομή φιλοξενίας προσφύγων, στο πρώην στρατόπεδο Αναγνωστοπούλου, στα Διαβατά Θεσσαλονίκηςκαθώς αποχώρησαν και οι τελευταίοι πρόσφυγες που είχαν στρατοπεδεύσει εδώ και 3 μέρες, στο σημείο. Οι 800 περίπου μετανάστες και αιτούντες άσυλο ανταποκρίθηκαν σε ένα παράλογο διαδικτυακό κάλεσμα για το «Καραβάνι της Ελπίδας» προς τα σύνορα Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες οι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν με ναυλωμένα λεωφορεία στις δομές, τα ξενοδοχεία ή τα διαμερίσματα όπου φιλοξενούνται σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Επί τέσσερις ημέρες επικράτησαν επεισόδια, με τους συγκεντρωμένους να συγκρούονται με την αστυνομία στην προσπάθειά τους να φύγουν από τη χώρα. Οι αστυνομία χρησιμοποίησε σε πολλές περιπτώσεις δακρυγόνα και χημικά ενώ οφωτορεπόρτερ Γιώργος Μουτάφης, μέλος της ΕΦΕ, που κάλυπτε τα γεγονότα δέχτηκε απρόκλητα πισώπλατα επίθεση από ένστολο των ΜΑΤ, καθώς “ως αντίδραση στην λεκτική διαμαρτυρία του” ο ένστολος θεώρησε σκόπιμο να τον χτυπήσει με την ασπίδα του και τον ασύρματο του σε πρόσωπο και κεφάλι.
Την ίδια στιγμή, περίπου 300 πρόσφυγες που είχαν αγοράσει εισιτήρια, θέλησαν να επιβιβαστούν από τον Σταθμό Λαρίσης στο δρομολόγιο για τη Θεσσαλονίκη. Διμοιρίες των ΜΑΤ, όμως, δεν τους επέτρεψαν να μπουν στο τρένο και ματαίωσαν όλα τα δρομολόγια. Στη συνέχεια, οι πρόσφυγες κατέλαβαν τις σιδηροδρομικές γραμμές και έστησαν τέντες στην πλατφόρμα ενώ αυτήν την ώρα, ο αριθμός τους έχει μειωθεί.
Κουρασμένοι από τον εγκλεισμό, με την απουσία ενός προγράμματος που να βοηθάει την ένταξή τους κοινωνικά, με τα παιδιά τους να βιώνουν τον ρατσισμό μέσα από τα κλειστά σχολεία και τις καταλήψεις το μόνο που επιθυμούν είναι να φύγουν. Όπως και οι άλλοι. Όλοι αυτοί που λένε “Να φύγουν¨, με κάθε κόστος, να μην υπάρχουν, να εξαφανιστούν ως δια μαγείας. Γιατί οι πρόσφυγες προκαλούν.
“Μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν. Αν εκδηλώσουν στοιχεία του πολιτισμού τους, σκανδαλίζουν. Αν προσπαθήσουν να ενσωματωθούν, στέλνοντας π.χ. τα παιδιά τους στα σχολεία, βάζουν σε κίνδυνο τα «δικά μας» παιδιά. Ακόμη και όταν σαπίζουν στα camps και τα hot spots λογίζονται ως απειλή. Ό,τι και αν κάνουν είναι χαμένοι. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο εξαφανίζονταν από προσώπου γης, ένα τεράστιο επιφώνημα ανακούφισης θα αντηχούσε στις χώρες του «πολιτισμένου» κόσμου. Και η ζωή θα συνεχιζόταν σαν τίποτα να μη συνέβη, σαν να μην υπήρξαν ποτέ”. (Δ. Τσίρκας).
photo: Νο borders
