[Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Ινφορματική την έλεγε μια ψυχή. Μας διατίθεται τόση πληροφορία, που μέσα σε είκοσι χρόνια κυκλοφορεί όγκος που υπερβαίνει το σύνολο πληροφορίας όλων των πρότερων χρόνων, όλης της οικουμένης. Η μακαρίτισσα πυρπολημένη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας θα ωχριούσε μπροστά και μόνο στον όγκο της πληροφορίας που εκτίθεται στους δρόμους των σημερινών ελληνικών πόλεων. Λέμε τώρα… Στον όγκο όμως, ε; Γιατί… αν πούμε για ποιότητα γνώσης και περιεχομένου… ιχ μαμά μ. Σαβούρα σε γράμματα και εικόνες, μοναδικέ μου αναγνώστη, σαβούρα …και των γονέων. «Μα, καλά», θα μου πεις, «πιστεύεις καημένε Σίτυ Ινσπέκτορ ότι όλο αυτό το χρηστικό, λεκτικό και εικονικό …πράμα θα πρέπει να το συγκρίνουμε, έστω και, με ένα …βιβλιαράκι γνώσης; Τούτο εδώ, είπαμε, είναι χρηστικό. Γίνεται μια εκδήλωση, ανοίγει μια επιχείρηση, κάποιοι νοικιάζουν γκαρσονιέρες. Κάποιους τους ενδιαφέρει, αν όχι εσένα που είσαι …μυγιάγγιχτος. Είναι και αυτό γνώση, γνώση του ανθρώπινου περιβάλλοντος και πληροφορία για την καθημερινότητα όλων μας. Τι να κάνουμε; Αν κάτι το βλέπεις κάπως επιβαρυντικό στην εικόνα της πόλης, άρχισε να το βλέπεις και ως …αναγκαίο κακό». Έντάξει. Το ίδιο πράγμα λέμε, λοιπόν. Δεν υπάρχει άχρηστη γνώση, ούτε άχρηστη πληροφορία. Το κάθε τι φέρει εκμεταλλεύσιμο …φορτίο γνώσης, πόσο μάλλον κάθε οπτικό μήνυμα, γραπτό τε και εικονο…γραφημένο, που όποιος το …ψάχνει, θα το συναντήσει σαν γάργαρη πηγή στην ερημιά. Η γκρίνια μου, όμως, πηγάζει από αυτό το …ροκανίδι, το …μπούκωμα και το …μπλάστρωμα πληροφορίας, που υπομένουμε στην καθημερινότητά μας. Έσύ θα ήθελες το καλύτερο και …σοφότερο έστω, βιβλίο από τη Βιβλιοθήκη, πάνω στο τραπέζι, εν μέσω φαγητών για την οικογένεια; Θα ήθελες, ενώ κινήσαι με το παπάκι σου, να σου έρχονται κολλώδη χαρτιά, σαν φύλλα του φθινοπώρου; Σου δίνω τη μεταφορά τούτη, χρησιμοποιώντας την έννοια του υλικού φορέα. Του χαρτιού. Το ίδιο, όμως, συμβαίνει στην πραγματικότητα με το φερόμενο μήνυμα. Περπατάς και η πλύση εγκεφάλου …σου προσφέρεται …απλόχερα. Όσο αγνά και να είναι τα κίνητρα του …παραγωγού κάθε μηνύματος, μία …διαβολική υποβολή σε περιμένει σε κάθε σου βήμα. (Να μην ξεχάσω: Ψάρια, έλιές, τυρί, …αυγά, …ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ επιλωμένη γκαρσονιέρα) Εκ του ρήματος διαβάλλω και ο διαβολάκος μπροστά στα μάτια μας. Άμα σου λέω πλύση εγκεφάλου… Στη δε περίπτωση που δεν πρόκειται για κάτι ανθρώπινο και αναγκαίο, αλλά για κάτι απάνθρωπο και αρρωστημένο, ασ’ τα να πάνε. Τρίβολος. Από τα τριβόλια που πατάς και σου τρυπάνε τη σαμπρέλα. Το ίδιο κάνουν στο μυαλό μας, αλλάζουν τη θεώρησή μας, υποβαθμίζουν τη συμπεριφορά μας έναντι του συνανθρώπου, μάς …πατάνε… Πώς αλλιώς να σου το πω;
Δεν φτάνει η υποβολή που υφίστανται τα παιδιά σου κι εσύ ο ίδιος, μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, από αυτούς που εσύ, όχι μόνο επέτρεψες να μπούνε, αλλά τους προσκάλεσες …με φιλότιμες προσπάθειες… (τι; Δεν έχεις τηλεόραση;) …Δεν φτάνουν τα τόσα βάσανα που μας έχουν φορτώσει οι …διορισμένοι… (ξέρεις εσύ…) …Δεν φτάνει η Τράπεζα (είπαμε, μία είναι η Τράπεζα) …Δεν φτάνει η Εφορία, το Ταμείο Ανασφάλειας, ο …αντίλαλος από το άδειο πορτοφόλι που έχει αλλοιώσει την ακοή μας, έχουμε και τα βλαμμένα. Θυμάσαι, μοναδικέ μου, το τσίκι τσίκι σπρέυ, που το κουνάς και βγάζει μπογιά; Είναι το εργαλείο των βλαμμένων. Δε μιλάμε για συνθήματα που βλέπουμε σπανίως. Κάτι από τον πόνο μας, κάτι αφυπνιστικό, κάποια διαμαρτυρία. Λίγο χιούμορ, τέλος πάντων, σε μερικά… Εδώ πρόκειται για τα τζιφρέλια. Για δείτε μούτρα, που έχουνε και …υπογραφή. Δεν βλέπουνε να περνάνε κανένα μάθημα μην τους πάνε για …παραγραφή, άλλο καημό δεν έχουνε, κάθε βράδυ φςςςς, δώστου και το παίζουνε το εργαλείο τους, δώστου τσίκι τσίκι, θέλουνε να σκεπάσουν με το …υλικό τους την πόλη. Και μετά «πάμε γι άλλες πολιτείες… άνοχικές…». Μεγαλώστε ρεεε, φτάνει το τσίκι τσίκι, ρεεεε… (προτιμώ ένα σύνθημα ρεεε, αλλά ποιος ξέρει γράμματα;) Μπήκες στο θέμα; Δεν θα σου θυμίσω άλλα, μοναδικέ μου, γιατί εγώ έχω περάσει στη δράση. Από εμένα (εμάς) πόλεμος δόλιος και αγών …ανένδοτος. «Για τα δικά μας μάτια». Από εσένα δεν βλέπω ακόμα… (μόνο τηλεόραση και καναπέ, μωρ’ αδερφάκι μου;) Δεν μπορείς να φανταστείς τι ηδονικό που είναι το μουτζάλωμα της …μουτζαλιάς… Κι έχει πράμα να σκεπάσεις κι εσύ… Ου… κβάρα τζίφρες για σκέπασμα με το δικό σου …υλικό… Βλέπεις, αν κατουρήσει τον τοίχο ένα αδέσποτο (συγνώμη σκυλάκια), το …άρωμα δεν παραμένει για μέρες, αν όμως το κοπρόσκυλο τζιφρέλι (άξιος ο χαρακτηρισμός) μαγαρίσει «το βλέπειν μας» και δεν το σκεπάσεις, θα μας μολύνει εσαεί. Ε, παίζω το σκύλο. Τι να κάνω; Αυτό είναι δικαίωμα και καθήκον του Δημότη, να προστατεύει το περιβάλλον του. Δική μας είναι η περιοχή και όπως θέλεις πάρ’ το, συμβολικώς η κυριολεκτικώς. Τι να σου κάνει η όποια Αρχή; Εμείς είμαστε ο Δήμος, ο καθένας μας φέρει υποχρεώσεις και …αρμοδιότητες, αν είναι Ενεργός Δημότης. (σου το γράφω με κεφαλαίο γιατί το αξίζει). Βεβαίως, οι Υπηρεσίες που έχουν τη σήμανση και τα …έπιπλά τους μέσα στους δρόμους (γραμματοκιβώτια, καρτοτηλέφωνα…), θα πρέπει να καθαρίσουν κάποτε τον εξοπλισμό αυτόν. Δεν πρέπει να σκεπάζει κανείς μία πινακίδα της Τροχαίας επειδή έλαχε να φέρει …τζίφρα, ούτε και γραμματοκιβώτιο να σκεπάζεται. Χμ, για το δεύτερο… Κίτρινα και γκρί δεν είναι τα κουτιά; …Θα δούμε…
Πάμε, τώρα, σε κάτι που η Αρχή μπορεί να κάνει. Η Δημοτική Αρχή, βεβαίως …βεβαίως. Σε αυτό το σημείο δεν θα σου επιτρέψω, μοναδικέ μου, να κάνεις κανένα σχόλιο, «ότι να… ο Σ.Ι. επαναλαμβάνεται στην έκθεση των προβλημάτων…» Μου είπες προχθές ότι από τα Τσαμάκια έχουμε ξαναπεράσει πολλάκις και τα έχουμε ξαναπεί. Βεβαίως …βεβαίως και ξανασκαλίζουμε το θέμα. Εφόσον παραμένουν τα προβλήματα, αφ’ ενός και αφ’ ετέρου (και το κυριότερο) η νέα …διαχείρηση φαίνεται …ορεξάτη, εμείς θα τα γράφουμε και θα τα ξανασκαλίζουμε. Να λοιπόν προβλήματα που παραμένουν και ζητούν λύση. Ή μάλλον αποξήλωση. Για παράδειγμα, αλλά και κατά προτεραιότητα, θα πρέπει να πάρουν δρόμο οι αγριοταμπελάρες του …φαρμακοπωλιακού …συνασπισμού. Αυτά τα …έπιπλα με την ηλεκτρονική πληροφορία που έδιναν, ήταν αποδεκτά και οπτικώς παραδεκτά, έστω και με τις διαφημίσεις (που πλήρωναν …τη νύφη). Σήμερα που ο τρόπος πληροφόρησης για τα διημερεύοντα και διανυκτερεύοντα έχει αλλάξει (τι σήμερα, δηλαδή, χρόνια μετράμε), η απομάκρυνσή τους πρέπει να γίνει πάραυτα (να πας να τις δεις… και πες μου αν αξίζουμε τέτοια κατάσταση στην πόλη μας).
΄Ηρθε η ώρα, μιας και δεν βλέπω να σ’ έπεισαν τα επιχειρήματά μου για την όποια επανάληψη, να σου κάνω …χειρότερα. Θα σου πλασάρω μιαν …αυτοαντιγραφή από ένα ινσπέξιον μας που δημοσιεύτηκε στα «Π» πριν 17 μήνες. Άλλοι ήταν τότε, άλλοι και …άντε καλά, ας μην πω τίποτα παραπάνω… Λάβε: ««Το θέμα των αφισών που μας κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι, θα επαναληφθεί, αν και όχι τόσο ευρέως, λόγω κρίσης. Το δικό μου ερώτημα είναι: Είμαστε ώριμοι να ξεκινήσουμε κάτι πρωτοποριακό, το οποίο με λίγα ευρώπουλα θα δώσει λύση στο πρόβλημα και με καλαισθησία θα προβάλει το «γούστο» των κατοίκων; Ρητορική ερώτηση, που σημαίνει δεν περιμένω απάντηση. Περιμένω δράση.
Φαντάσου μια στιβαρή σιδεροκατασκευή με πλατύ πλαίσιο, ενδεικτικού χρώματος, η οποία θα φιλοξενεί τις αφίσες των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Φαντάσου τέτοιες μονάδες, όχι πολλές, σε κεντρικά στέκια της πόλης. Αυτά θα είναι τα στέκια της πολιτιστικής ενημέρωσης. Τώρα, φαντάσου ίδιες μονάδες, άλλου ενδεικτικού χρώματος, που θα είναι τα κοινωνικά ενημερωτικά στέκια. Όχι αυτά με τα λυπηρά αγγελτήρια, που ένας και μοναδικός δημοτικός σύμβουλος, μέσα από μία και μοναδική του έμπνευση, το πήρε πάνω του και έδωσε την αξιοπρεπή λύση που βλέπουμε. Στις νέες και αρκετού εμβαδού επιφάνειες, λοιπόν, θα μπορούμε να κολλάμε τις αγγελίες «ενοικιάζεται, πωλείται, βρέθηκε σκυλάκι, χάθηκε γατάκι, Σούλα σ’ αγαπώ (γιατί όχι) ζητείται συγκάτοικος, χαρίζω πεθερά κ.λπ.». Δεν θα επιτρέπεται σε επαγγελματίες να διαφημίζονται σ’ αυτές.»»
Θυμάσαι; Βλέπεις, αυτή η πρόταση περιλαμβάνει και τα «Ενοικιάζεται» που μου παραπονέθηκες ότι συνεχίζεται η …αποκοτιά. Δεν λέω, έστω και ως συμπλήρωμα στα έσοδα, έστω και ως επαγγελματική επένδυση, μερικοί συμπολίτες μας διαθέτουν διαμερίσματα προς ενοικίαση. Αλλά, έλεος αδέρφια… Του Δήμου οι πινακίδες (που έπρεπε να πληρώσεις για να αναρτήσεις το κάτι σου) καλύπτονται από αγγελίες σαν τριανταφυλλιές με τη μελίγκρα (κι ακόμα χειρότερα). Καλύψατε τα καρτοτηλέφωνα, καλύψατε ό,τι μπορεί να σηκώσει κόλλα και ταινία. Ε, θα σας το πω: Δεν φταίτε εσείς. Εντάξει; Ξέρουμε ποιοι φταίνε. Αυτοί που δεν περπατάνε στην πόλη και στα χωριά, οι οποίοι εκλέχθηκαν για να διαχειριστούν ΚΑΙ τέτοιες ανάγκες της εποχής μας. Αυτοί που, εντάξει δεν το έχουνε το «βλέπειν» κιόλας, βλέπουν …μόνο τα χοντρά. (αυτά σε παρελθόντα ρηματικό χρόνο. Για τον ενεστώτα και τον μέλλοντα …θα περιμένουμε)
Όσο για την τύχη που θα έχουν οι προτεινόμενοι φορείς της πληροφόρησης, αν γίνουν κάποτε, αυτή θα πρέπει να πάει στην άκρη. Τίποτα στην τύχη. Φροντίδα. Καθαρισμοί τακτικοί, αλλά και συντήρηση. Ε, είμαι άσχημα προϊδεασμένος με ό,τι έχει να κάνει με συντήρηση, μέριμνα και λειτουργική διαδικασία. Δεν φταίω εγώ, η πείρα μου προέρχεται από τα λάθη μου και από τα πάθη μου. Νομίζεις δεν το είχα προβλέψει κι αυτό συνάμα με την πρότασή μου; Ξαναλάβε: ««Έξι κι έξι πλαίσια, ανά είδος, θα ήταν καλά για ένα ξεκίνημα φέτος. Το πρόβλημα είναι στο πώς θα ενεργοποιήσουμε υπάλληλο, γιατί, το ’χουμε ξαναπεί, η Αυτοδιοίκηση προτιμά να εγκαταστήσει τριάντα έξι και τριάντα έξι πλαίσια, παρά να ορίσει έστω έναν υπάλληλο που θα κάνει κάτι πρωτότυπο, ας μην είναι και …πρωινός τηλεφωνητής. Αυτή είναι η μοίρα του Έλληνα. Έργα, εγκαίνια και …πανηγύρια, όσα θέλει. Στην παροχή υπηρεσίας, λειτουργίες, εξυπηρέτηση και την απαιτούμενη προσοχή, ραντεβού στα μουγκά…»» Εντάξει, εντάξει. Είπαμε: Άλλοι …άλλοι.
Σου παραθέτω και τη συνέχεια, έτσι για να μην στροθοκαμηλίζουμε σε τέτοια προβλήματα, ούτε να παραβλέπουμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Ξαναματαλάβε: ««…Αν όμως, το συνειδητοποιήσουμε ότι σε τέτοια μικρά προβληματα που δεν σχετίζονται άμεσα με την επιβίωση, ο καθένας μας μπορεί να καταθέσει μια πρωτότυπη λύση, τότε ο καθένας μας θα μπορεί να βάλει ώμο και στα μεγαλύτερα.»» Γιαυτό, λοιπόν, σου λέω: Εμείς… εμείς… Μπήκες; Το ζήτημα είναι: Εμείς ωριμάσαμε καθόλου; Τόσα χρόνια που σε παίρνω μαζί στις επιΘεωρήσεις μας, το ανέπτυξες το «βλέπειν» σου; Ήηηη…
City Inspector
