Του Αριστείδη Καλάργαλη
Καλό και τούτο. Πολίτες κάλεσαν τον ελληνικό λαό σε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες των πόλεων για να στηρίξουν την κυβέρνηση! Δεν θυμάμαι ανάλογο γεγονός από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και δω. Κι αυτοί που έκαναν το κάλεσμα ήταν μεμονωμένοι πολίτες, έδρασαν ατομικά. Όταν ένα πολιτικό κόμμα σχηματίζει κυβέρνηση δεν κατακτά την εξουσία. Είναι η αρχή για να πορευτεί διαφορετικά η χώρα, βάσει του προεκλογικού προγράμματος που έχει εξαγγελθεί. Πολλές φορές άλλες είναι οι προεκλογικές δεσμεύσεις κι άλλα εφαρμόζονται. Κι αυτό το θέμα είναι από τα παράξενα της νέας κυβέρνησης. Δηλαδή αυτά που έλεγε προεκλογικά τα παρουσίασε στις προγραμματικές της δηλώσεις στη Βουλή. Έχει μια συνέπεια. Αν είναι πλήρης ή όχι θα φανεί στο μέλλον.
Έγινε και η πρώτη μετεκλογική έρευνα για τον τρόπο που χειρίζεται η κυβέρνηση τη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους, από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. 72% των ερωτηθέντων επικροτούν τη στάση της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση. Αυτό δείχνει ότι οι πολίτες της χώρας ήθελαν κάποιους πολιτικούς με διαφορετική πολιτική από την μέχρι τώρα ασκούμενη.
Και δεν είναι μόνο οι Έλληνες πολίτες που εκφράζονται θετικά, αλλά και πάρα πολλοί εκτός της χώρας. Χιλιάδες πολίτες σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και πόλεις διαδηλώνουν και υποστηρίζουν τις ελληνικές θέσεις. «Είμαστε όλοι Έλληνες», λένε και γράφουν στα συνθήματά τους. Εκτός από τους απλούς πολίτες διανοούμενοι, οικονομολόγοι, ακόμα και κάτοχοι βραβείων Νόμπελ είναι υποστηρικτές της χώρας. Μπορούμε ίσως, με παραλληλισμό άλλων εποχών, να τους χαρακτηρίσουμε φιλέλληνες τους αιώνα μας.
Όσο πλησιέστερα βρίσκονται οι πολίτες και οι πολιτικοί τόσο η όσμωση τους είναι μεγαλύτερη. Έτσι η σημειολογία του πολιτικού όρκου, της απουσίας γραβάτας κι άλλων παρόμοιων επιλογών δεν ξένισαν πολλούς. Γιατί είναι απλές επιλογές, που δεν αλλάζουν την ουσία των πραγμάτων. Έμειναν κάποιοι να υπερασπίζονται την δήθεν ανωτερότητα αυτών που εμφανίζονται με γραβάτα. Στον αντίποδα σκεφτόμαστε όσους με τον μανδύα του κουστουμιού ή κάποιας στολής έδρασαν κατά της ανθρωπότητας. Ας αναφέρουμε αυτούς που σήμερα περιλαμβάνονται στη λίστα Λαγκάρντ και σε παρόμοιες λίστες.
Καλά όλα αυτά, είναι λεπτομέρειες, λένε πολλοί. Και έτσι είναι. Τώρα τι κάνουμε; Μα μάλλον συνεχίζουμε, ως χώρα την προσπάθεια για καλύτερο αύριο. Κι αυτό δεν είναι μονολιθικό. Χαράσσεται καθημερινά. Σε ολόκληρη την Ευρώπη και στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη το ελληνικό θέμα έγινε διεθνές κι από οικονομικό πολιτικό. Απασχολεί όλους τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις. Ίσχυσε η απλή φράση: μετέφερε το πρόβλημα σου και στην άλλη πλευρά για να το νιώσει κι αυτή. Τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά πολλές φορές απ’ τη χώρα μας ξεκίνησαν σημαντικές αλλαγές. Στην επανάσταση του 1821 δεν είχαμε Τρόικα, αλλά υπήρχε η εξ ίσου πανίσχυρη Ιερή Συμμαχία. Στο 4ο συνέδριό της, το οποίο έγινε το 1822 στη Βερόνα της Ιταλίας, όχι μόνο δεν δέχθηκε τη ελληνική αντιπροσωπία, από τους Παλαιών Πατρών Γερμανό, Γεώργιο Μαυρομιχάλη, Ανδρέα Μεταξά, αλλά καταδίκασε την ελληνική Επανάσταση. Όμως τη χαρακτήρισε ως «μεγάλο πολιτικό γεγονός». Ήταν η τελευταία φορά που η Ιερή Συμμαχία εμφανίστηκε ενωμένη. Αλλά και το 1941 – 44 πάλι ο εθνικός ξεσηκωμός των Ελλήνων έφερε τα αποτελέσματα που γνωρίζουμε. Ναι, είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις, όμως δεν παύει να υπάρχει κάποιος συσχετισμός παρ’ όλες τις διαφορές και τις αποστάσεις του χρόνου.
Εξ άλλου «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» κατά τον ποιητή Ανδρέα Κάλβο. Εκτός κι αν ο πατριωτισμός μας εξαντλείται στην εξαγγελία του.
