Δεν πρόλαβε η πόλη να πενθήσει τους τρεις νέους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους το περασμένο Σάββατο στην παραλιακή της Παναγιούδας και μέσα σε μια εβδομάδα ο θάνατος ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά στον δρόμο του αεροδρομίου όπου η υπερβολική ταχύτητα και οι παραβάσεις του Κ.Ο.Κ είναι συχνό φαινόμενο. To δυστύχημα προκάλεσε τον ακαριαίο θάνατο ενός άντρα ενώ ένας δεύτερος παλεύει να κρατηθεί στη ζωή.
Δυστυχώς σύμφωνα με μάρτυρες πρόκειται για μετωπική σύγκρουση δύο μηχανών που οφείλεται πιθανόν σε παραβάσεις του ΚΟΚ. Σύμφωνα και με τη μαρτυρία και τη φωτογραφία του Γιώργου Παπαδόπουλου από το σημείο, το κράνος βρέθηκε 30 μέτρα μακριά από τη μηχανή γεγονός που σημαίνει πως ο οδηγός είτε το είχε κρεμάσει στο χέρι του είτε απλά το φορούσε χωρίς να το έχει δέσει μόνο και μόνο ώστε να αποφύγει κάποιο πρόστιμο σε ενδεχόμενο μπλόκο….Μπορεί το στοιχείο αυτό να οδηγεί στο συμπέρασμα αυτό εξηγώντας τις συνθήκες του θανάτου, ωστόσο κανείς δεν θα μπορέσει να εξηγήσει στους ανθρώπους του αδικοχαμένου οδηγού γιατί δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Κανείς δεν θα μπορέσει να πει σε αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν το παιδί τους, τον άντρα τους τον φίλο τους πως μια ολόκληρη ζωή χάθηκε σε μέσα σε μια στιγμή.
Δεν είναι όμως η κακιά στιγμή που σκοτώνει στον δρόμο. Είναι η άγνοια πάνω σε θέματα οδικής αγωγής, οι επικίνδυνοι δρόμοι, μα κυρίως είναι η νοοτροπία. Η νοοτροπία που θέλει τα αγόρια να οδηγούν μηχανάκι στα χωριά από την ηλικία των 13, αυτή που σε πηγαίνει χωρίς κράνος με τη σαγιονάρα για μπάνιο “εδώ δίπλα”, αυτή που ειδοποιεί μόνο για τα μπλόκα, αυτή που γνωρίζει αλλά δε μιλάει για τις κόντρες στον δρόμο προς αεροδρόμιο, αυτή που που οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ αυτή που παίρνει τα παιδιά της από το σχολείο χωρίς κράνος και ο κατάλογος δεν τελειώνει…
Η κοινωνία της Μυτιλήνης για άλλη μια φορά είναι σοκαρισμένη. Δεν θα έπρεπε. Η κοινωνία της Μυτιλήνης γίνεται καθημερινά μάρτυρας πολλών τέτοιων μικρών “εγκλημάτων” και δεν μιλά, δεν επαναστατεί, δεν διεκδικεί καλύτερους ασφαλέστερους δρόμους παρά καρδιοχτυπά κάθε μέρα αυτό να μην συμβεί “στο δικό της το παιδί”.
