Η Ευα Γιαννίκου η γνωστή και δραστήρια ξεναγός όταν δεν ξεναγεί, παίζει θέατρο και τούμπαλιν .Φέτος σκηνοθετεί στο Θεατρικό εργαστήρι του Δήμου το έργο του Λουίτζι Πιραντέλο “Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε” το οποίο θα παρουσιαστεί για τρεις ημέρες σον αύλειο χώρο του Μουσείου -Βιβλιοθήκη ΤΕΡΙΑΝΤ στη Βαρειά.Η Ευα μας εξηγεί παρακάτω όλα τα γιατί μας. Γιατί αυτό το έργο ,γιατί σε αυτό το χώρο,γιατί με αυτήν την άποψη ,γιατί αυτόν τον θεατρικό συγγραφέα .Με αυτογνωσία και χιούμορ μας απαντά έτσι που μόνο εκείνη και το μπρίο της ξέρουν …
Τα περισσότερα πράγματα που σε αλλάζουν, που σε επαναπροσδιορίζουν κι εντέλει σε καθορίζουν δεν είναι αυτά που έχεις αποφασίσει ή προγραμματίσει για σένα. Είναι αυτά που δεν είχες ποτέ φανταστεί, αυτά που συμβαίνουν ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια. Με πρώτους μέντορες τον Μίκο Πεσματζόγλου στο Μπουρίνι και τους Βαγγέλη Χατζημανώλη και Στρατή Βλαστάρη στο Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου της ΔΕΠΤΑΜ (τότε), έτσι αναπάντεχα κι αποκαλυπτικά γνώρισα την μαγεία της θεατρικής δημιουργίας. Από τότε μέχρι και σήμερα το Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Λέσβου αποτελεί για μένα έναν τόπο όπου βρίσκω την ελευθερία που μου στερεί η καθημερινότητα, έναν τόπο όπου επανεφευρίσκω τον εαυτό μου. Είμαι περήφανη που αποτελώ κι εγώ ένα μέλος από την πληθώρα συνεργατών που έχουν περάσει από τις γραμμές του κι έχουν προσφέρει σημαντικά πράγματα στο ερασιτεχνικό θέατρο από το 1983 που δημιουργήθηκε.
Σ’ αυτό το πλαίσιο μου δόθηκε η ευκαιρία να ερμηνεύσω πολλούς ρόλους, όλοι τους σημαντικοί. Το 2009 για πρώτη φορά η ομάδα με εμπιστεύτηκε στην πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα με το έργο «Μικρά συζυγικά εγκλήματα» του Έρικ Εμανουέλ Σμιτ που έκανε πρεμιέρα στον εξωτερικό χώρο του Μουσείου Στρατή Ελευθεριάδη-Τεριάντ. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία και μια εξαιρετική συνεργασία με τον Θέμι Χατζηλάμπρου και την Γεωργία Παππά στη διανομή. Στην πορεία και στον απολογισμό αυτής της προσπάθειας ωστόσο, συνειδητοποίησα ότι ζήλευα περισσότερο την «απέναντι πλευρά». Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε. Η θεατρική μου οικογένεια με ενθαρρύνει και πάλι να δω τον εαυτό μου από εκείνη τη θέση. Αναρωτήθηκα: Πως με βλέπουν οι άλλοι, πως βλέπω εγώ τον εαυτό μου; Έτσι είναι ή έτσι νομίζουν; Επαναπροσδιορισμός…. Η επιλογή του έργου… η απόφαση… κι η ανακοίνωση. «Την φετινή περίοδο θα ασχοληθούμε για πρώτη φορά με τον Λουίτζι Πιραντέλλο.»
Αμηχανία… Πρόκειται για έναν κορυφαίο δραματουργό ίσως τον σημαντικότερο σύγχρονο Ιταλό συγγραφέα, τιμημένο με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1934.
«Έτσι είναι…αν έτσι νομίζετε». Η πρώτη ανάγνωση. Το κείμενο… (που τώρα είναι τώρα ένα μάτσο ταλαιπωρημένα χαρτιά)… η ανάλυση…
Μπορούμε; Γνωρίζουμε; Για να είμαι ειλικρινής η απάντηση παραμένει ακόμα ένα μυστήριο. Όμως το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι-είναι απλώς κάτι άγνωστο. Όπως κι ο τρόπος που μαθαίνει κανείς. Κάποιοι μαθαίνουν μέσα από ένα καλά δομημένο πλαίσιο κι άλλοι σε ένα ελεύθερο περιβάλλον. Βασικός παράγοντας της δημιουργίας είναι να ξεβολευτούμε. Μέσα από τους προβληματισμούς μας είχαμε ήδη δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον, όπως αυτό που κινούνται οι ήρωες του έργου, για να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση. Έτσι στήθηκε μέσα στο Θεατρικό εργαστήρι μια μικρή κοινωνία ανθρώπων, μερικών δε, εντελώς άγνωστων μεταξύ τους. Επέλεξα στην διανομή παλιούς κι έμπειρους φίλους αλλά και άλλους με λιγότερη ή καθόλου θεατρική εμπειρία που είχαν ωστόσο σφοδρή επιθυμία να «γνωρίσουν». Ήταν πολύ ενδιαφέρον το πείραμα της συνύπαρξης όλων αυτών των ετερόκλητων χαρακτήρων που ταίριαζε τόσο με όλη την φιλοσοφία του έργου.
Μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την αμηχανία της πρώτης γνωριμίας, να αποδεχτούμε την διαφορετική «αλήθεια» των άλλων, να αποφύγουμε την ευκολία των χαρακτηρισμών, της κριτικής και της επικριτικής, να ξεφύγουμε από την προδοσία της «εικόνας», να συνυπάρξουμε κι εντέλει να συνεργαστούμε κατά την διάρκεια της επεξεργασίας του έργου; Αν το καταφέραμε ή όχι δεν μπορώ να το πω εγώ. Αυτό που πιστεύω είναι ότι μέσα από ομαδικές συνευρέσεις όπως αυτές που δημιουργούνται στο θέατρο, οι άνθρωποι σίγουρα έρχονται πιο κοντά. Στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως την Ντέσσυ Κομνηνού και τον Μάριο Σπανό από την θεατρική ομάδα του ΦΟΜ «Ο Θεόφιλος» που δέχτηκαν την πρόσκληση να αναλάβουν πολύ σημαντικούς ρόλους και μέσα από την μακρά θεατρική εμπειρία τους βοήθησαν κυρίως εμένα αλλά και όλη την ομάδα.
Όσο για μένα, δεν θα έλεγα ότι είμαι ηθοποιός ή σκηνοθέτης. Είμαι απλά ο εαυτός μου. Είμαι καμιά και ταυτόχρονα πολλοί άνθρωποι μαζί. Κοιτάζω κάποιες φορές στον καθρέφτη αλλά δεν βλέπω τον εαυτό μου. Βλέπω μέσα τους άλλους. Ίσως γι’ αυτό ταυτίστηκα τόσο πολύ με το συγκεκριμένο έργο, με τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Ίσως, σκέφτηκα, ο Πιραντέλλο να μπορούσε να με βοηθήσει σ’ αυτό. Εκείνος ξέρει τι να κάνει με τους χαρακτήρες που βρίσκονται παγιδευμένοι, σκλάβοι ενός ρόλου και μιας εικόνας. Όσο για το «Έτσι είναι…αν έτσι νομίζετε», δεν θα μπορούσα να ορίσω με ακρίβεια αν πρόκειται για δράμα ή κωμωδία. Ο συγγραφέας στο θέμα αυτό είναι πολύ επιφυλακτικός.
Κάπως έτσι λοιπόν, επιστρέφω με το Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Λέσβου, δέκα χρόνια μετά, στον «τόπο του πρώτου εγκλήματος», στον ειδυλλιακό χώρο του Μουσείου Τεριάντ στη Βαρειά. Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον διευθυντή του Μουσείου κ. Κώστα Μανιατόπουλο για την υποστήριξη και κάθε διευκόλυνση που μας παρείχε κατά το διάστημα της προετοιμασίας μας. Περιμένουμε με χαρά τους θεατές το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Ιουλίου ώρα 9.00 το βράδυ για να αποφασίσουν ιδίοις όμμασι αν «Έτσι είναι….» ή «αν έτσι νομίζουν». Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη αλλά είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι λόγω των περιορισμένων θέσεων θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν τηλεφωνική κράτηση στο 694536 9654 πριν προσέλθουν ώστε να μην ταλαιπωρηθούν. Επίσης, παρακαλούμε για την έγκαιρη προσέλευση στον χώρο γιατί θα απαγορεύεται η είσοδος μετά την έναρξη της παράστασης.
