Είναι η Παναγιά η Γοργόνα, των ναυτικών. Τάμα ενός καπετάνιου που θαλασσόδερνε στο πέρασμα
από τη μικρασιατική ακτή προς το νησί, όπως διαβάζουμε στο εμβληματικό μυθιστόρημα του
Στράτη Μυριβήλη “Η Παναγιά η Γοργόνα”. Κι έμελε τούτη η Παναγιά΄ στις μέρες μας να γίνει φάρος και σημείο
αναφοράς για τους χιλιάδες πρόσφυγες που μπήκαν στις λαστιχένιες βάρκες, έπαιξαν κορώνα-γράμματα τη ζωή τους και βρήκαν απάγκιο στο βορινό παραθύρι της Λέσβου.
Βγήκαν στην ακτή, κάποιοι φιλώντας τα βράχια, άλλοι υψώνοντας το βλέμμα στον ουρανό ή γονατίζοντας ταπεινά για να προσκυνήσουν, να πουν ευχαριστώ, ο καθένας στο δικό του Θεό. Η Παναγιά, η μάνα, έστεκε εκεί στου βράχου την άκρη, πιο ταπεινή απ΄ όλους και τους ευλογούσε, όποιον Θεό κι αν πίστευε ο καθένας τους…
