Τον καιρό εκείνο όταν γεννήθηκα και με βάφτισαν δίνοντας μου το όνομα του παππού μου Εμμανουήλ, ήταν διαφορετικά τα χρόνια και διαφορετικές οι συμπεριφορές των ανθρώπων της εποχής εκείνης. Μωρό εγώ, ούτε με ρώτησαν, ούτε και ήξερα να τους απαντήσω αν θέλω να πάρω αυτό το όνομα και να βαφτιστώ. Με τα χρόνια όμως, όταν μεγάλωσα και πήγα στο σχολείο που έμαθα τα γράμματα του θεού τα πράγματα, όπως ακριβώς τα έλεγαν και στο κρυφό σκολειό επί τουρκοκρατίας, διαπίστωσα ότι καλά έκαναν και με βάφτισαν Χριστιανό Ορθόδοξο και μου έδωσαν το όνομα του παππού μου που ήταν πρόσφυγας και αυτά τα ήθη, οι παραδόσεις, τα έθιμα της φυλής ή του γένους των Ελλήνων είναι αυτά που διατηρούν ή συντηρούν την πατρίδα, την οικογένεια και την θρησκεία.
Με τα χρόνια, που άλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν οι νοοτροπίες, μου επέβαλαν να γίνω Ευρωπαίος. Και λέω ότι μου το επέβαλλαν διότι κανένας δεν με ρώτησε αν θέλω να γίνω ή όχι, ούτε έγινε καμία προετοιμασία, ούτε έγινε κανένα δημοψήφισμα. Ο αείμνηστος εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε με τα τσαρούχια στην τότε ΕΟΚ, ήρθε αργότερα ο Ανδρέας που επιβλήθηκε με συνθήματα και μηνύματα όπως το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» αργότερα μπήκε και αυτός στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ και έγινε κι αυτός το ίδιο συνδικάτο και μας θύμισε και τον Ναπολέοντα της Γαλλίας που έκανε κοινωνική επανάσταση εναντίον των αυτοκρατόρων της εποχής εκείνης και όταν κατάλαβε την εξουσία έγινε κι αυτός αυτοκράτορας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Εάν με ρωτήσει κανείς σήμερα αν είμαι υπερήφανος που είμαι Ευρωπαίος ευθέως και ευθαρσώς και χωρίς φραστικά λογοπαίγνια θα του πω ότι όχι μόνο δεν είμαι περήφανος αλλά είμαι απογοητευμένος, δυσαρεστημένος και ειλικρινά ντρέπομαι να λέω ότι εγώ και η χώρα μου ανήκουμε στην Ευρώπη.
Και αν κάποιος συνέχιζε την κουβέντα, τη συζήτηση ή την ανάκριση και προχωρούσε ρωτώντας με αν προτιμούσα να είμαι Ασιάτης, Αφρικανός, Αμερικανός ή οτιδήποτε άλλο, θα του έλεγα και πάλι, ευθέως και ευθαρσώς, το κλασικό «Είμαι Έλλην το καυχώμαι, ξέρω την καταγωγή μου». Και όλα αυτά γιατί; Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν πολιτισμό, δεν έχουν κουλτούρα, δεν έχουν μια παράδοση; Από τη στιγμή που αυτή η φαμίλια κουμαντάρεται, διοικείται και κατευθύνεται από ένα και μόνο κράτος, τους Γερμανούς, και όποιος κάνει προβλέψεις με την μέθοδο της λογικής και της στατιστικής και με βάση την ιστορία διακρίνει ότι αργά ή γρήγορα -και μάλλον γρήγορα- αυτή η ομοσπονδία των ενωμένων κρατών της Ευρώπης όπως ακριβώς της Αμερικής ήταν από την αρχή και φάνηκε σήμερα ένα όραμα απατηλό. Κάτι που υπάρχει στη φαντασία κάτι που προϋποθέτει αλληλεγγύη, χνώτα, στρατό και κουμάντο από όλους, κάτι που δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από δύο ή τρεις μεγάλες εθνότητες της Ευρώπης ή τις Γερμανόφωνες χώρες υπό την προεδρία της Γερμανίας. Τι δουλειά λοιπόν έχει η χώρα, οι πολίτες, οι άνθρωποι του Νότου, σε αυτό το κατασκεύασμα, σε αυτό το δημιούργημα που εξυπηρετεί τους μεγάλους και όχι τους μικρούς, πιο συγκεκριμένα τους Γερμανούς και λίγο τους Γάλλους αλλά όχι τους Βρετανούς που από αγγλοσάξονες μεταλλάχτηκαν σε Αγγλοαμερικανούς;
Ιδιαίτερα για τη χώρα μας, ας αφήσουμε τα χνώτα, την αλληλεγγύη, την κουλτούρα ή την τεχνοκρατία. Εάν αύριο το πρωί γίνει ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, αυτή η Ευρώπη του σήμερα είναι σε θέση να προστατεύσει την Ελλαδίτσα, γιατί τα σύνορά μας είναι και σύνορα της Ευρώπης; Και ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα γίνει κάτι ανάλογο με τα Ίμια ή με την Κύπρο ή σήμερα με το Καστελόριζο; Και ποιος θα σταματήσει τους Τουρκαλάδες να μην παραβιάζουν τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου που δεν είναι δικός τους; Αφού αυτή η Ευρώπη δεν είναι ομοσπονδία και περιορίζεται αυστηρά στην οικονομική διαχείριση την οποία έχουν οι τραπεζίτες έχει στρατό η ευρωπαϊκή ένωση; Μπορεί να δημιουργήσει κατάσταση; Μπορεί να αλλάξει τα πράγματα έστω και με διπλωματία αφού ακόμα και σήμερα αυτοί οι Ευρωπαίοι ή εμείς οι Ευρωπαίοι δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας και έχουμε τον βορά από τη μια πλευρά και τον φτωχό νότο από την άλλη; Ποιοι θα μας βοηθήσουν; Οι Ιρλανδοί; Οι Πορτογάλοι; Οι Σκοτσέζοι που μπορεί μεν να είναι φιλέλληνες αλλά τι μπορούν να κάνουν όταν τα μεγαθήρια και πιο συγκεκριμένα η Γερμανία και η Γαλλία κοιτάζουν τα συμφέροντά τους και μετά όλους τους άλλους;
Και αν θέλετε να πάμε βαθύτερα, αν και δεν είναι επί του παρόντος η ανάλυση αυτή, από την απελευθέρωση και μετά, από το 1821 και μέχρι σήμερα, όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι όπως ονομάζονται, βοηθούσαν την Ελλαδίτσα όταν τους συνέφερε. Όταν είχαν οικονομικά, στρατηγικά και άλλα συμφέροντα. Οι Άγγλοι ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί διόριζαν βασιλιάδες. Οι Γάλλοι το έπαιζαν με το εμπόριο και τον πολιτισμό για να μην ξεχνάμε και το παλιό σύνθημα που έμεινε ιστορικό το «Ελλάς – Γαλλία συμμαχία». Οι Ιταλοί από κανταδόροι και έμποροι το έπαιζαν και κατακτητές επί Χίτλερ και οι υπόλοιποι, όποιοι και να είναι, ξέρουμε τι προσέφεραν σε αυτή τη χώρα, σε αυτό τον τόπο και κατά την περίοδο της χρεοκοπίας και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Β΄ και στον εμφύλιο και στη Μεταπολίτευση.
Επομένως γιατί εγώ, ο άλλος, ο τρίτος, ο οποιοσδήποτε να θέλει να λέγεται Ευρωπαίος; Επειδή υπάρχει υπεκαταναλωτισμός; Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν το δολάριο; Γιατί υπάρχουν και άλλα σχέδια πέρα από την οικονομία και την πολιτική; Τα γεωστρατηγικά; Ή γιατί εμείς γίναμε ξενόδουλοι, γίναμε υποτελείς, δεχθήκαμε τις επεμβάσεις τους, δεχθήκαμε τις υποδείξεις τους, με αποτέλεσμα να γίνονται κουβέντες και συζητήσεις το 2014-2015 για την τρόικα, τα μνημόνια, τα δάνεια και τους τόκους; Και θα μου πει και κάποιος πονηρός, έξυπνος ή και πρόχειρος πολιτικάντης: Ε, κάτι τέτοια λέει και ο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ, ο αριστερός και ο άθεος. Δεν ξέρω τι λέει ο Τσίπρας αλλά ξέρω που το πάει. Διότι εκείνος μπορεί να θέλει την εξουσία, την καρέκλα, τη διαχείριση και αύριο το πρωί να κάνει μια ωραιότατη στροφή και να πάει με τους Αμερικανούς, τους Κινέζους ή τους Ρώσους γιατί μόνος του δεν θα τα βγάλει πέρα. Εγώ όμως θέλω να κοιμάμαι ήσυχος, δεν ατενίζω σε καμία εξουσία, δεν έχω προσδοκία να γίνω πλούσιος ή δοξασμένος, παρά μόνο να τα έχω καλά με την συνείδησή μου γιατί σαν Έλληνας με ονοματεπώνυμο και σαν κάτοικος αυτού του τόπου πιστεύω και ελπίζω ότι αν η ξενοκρατία περιοριστεί τότε και μόνο η χώρα θα ανακουφιστεί, πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά. Και για να κλείσω ξέρω -και όλοι ξέρουν- ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Ε.Ε.Γ.