Γράφει ο Μανώλης Συρέλλης
Στην Ελλάδα σήμερα εκκρεμούν 77.000 χιλιάδες αιτήσεις παροχής ασύλου. Που ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Πως επιβιώνουν; Τι κάνουν τα παιδιά τους; Πως συμβιώνουν μαζί τους οι τοπικές κοινωνίες; Τι γίνονται αν η αίτησή τους απορρίφθεί; Πως ενημερώνονται για την πρόοδο της υπόθεσής τους; Ποιός τους ενημερώνει για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους; Από ποιούς ελέγχονται οι εθνικές, ευρωπαϊκές και ιδιωτικές χρηματικές ροές προς τους πρόσφυγες; Ποιές πολιτικές δημιούργησαν αυτή την ασφυκτική κατάσταση στη χώρα μας και καθιέρωσαν τα νησία του ανατολικού Αιγαίου ως αποθήκες προσφύγων;
Κάποιες από τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα τις γνωρίζουν στην καθημερινότητά τους οι τοπικές κοινωνίες στη Λέσβο, στη Χίο, στη Σάμο, της Σύμης, της Λέρου, που στα καλά καθούμενα, αναγκάστηκαν να αναλάβουν στο σύνολό του το βάρος ενός προσφυγικού προβλήματος, για λογαριασμό μιας Ευρώπης, που εύκολα, αν πράγματι ήθελε, θα μπορούσε να διαχειριστεί. Περισσότεροι από 20.000, στα πέντε νησιά, απελπισμένοι άνθρωποι, συσσωρευμένοι σε “Ανοικτές Δομές Φιλοξενίας” (συγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης), που ούτε δομές είναι, ούτε ανοικτές πάντα, αλλά παραγκουπόλεις από τέντες και αντίσκηνα, διάσπαρτα στους ελαιώνες και στα χωράφια, εκτεθημένα στις καιρικές συνθήκες και στις ορέξεις του κάθε επιτήδειου καιροσκόπου.
Μια εμπεριστατωμένη και έγκυρη ανάγνωση του προσφυγικού ζητήματος στην Ελλάδα σήμερα οφείλει να παρακάμπτει, τόσο αφελείς συναισθηματικές προσεγγίσεις, που οδηγούν στη χειραγώγηση των κοινωνιών με την πολιτική των ανοικτών συνόρων, όσο και “στεγνά ορθολογικές” μεθόδους διαχείρισης αριθμών ή “φυλετικής καθαρότητας”, που με βεβαιότητα οδηγούν στον εκφασισμό και στην βαρβαρότητα.
Στον δημόσιο λόγο στη χώρα μας, οι έννοιες “πρόσφυγας”, “μετανάστης”, “λαθραίος μετανάστης”, “οικονομικός μετανάστης” σκοπίμως συμπλέκονται και διαστρέφονται, ώστε να δημιουργείται σύγχυση στην κοινωνία. Και μέσα στη συγχυση, περνούν αθέατες οι αντικοινωνικές πολιτικές της οικονομικής διασπάθισης, της εθνικής εξάρτησης, του κοινωνικού αποκλεισμού και του ηγεμονικού κράτους. Συνθήκες που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στην ελληνική πραγματικότητα.
Το ξεκαθάρισμα των εννοιών, ο σαφής προσδιορισμός της έννοιας “πρόσφυγας”, με την διεθνή νομικοπολιτική σημασία του όρου και οι υποχρεώσεις των χωρών, που εκπορεύονται από το Διεθνές Δίκαιο, προϋποθέτει να ανατρέξουμε στις διεθνείς συνθήκες που έχει προσυπογράψει και η χώρα μας. Οι όροι των συνθηκών αυτών είναι δεσμευτικοί και οι χώρες που τις έχουν υπογράψει οφείλουν να τους τηρούν απαρέγκλιτα.
Οι συνθήκες αυτές (δες στο διαδίκτυο) είναι:
- Η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Γενική Συνέλευση Ηνωμένων Εθνών 10/12/1948)
- Η Σύμβαση UNHCR για το Καθεστώς των Προσφύγων (Γενεύη 28/07/1951)
- Το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης (31/01/1967)
Τρία χρόνια μετά την υπογραφή από τους νικητές του πολέμου (51 κράτη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα) του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνων, στο Σαν Φρανσίσκο στις 26 Ιουνίου 1945, η ανθρωπότητα, σοκαρισμένη από την φρίκη των εγκλημάτων του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, συνέταξε την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με σκοπό να προστατέψει τον απλό καθημερινό άνθρωπο από αντίστοιχα εγκλήματα στο μέλλον.
Μέσα στις παραγράφους αυτών των κειμένων, καθορίζεται το νομικό πλαίσιο για την προστασία και πρόνοια της διεθνούς κοινότητας προς όσους, εκούσια ή ακούσια, βρίσκονται ή θα βρεθούν κάποια στιγμή της ζωής του στην δυσχερή κατάσταση του πρόσφυγα. Εδώ, με σαφήνια ορίζεται ως πρόσφυγας,, αυτός, που, καταφεύγοντας κάτω από οιεσδήποτε συνθήκες, στις διοικητικές αρχές ξένου προς αυτόν κράτους, καταθέτει αίτημα παροχής ασύλο. Επιβάλλεται, κάθε αίτημα να εξετάζεται από είδική επιτροπή (δικαστικοί και εκπρόσωποι της Διεθνούς Αμνηστείας) ένα προς ένα, εξατομικευμένα, σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, κι εφόσον γίνεται αποδεκτό, άμεσα να παρέχονται στον δικαιούχο τα προβλεπώμενα πολιτογραφικά έγγραφα για να ενταχθεί ο αιτών στην κοινωνία της νέας πατρίδας του, ή τα αναγκαία ταξιδιωτικά έγγραφα, προκειμέμου αυτός να ταξιδέψει όπου επιθυμεί.
Σε όλα τα παραπάνω κείμενα δεν γίνεται μνεία για μετανάστες, κι όπου γίνεται, ταυτίζεται με την έννοια του πρόσφυγα. Ούτε ορίζεται κάποιος νομικοπολιτικός όρος για την λέξη “μετανάστης”, ούτε υπάρχει κάποια πρόνοια από το Διεθνές Δίκαιο για τους μετανάστες. Γι αυτό οι χώρες που επιδιώκουν να αποφύγουν τις διεθνείς υποχρεώσεις τους, βιάζονται να βαπτίσουν τους πρόσφυγες ως μετανάστες και να ξεμπερδεύουν μαζί τους με συνοπτικές διαδικασίες απέλασης.
Η Ελλάδα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1982, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του ανοίγματος των συνόρων και της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών στις χώρες της Ε.Ε., υπέγραψε το 1990 τον Κανονισμό του Δουβλίνο (νομικό κείμενο που καθορίζει την χώρα που είναι υπεύθυνη για την παροχή ασύλου σε αιτούντα πρόσφυγα). Ο Κανονισμός αναθεωρήθηκε από 01/01/2014 από το Δουβλίνο ΙΙ & ΙΙΙ θέτωντας, κατά παρέκλιση του Διεθνούς Δικαίου, την αρχή, ότι μια μόνο χώρα-μέλος της Ε.Ε. είναι υπεύθυνη για την εξέταση μιας αίτησης ασύλου, η πρώτη χώρα εισόδου του πρόσφυγα. Έτσι, ενώ ως σκοπός της αναθεώρησης παρουσιάστηκε ο περιορισμός της γραφειοκρατείας και της ταλαιπωρίας των αιτούντων άσυλο, αληθινός στόχος ήταν η μετατόπιση του προβλήματος της παροχής ασύλου, από το κέντρο, στα νότια εξωτερικά σύνορα της περιφέρειας της Ε.Ε..
Από τις 18/03/2015 με την Συμφωνία Επαναπροώθησης μεταξύ Ε.Ε. & Τουρκίας (όπου η Ελλάδα, αν και την αφορούσε άμεσα, δεν προσκλήθηκε να συμμετέχει και είναι η μόνη χώρα που εξακολουθεί να την εφαρμόζει, τηρώντας τις “υποχρεώσεις” της), η Τουρκία συμφώνησε να δέχεται την ταχεία επιστροφή όλων των μεταναστών που δεν χρήζουν διεθνούς προστασίας, αλλά και την επιστροφή, όλων των “παράτυπων μεταναστών” που συλλαμβάνονται σε τουρκικά χωρικά ύδατα. Οι μετανάστες που φτάνουν στα ελληνικά νησιά, θα καταγράφονται δεόντος και οι τυχόν αιτήσεις ασύλου θα διεκπεραιώνονται ατομικά από τις ελληνικές για τις Διαδικασίες Ασύλου, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία. Όσοι δεν δικαιούνται ή δεν αιτούνται άσυλο να επιστέφονται στην Τουρκία, ενώ Τούρκοι αξιωματούχοι θα ανακτήσουν παρουσία στα ελληνικά νησιά και Έλληνες στην Τουρκία, για να διευκολύνεται η απρόσκοπτη τήρηση των διαδικασιών.
Η Τουρκία συμφώνησε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα με σκοπό να αποτρέψει το άνοιγμα νέων θαλασσίων ή χερσαίων δρόμων παράνομης μετανάστευσης, να περιορίσει την δράση των διακινητών και όταν οι παράνομες διελεύσεις σταματήσουν ή μειωθούν σημαντικά, να ενεργοποιηθεί από κοινού εθελοντικό πρόγραμμα εισδοχής, για ανθρωπιστικούς λόγους.
Τέλος, για κάθε επιστροφή Σύρου “παράτυπου μετανάστη” από τα ελληνικά νησιά, στην Τουρκία, ένας άλλος Σύρος θα επανεγκαθίσταται κατευθείαν από την Τουρκία στην Ε.Ε., με προτεραιότητα βασισμένη στα κριτήρια του Ο.Η.Ε. Επίσης, για την επανεγκατάσταση η Ε.Ε. συμφώνησε να τηρήσει τη δέσμευσή της, όπου 18.000 θέσεις θα παραμείνουν ανοικτές για επενεγκατάσταση , ενώ θα προωθηθεί εθελοντική ρύθμιση με ανώτατο όριο 54.000 θέσεων. Ελάχιστα από τα παραπάνω έχουν μέχρι σήμερα τηρηθεί τόσο από τη Ε.Ε., όσο κι από την Τουρκία.
Συμπεράσματα
Η Ε.Ε. από την αρχή φάνηκε απρόθυμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, ενώ πολλές χώρες-μέλη αντιδρώντας σε οποιασδήποτε μορφής αλληλεγγύη, ως όφειλαν, προς τη χώρα μας, έλαβαν αυστηρά μέτρα αποκλεισμού των συνόρων τους από την είσοδο προσφύγων, σφραγίζοντας την λεγόμενη “βαλκανική όδό”, με συνέπεια τον εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα και την μετατροπή της χώρας μας σε “αποθήκη ψυχών”.
Πέραν τούτου η Ε.Ε. στάθηκε ανίκανη ή αδιάφορη να συνθέσει ένα ενιαίο κοινοτικό πρόγραμμα για την επίλυση ενός προσφυγικού προβλήματος, που είναι απλό σε επίπεδο αριθμών. Έτσι, άγεται από τις γαιοπολιτικές βλέψεις των ισχυρών κρατών – μελών, σε βάρος των πιο αδύνατων, όπως η χώρα μας, και φέρεται από τον πολιτικό καιροσκοπισμό των κομμάτων των κρατών μελών, που βρήκαν, με αφορμή το προσφυγικό, πρόσφορο έδαφος για μικροπολιτική σπέκουλα.
Απέτυχε όμως και στην οικονομική διαχείριση του προσφυγικού, η Ε.Ε., επιλέγοντας να χρηματοδοτεί τις Μ.Κ.Ο. αντί του κράτους-μέλους. Έτσι“πέτυχε” να δημιουργήσει στα ελληνικά νησιά μια παραεξουσία, που αντλεί πολιτική και οικονομική δύναμη κατ’ ευθείαν από τις Βρυξέλλες (ή από τρίτους), εξασθενώντας την θεσμική τοπική εξουσία και την εθνική κυριαρχία στην περιοχή, ενώ την ίδια ώρα χρηματοδοτεί απευθείας και ενδυναμώνει την τουρκική κυβέρνηση. Παράλληλα οι πρόσφυγες και το Διεθνές Δίκαιο υποφέρουν.
Η Τουρκία, “φιλοξενεί” στο έδαφός της 3 εκατ. πρόσφυγες από τη Συρία, τους διαχειρίζεται ως ομήρους και επιδιώκει να κερδίσει το maximum. Από τη μια πρωταγωνιστεί στην τραγωδία της Συρίας, ενώ παίζει τον ρόλο του θύματος, από την άλλη. Λαμβάνει ανταποδοτική αποζημείωση από την Ε.Ε. για τις καλές προθέσεις της και μπορεί με αυτά να επιδοτεί την αερομεταφορά αφρικανών μεταναστών από το Μαρόκο. Αυξάνει το ποσοστό του Α.Ε.Π. από τις άμεσες εισροές και την φθηνή εργατική δύναμη των προσφύγων και παράλληλα, με παραβιάσεις εναέριου και θαλάσσιου χώρου στο Αιγαίο, υπονομεύει τον κυριαρχικό ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή, προκειμένου να πετύχει τις όποιες αναθεωρητικές γεωπολιτικές επιδιώξεις της. Αποφεύγει να υπογράψει το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης, δεν αποδέχεται το σύμφωνο επαναπατρισμού, δεν δέχεται τον έλεγχο για την παροχή ασύλου στο έδαφός της, ενώ, με το καθεστώς “visa free” έχει ανοικτά τα σύνορά της προς όλες τις αραβικές χώρες και ταυτόχρονα επιδοτεί την μεταφορά προσφύγων από αφρικανικές χώρες προς την Τουρκία, που στη συνέχεια προωθεί προς τα ελληνικά νησιά, προκειμένου να “γκριζάρει” την περιοχή. Τούτες τις στιγμές, που γράφονται αυτές οι γραμμές, με την ανοχή των “συμμάχων μας” ο τουρκικός στρατός, απροκάλυπτα, επικαλούμενος το δικαίωμα της αυτοπροστασίας(!), έχει εισβάλει στη Βόρεια Συρία, βομβαρδίζει πόλεις και χωριά, δημιουργία πρόσθετες ομάδες προσφύγων – ομήρων, πρόσθετο πόνο, παραβιάζοντας όλες τις συνθήκες διεθνούς νομιμότητας και Διεθνούς Δικαίου.
Προτάσεις
Για την αντιμετώπιση του προσφυγικού η χώρα μας πρέπει να κινηθεί εθνοκεντρικά, ανακτώντας τον έλεγχο στα θαλάσσια σύνορα και την εθνική κυριαρχία στην εθνική επικράτεια. με σεβασμό στις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου και αξιοποιώντας διεθνείς και διακρατικές συμφωνίες
Η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και του δικαιώματος της εθνικής αυτοδιάθεσης, με ότι αυτό συνεπάγεται, είναι οι βασικοί πυλώνες της πολιτικής που θα μπορέσει να βγάλει την χώρα μας και από την “κρίση του προσφυγικού”. Όσο ακολουθούνται πολιτικές υποτέλειας, στη βάση ιδεολογημάτων τύπου “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση” και “ανήκωμεν εις την δύσην”, τόσο θα συρρικνώνεται η ισχύς της χώρα μας στον παγκόσμιο γεωστρατηγικό χάρτη, τόσο θα απαξιώνεται ο λόγος της στα διεθνή θεσμικά όργανα, τόσο θα μικραίνει η πατρίδα.
Η επαναλειτουργία του ενιαίου αμυντικού δόγματος “Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη”, που εγκαταλείφθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη την εποχή των Ιμίων, θα δώσει την δυνατότητα στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να αποκαταστήσουν κυριαρχικό ρόλο στην περιοχή και ανά αποτρέψουν οποιαδήποτε άλλη επιβουλή μπορεί να προκύψει από την “απρόβλεπτη” γειτονική Τουρκία, που στιγμή δεν σταματά να διαλαλεί αυτό που επιδιώκει να πάρει από την Ελλάδα. Συνδιαχείριση στο Αιγαίο, Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία στην Κύπρο, Εθνοτικό προσδιορισμό στη Θράκη.
Η προστασία της κοινωνικής συνοχής, που σήμερα διεμβολίζεται από φανερές και υπόγειες δυνάμεις, πρέπει να προστατευτεί ως “κόρη οφθαλμού”. Αλλοιώς κινδυνεύουμε να αρχίσουμε πάλι να βγάζουμε ό ένας το μάτι του άλλου, όπως πολύ συχνά έχει συμβεί στην προηγούμενη ελληνική ιστορία. Για αυτό ο δημόσιος λόγος πρέπει να εκφέρεται με φειδώ, σύνεση, προσεκτική διατύπωση σαφήνεια και καθαροτητα.
Η μετακίνηση των προσφύγων από την ευαίσθητη περιοχή των νησιών μας στην ηπειρωτική χώρα και το κλείσιμο των στρατοπέδων, πρεπει είναι το απαιτούμενο της τοπικής κοινωνίας. Τώρα, που η άθλια συμφωνία Ε.Ε. & Τουρκίας στο σύνολό της απέτυχε στην πράξη και που, ο εγκλωβισμός των προσφύγων στα “κέντρα φιλοξενίας” στα νησιά, απέτυχε να αποτρέψει τις προσφυγικές ροές.
Επίλογος
Κατά την μεταψυχροπολεμική περίοδο, που ακόμη διανύουμε, τα συμφέροντα στην παγκόσμια πολιτική σκηνή είναι πολύ ρευστά. Μέσα σε αυτή την ρευστότητα, οι μεγάλες γεωπολιτικές δυνάμεις αναγκάζονατι να υφαίνουν τις γεωστρατηγικές πολιτικές τους μέρα με τη μέρα, ανάλογα με τις καθημερινές εξελίξεις, χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά με σχέσεις εφήμερων συμμαχιών, ανακατανομής ισχύος και επίδειξης δύναμης. Σε αυτή την καθημερινή μάχη, χώρες, που δεν έχουν την δική τους εθνική στρατηγική, θεωρούνται αναλώσιμες και πληρώνουν τις συνέπειες.
Η Ελλάδα, από την εθνική συγκρότηση μέχρι σήμερα, δυστυχώς είναι κράτος περιορισμένης κυριαρχίας. Ποτέ δεν υπήρξε στη χώρα μας διατυπωμένη κάποια εθνική στρατηγική, αλλά μόνο παρακολουθήματα ξένων στρατηγικών, που πολύ συχνά, οδήγησαν σε εθνικές συμφορές. Ακόμη και στη σημερινή ρευστή, σκληρή πραγματικότητα ζούμε στο παρελθον, στον αφηρημένο κόσμο των μεγάλων ιδεολογιών. Όμως αυτή η κατάσταση μας καθιστά αναξιόπιστους και αναλώσιμους στα μάτια κάθε μεγάλης δύναμης και επισφαλείς εταίρους σε οποιαδήποτε συνεργασία ή συμμαχία.
Σήμερα βιώσιμο είναι το κράτος, που κατέχει επαρκή ισχύ και στρατηγική οργάνωση, ώστε να μπορεί να εφαρμόζει στην επικράτειά του τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Μόνο αν είσαι ισχυρός μπορείς να συναλλάσσεσαι με τους γείτονές σου και να βρίσκεις ισόρροπες και αμοιβαία επωφελείς σχέσεις μαζί τους. Η ισχύς και η αξιόπιστη συναλλαγή στη βάση των εθνικών συμφερόντων είναι το σκληρό νόμισμα του εξαργυρώνεται στις διακρατικές συμμαχίες. Τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα είναι ο άξονας της στρατηγικής κουλτούρας της πολιτικής ηγεσίας, που ζυμώνεται μεσα στην κοινωνία με τους πολίτες, οι οποίοι καταλαβαίνουν, πως το κράτος είναι ακόμη ο θεσμός ελευθερίας της κοινωνίας και πως αυτό δεν μπορεί να είναι αναλώσιμο στο όνομα μιας παγκόσμιας ή ευρωπαϊκής ενότητας.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
Σαφής προσδιορισμός στόχου: Να κλείσουν τα στρατόπεδα-κολαστήρια των νησιών.
Επιδίωξη των τοπικών κοινωνιών πρέπει να είναι η αποκατάστηση της ηρεμίας και της κοινωνικής ειρήνης, με στόχο την ευημερία και την οικονομική πρόοδο στα νησιά. Όλα αυτά έχουν ανατραπεί από τον ανεξέλεκτο εγκλωβισμό χιλιάδων απελπισμένων ψυχών, σε αριθμούς δυσανάλογα μεγάλους σε σχέση με τον τοπικό πληθυσμό, στα ακριτικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Οι ολιγάριθμοι κάτοικοι των νησιών ανέλαβαν για πέντε χρόνια τις υποχρεώσεις της Ευρώπης ολόκληρης, που κομπάζει για τα ανθρώπινα δικαιώματα με τις πόρτες κλειστές, βάζοντας την “φυλετική καθαρότητα” πάνω από τις υποχρεώσεις της, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί! Να κλείσουν άμεσα τα κολαστήρια των νησιών, προτού καούν από τους ίδιους τους “φιλοξενούμενους τους”. Οι αιτήσεις ασύλου να διεκπεραιώνονται στον προβλεπόμενο χρόνο των τριών εβδομάδων και άμεσα να παρέχονται τα απαραίτητα έγγραφα για να μπορούν να ταξιδέψουν οι άνθρωποι, όπου επιθυμούν.
Σύνταξη Εθνικού Σχεδιού για την Διαχείριση του Προσφυγικού στην Ελλάδα
Πέντε χρόνια μετά την αθρόα μετακίνηση προσφύγων στην περιοχή μας, η Ελληνική πολιτεία δεν έχει συντάξει ακόμη οργανωμένο σχέδιο για την ολοκληρωμένη διαχείριση του ζητήματος. Κρυμμένη πίσω από ιδεολογήματα κενά περιεχομένου, πως τα σύνορά μας είναι και σύνορα της Ευρώπης, αφήνει στην Ε.Ε. την πρωτοβουλία των κινήσεων κι αυτή ορίζει τα σύνορα δυτικότερα.
Είναι καθήκον των τοπικών κοινωνιών να πιέσουν στη θέσμιση οργανωμένου Εθνικού σχεδίου, ξεκινώντας οι ίδιες τον διάλογο για την σύνταξή του και τους όρους του. Πέντε χρόνια ταλαιπωρίας τους δίδαξαν πολλά, ώστε να είναι σήμερα σε θέση να προβάλουν θέσεις και να προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις, ανοίγοντας τον διάλογο για το προσφυγικό.
Απομάκρυνση εξωθεσμικών οργανώσεων από την περιοχή
Τα θεσμικά όργανα της Ελληνικής Πολιτείας πρέπει να αναλάβουν την συνολική εποπτεία και διαχείριση του προσφυγικού. Μπορούν, οφείλουν και πρέπει να το κάνουν για λόγους εθνικής κυριαρχίας και ασφάλειας στην περιοχή. Το λιμενικό να κάνει τη διάσωση ή την αποτροπή, η αστυνομία τον έλεγχο και την ταυτοποίηση, οι νοσοκομιακές δομές την υγειονομική εξέταση και ιατρική περίθαλψη. Μπορούν, αν τους επιτραπεί. Όμως οι κυβερνήσεις μας, επί πέντε χρόνια, “βολεύονται” με τις ανεξέλεκτες δραστηριότητες διεθνών“ανθρωπιστικών οργανώσεων”, που στην καλύτερη περίπτωση, αντούν ύπαρξη, εξουσίες και χρήμα από την διαιώνιση του προσφυγικού. Ναι, όλες έχουν απογραφεί και καταγραφεί. Πόσες έχουν αξιολογηθεί; Πως ελέγχεται η δραστηριότητά τους; Ποιός κατανέμει αρμοδιότητες, όταν δεν υπάρχει Εθνικό Σχέδιο; Μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι αρμοδιότητές τους; Γιατί αντιδρούν στη δραστηριότητά τους οι τοπικές κοινωνίες, που από την αρχή αγκάλιασαν και στηρίζουν μέχρι σήμερα τους πρόσφυγες.
Για να απαντηθούν όλες αυτές οι ερωτήσεις, πρέπει η αρωγή των ανθρωπιστικών οργανώσεων να εξεταστεί από την αρχή και στη βάση: τι χρειάζομαι, που χρειάζομαι, ποιόν χρειάζομαι και μέχρι πότε. Τότε το προφίλ της κάθε οργάνωσης και η καταγραφή που έχει γίνει, θα είναι χρήσιμα.
Να καταγγελθεί από την Ελλάδα ως ανεφάρμοστη στην πράξη η Συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας
Με την Συμφωνία αυτή οι δυο αντισυμβαλλόμενοι πέτυχαν να φορτώσουν το προσφυγικό πρόβλημα στις τοπικές κοινωνίες των ελληνικών νησιών. Γιατί ο πρόσφυγας πρέπει να φορτωθεί στις λαστιχένιες βάρκες και να ρισκάρει διασχίζοντας με την οικογένειά του δέκα ναυτικά μίλια, να διασωθεί -αν διασωθεί- για να τύχει της πρόνοιας του Διεθνούς Δικαίου; Που το είδαμε αυτό γραμμένο; Ποιός αποτολμά τέτοιες θηριωδίες, τέτοια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;
Η Τουρκία χαρακτηρίζεται ως ασφαλές κράτος. Είναι μέλος του ΝΑΤΟ, δηλαδή σύμμαχος χώρα. Είναι σε προενταξιακή διαδικασία με την Ε.Ε. έχοντας κλείσει πολλά από τα κεφάλαια που το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο επιβάλλει για την ένταξη στην Ένωση. Αλλά αρνείται την ταυτοποίηση και παροχή ασύλου στο έδαφός της. Γιατί; Επικαλείται το κυριαρχικό δικαίωμά της να αρνηθεί.
Η Ε.Ε. αποδέχεται την άρνηση της Τουρκίας, χρηματοδοτεί άμεσα την τουρκική κυβέρνηση γαι την “φιλοξενία” των προσφύγων στο έδαφος της Τουρκίας και συναινεί στην προώθηση των προσφύγων από τα τουρκικά παράλια στα ελληνικά νησιά σε συνθήκες που παραπάνω έχουν περιγραφεί. Γιατί; Προφανώς για την Ε.Ε. έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τον εταίρο της, την Ελλάδα, στην περιοχή.
Η Συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας έγινε ερήμειν της χώρας μας, έχει αποτύχει, μας ζημειώνει, δικαιώνει μόνο την Τουρκία και πρέπει να καταγγελθεί άμεσα.
Καταγγελία της Τουρκίας στους Διεθνείς & Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς Ναυσιπλοΐας
Η παραβίαση των εθνικών χωρικών υδάτων μιας χώρας με πάσης φύσεως σκάφος δεν είναι αστεία υπόθεση και για την παραβίαση φέρει ευθύνη η χώρα απόπλου. Τα δικαιώματα και οι κυρώσεις με σαφήνεια περιγράφονατι στο Διεθνές Ναυτικό Δίκαιο, αρκεί η χώρα μας να προσφύγει σε αυτό και να απαιτήσει τον έλεγχο και τις προβλεπώμενες κυρώσεις. Τόσα χρόνια, δεν το έχει κάνει…
Επανεξέταση των Αδειών Διελευσης Οχημάτων Διεθνών Μεταφορών (T.I.R.)
Κάθε χρόνο από το φυλάκιο των Ευζώνων διέρχονται 28 χιλ. Τουρκικές νταλίκες διεθνών μεταφορών και, δια της Εγνατίας, κατευθύνονται στην Ευρώπη. Όταν το 2015 σε τουρκικές νταλίκες στην Ελβετία βρέθηκαν στοιβαγμένοι πρόσφυγες, η ελβετική κυβέρνηση ανακάλεσε όλες τις Άδειες Διέλευσης και το ζήτημα διευθετήθηκε μέσα σε δυο εβδομάδες. Έκτοτε δεν έχει διαπιστωθεί λαθραία μεταφορά προσφύγων στην Ελβετία. Εμείς τι κάνουμε; Τίποτα!
Αυστηρός έλεγχος τουρκικών ιδιωτικών σκαφών (γιωτ) στο Ανατολικό Αιγαίο
Η εξάντληση της νομοθεσίας και ο έλεγχος όλων των ιδιωτικών σκαφών που προέρχονται από μαρίνες της Τουρκίας, εκτός από σκόπιμη, είναι επιβεβλημένη, λόγο των πολλών κρουσμάτων διακίνησης όπλων (Χίος) και ναρκωτικών (Πλωμάρι), που πάντα οι διακινητές εκμεταλλεύονται τις περιοχές όπου οι έλεγχοι χαλαρώνουν, λόγο προσφυγικών ροών.
Παράλληλα, μπορεί οι αυστηροί έλεγχοι να “κάνουν ζημειά” στις τοπικές οικονομίες των νησιών, αλλά, ας αντισταθμίσουμε επιτέλους τις ζημειές και τα οφέλη, όταν παραχωρούμε τις μαρίνες της χώρας μας σε τουρκους επιχειρηματίες.
