Χτυπάν τα σήμαντρα, χτυπάνε οι καμπάνες, χτυπάει κι η καρδούλα μας με το σεισμό που τον ξεχνάμε γρήγορα κι ύστερα πάλι ο καθένας «στη δουλειά του» ή στην ξάπλα του. Χτυπά και η στάμνα στη βρύση και πάλι γλιτώνει το σπάσιμο, αλλά μία θα είναι η …φαρμακερή που θα την κάνει να …δακρύσει. Και τότε, ό,τι από αυτή απομείνει αρραγές και σώο, κατά πάτο μεριά, θα χρησιμοποιείται ως «γλι» στις ρούγες της γειτονιάς, για να πίνουν το νερό τους οι …όρθες οι αλανιάρες που σέρνουν το τσόκαρο. Παλιά ιστορία ενός …κμαριού μανταμαδιώτκου, που το ’χαμε για παράδειγμα νουθεσίας (τρομάρα μας) εμείς οι …δωδεκάχρονοι …μεγάλοι, προς την οχτάχρονη μαρίδα του μαχαλά μας. «Μη κουντουρντί’ις πουλύ, γιατί καμιά ώρα θα τ’ ανοίξεις πάξα του γλι σ’». Εννοείται πως από μεγαλύτερους τα είχαμε ξεσηκώσει κι εμείς, κι έτσι συνεχίζεται η παράδοση. Δεν ακούν αυτά τα μικρά παιδιά… Δεν ακούν… Μα μήπως ακούνε τα μεγάλα παιδιά; (Δωδεκάχρονος μιλάει…) Αυτά ντε… Τα παληκάρια που θέλουνε, ντε και καλά, να μας σώσουνε… Και δώσ’ του ταξίδια στα Παρίσια ο ένας, και δώστου χειραψίες με τον «γυαλιά και βούρτσα μουστάκι» ο άλλος… (μην του δίνεις του χέρ σου, πιδί μ’, θα στου δαγκάσ’…). Τόσα χρόνια ωρ’ …σωτήρες, δεν μάθατε τίποτα; (αν τα κίνητρά σας είναι αγνά, αν πηγάζουν από φιλοπατρία και σκέφτεστε κι εμάς, έστω …τοσοδά… μόνο ως ανεπίδεκτους μαθήσεως με παίρνει να σας ρίξω τη ρετσινιά, από αυτή εδώ τη στήλη, γιατί αν ο μοναδικός μου αναγνώστης περιμένει να το χοντρύνω και να σας χαρακτηρίσω αλλιώς, θα πρέπει να τον στείλω να διαβάσει άλλη στήλη των «Π». Ίσως αυτή του μουσάτου κυρίου με το πηλίκιο. Καλημέρα σας κύριε Ε.Ε.Γ.) Χτυπά η καμπάνα …γιατί κουνάει το καμπαναριό ο σεισμός. Στην ουσία …χτυπιέται, δηλαδή. Και η στάμνα το ίδιο. (παθητική έννοια, με ρήμα ενεργητικής φωνής) Και με τι ρήμα εκφράζει ο λαός το βίαιο, …ενεργητικό χτύπημα; Βαράω. Π.χ. «βαράνε τα ΜΑΤ», «βαράνε με δακρυγόνα», «μας βαράνε με νέα χαράτσια» κ.λπ. Παραδείγματα στη γραμματική λέμε τώρα. Άμα πει να βαρέσει και ο πρώην, άνευ εκλογής «δοτός» υπουργός και νυν «διοικητάς» της υπερτράπεζας, χτυπάνε και οι …τσιρτσιβέδες από τη …σφυριά του. Να μην πληρώσει λέει το μαγαζί του ΕΝΦΙΑ για τα ακίνητά του, φτώχεια καταραμένη… Τουτέστιν εμείς θα κληθούμε να συμπληρώσουμε κι αυτό το έλλειμα, για μία ιδιωτική εταιρεία, εννοείται… (μην σε …μπαλαμουτιάζει αυτό το «…της Ελλάδος», μοναδικέ μου, έξι τοις εκατό, σου λέει τίποτα; Τόσα έχει μέσα η χώρα, και αν… ΞΞΞύπνα μοναδικέ μου αναγνώστηηη…) Βαλλόμεθα πανταχόθεν. Χτυπιόμαστε. Μας βαράνε. Πώς να σ’ το πώ αλλιώς; Κι εσύ τώρα προβληματίζεσαι τι στο καλό κάνω εδώ, σε μία επιΘεώρηση Άστεως με τα οικονομικοπολιτικά …μπαλαμουτιάσματά μου.
Εσύ μπορείς να μου πεις τι κάνεις; Άντε, και καλά όλα τούτα, βρε αδερφέ, κινδυνεύει η χώρα, η εθνική μας κυριαρχία (τι είπες;), πατώνει το κοινωνικό απόθεμα λόγω απομυζήσεως της οικονομικής μας …υποστάθμης, άντε, και πάλι ταπί και ψύχραιμοι, και άντε, ημείς …άδωμεν. Αλλά ο σεισμός, βρε αθεόθοβε, αυτός που μας …βάρεσε, δεν σου λέει τίποτα; Δεν σε …ταρακούνησε; Από κούνημα, …εντάξει. Ψυχολογικά, σε ρωτάω. Δεν σου ξύπνησε το ενδιαφέρον για κάποια γερή αυτοκριτική; Μας τεστάρισε ο σεισμός, μας έκανε τέστ αντιδράσεων και ετοιμότητας, αλλά ως πότε; Άμα λάχει και …βαρέσει πιο δυνατά; Κι εσύ πόσο έτοιμος βρέθηκες; (Δε λέμε κι άλλα για τις …κατραπακιές από τους …εισαγόμενους με τις ασπίδες; Δεν λέμε τίποτις άλλο για την εκλογή του νέου Προέδρου; Όχι! Για το σεισμό θα πούμε!) Δεν έχει κλείσει χρόνος από το σεισμό στην Κεφαλονιά, και μας θυμήθηκε κι εμάς το …υποχθόνιο …ταυράκι μας. Πάλι καλά που ήτανε …ταυρί, γιατί άμα λάχαινε να μας βγει …ντανάς, άσχημα ξεμπερδέματα θα είχαμε. Δεν θυμάσαι τι έγινε στο Ληξούρι; Δεν έφτανε ο σεισμός, παρελάσανε κι όλοι οι …όσοι τελοσπάντων παρελαύνουν όποτε υπάρξει θεομηνία. Αυτό είναι που λέει κι ο λαός, να μη σου φτάνει ο πόνος σου, να ’χεις και τα …σταμνιά. Αυτά είναι τρομερά πράγματα… Δόξα σοι ο Θεός, τα γλιτώσαμε…
Ήτανε Φεβρουάριος και σου έγραφα: «« Δεν φτάνει ο χαλασμός, καλά το να μην υπάρχουν και απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, δεν φτάνει που με μιας έρχονται τα πάνω κάτω στην καθημερινότητα του τόπου, δεν φτάνει που σε παραμονεύει ο χειμώνας με τα κρύα και τις βροχές του, οι χίλιες δυο ελλείψεις και η απομόνωση, θα φας και στη μάπα την εκμετάλλα και την ειρωνεία των …άσε, δεν θα πω κακά λόγια… Το ίδιο συμβαίνει και με τις δασικές πυρκαγιές, το ίδιο με τις καιρικές ανωμαλίες, τα …συνολάκια λοιμών, λιμών και καταποντισμών και πάει λέγοντας. Σου έρχονται με αεροπλάνα, με ελικόπτερα και ό,τι το μικρό και ευκίνητο οι μικροί και ευκίνητοι (δεν εννοούμε σε ηλικία, ούτε σε τσαχπινιά, πάντως πολλοί εξ αυτών ασκούν και το σπορ της κ…τούμπας). Τα μεγάλα όμως, όπως π.χ. μεταγωγικά πλοία, μπορεί να έρχονται αλλά φοβούνται να πιάσουνε ντόκο ή κάτι C 130 σου φέρνουν έναν …τέτοιον ακόμα, αλλά τίποτα το χειροπιαστό. Κι έχεις τόσο ανάγκη από …χειροπιαστά… »» Αλήθεια, από …χειροπιαστά πώς πάμε; Έκανες τίποτα σχετικό από τότε; Εμένα μου λες… Άντε κι ακόμα λίγη επανάληψη: «« Έτσι λοιπόν και χειρότερα, γιατί αν δεν κοιμηθείς μέσα στο αντίσκηνο κι από πάνω να τρέχει ο ουρανός κι από κάτω να πλατσουρίζουν τα βατράχια, όλα τ’ άλλα είναι θεωρίες. Τότε κατανοείς, βιώνεις το μάθημα: Σε τέτοιες περιπτώσεις, νοικοκύρη μου με τη φαμελιά σου την ξεσπιτωμένη, ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ. Μόνοι είμαστε όλοι, ωρέ πατριώτες, μόνους μας αντιμετωπίζουν οι λίγοι και οργανωμένοι, γιαυτό μας έχουν (πάλι στο λέω) στην εκμετάλλα και στην ειρωνεία. Δεν χρειάζεται, βεβαίως, ούτε σεισμός ούτε καταποντισμός για να το …ανθιστούμε, αλλά είμαστε κι εμείς οι πολλοί αλλά ανοργάνωτοι, κάτι κορόιδα… »» ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ! Και θα είμαστε μόνοι, όχι μόνον αν δεν οργανωθούμε, αν δεν ομονοήσουμε, συμμαχήσουμε κι ετοιμαστούμε για το κοινό καλό, την άμυνα ή την επιβίωση, αλλά και αν δεν ορίσουμε ως προτεραιότητα τον πόνο του πλησίον. (Άγιες μέρες έρχονται κι εκτυλίσσονται μεγάλες επιχειρήσεις. Βλέπω μια κυρία, ούτε 55 κιλά γυναίκα, να …χαμαλεύεται κάτι κούτες από συλλογή τροφίμων για τους μη έχοντες συνανθρώπους μας. Είναι και άλλες και άλλοι πολλοί, κάτω από «σημαία» ή …ανένταχτοι αλλά οργανωμένοι. Δυστυχώς… δεν είμαστε όλοι…) Εντάξει, όλο και περισσότεροι το παίρνουν το μήνυμα και καλά πάει το πράγμα όσο έχουμε ειρήνη (όχι μόνο ως χώρα αλλά και ως κοινωνικό σύνολο), όσο είμαστε …σταθεροί. Ένα χέρι θα δώσεις, ένα χέρι θα σε βοηθήσει, όσο το γεγονός της προγραμματισμένης ανέχειας ή ατυχίας ορισμένων συμπολιτών μας βρίσκεται κάτω από κάποιο ποσοστό …ασφαλείας. Πρόκειται, κυρίως, για ομαλή ροή του χρόνου. Αν όμως η σταθερότητα χαθεί με ένα γερό …ταρακούνημα, στη στιγμή όλοι θα μετατραπούμε σε ενδεείς. Ακόμα και οι έχοντες πολλά και μη δίδοντες …δυάρα, θα δούνε τις αποθήκες τους να λεηλατούνται από τον όχλο ή από συμμορίες (τι; ποιες συμμορίες; καλά, ακόμα στην αυλή σας παίζεις ρε μικρέ;). Τότε λοιπόν, εσύ κι εγώ και όλοι οι …υποψιασμένοι, αν δεν μας έχει έρθει κανένα καδρόνι στο κεφάλι, θα πρέπει να είμαστε ήδη συγκροτημένοι προσωπικά, ώστε να μπορέσουμε να επιχειρήσουμε σε συλλογική προσπάθεια.
Τώρα, εσύ διαβάζεις για σεισμό, αλλά μη νομίζεις ότι σου έβγαλα στην πασαρέλα όλους τους παραπάνω (παριζιάνους, διοικητάδες κι ανατολίτες …ογλούδες) έτσι, επειδή παρασύρθηκα από την επικαιρότητα. Εντάξει, το ξέρω, μοναδικέ μου, πως είσαι αητός. Εμ, τι; Μόνον από το σεισμό κινδυνεύουμε; Είπαμε, βαλλόμεθα πανταχόθεν. Για κάθε περίπτωση, λοιπόν…για θυμίσου τι σου έγραφα: «« Ανάλυση… για καλό προγραμματισμό. Ατομικό και οικογενειακό επίπεδο. Έχεις ένα σακίδιο με κουβέρτα, πρώτες βοήθειες, ξηρά τροφή, νερό, είδη επιβίωσης σε κρύο-ζέστη; Άμα λάχει δηλαδή και χρειαστεί να πεταχτείς στο λεπτό, τότε θα ψάχνεις τα σημαντικά σου έγγραφα, τα τιμαλφή σου (και το γράμμα του πατέρα που έφυγε, είναι ο θησαυρός σου) το μπρικάκι που θα κάνεις καφέ ή θα αποστειρώσεις νερό; »» … «« Ας έρθουμε και σε συλλογικό επίπεδο. Από την εποχή των Μηδικών Πολέμων, αυτή η χώρα του φωτός δεν έπαψε να βάλλεται από το σκοτάδι. Τι να λέμε τώρα; Απαρίθμηση πολέμων θέλεις να σου κάνω ή …συνωστισμών; Αλλά, βεβαίως, ένα τελευταίο δεν μπορώ παρά να το θίξω, όταν δηλαδή μας ήρθανε οι …πολιτισμένοι του βορρά, μπότεν και φερμπότεν, μια κουταλιά λάδι να έριχνες στο στόμα ενός δύσμοιρου καχεκτικού παιδιού, ανοίγαν λίγο τα ματάκια του. Τι μαθήματα πήρες από τότε; Πού την έχεις την κρυψώνα, μάγκα μου, για το χειμώνα; Πού; Έχεις λέει, αποταμιεύσει κομπόδεμα στην τράπεζα; Α στο καλό σου, τι κρύα που τα λες τα ανέκδοτα… Μία οργανωμένη κοινωνία, μοναδικέ μου, περιλαμβάνει συλλόγους, σωματεία αλληλοβοήθειας, ανθρώπους που οργανώνονται και συντονίζονται σε καιρούς ειρηνικούς, βοηθώντας αναξιοπαθούντες, ώστε να είναι έτοιμοι στα όποια δύσκολα, τότε που όλοι (ο μη γένοιτο) στο ίδιο καζάνι θα βράζουμε. Πρέπει, ο καθένας μας ξεχωριστά και με ομαδική υποστήριξη, να αναπτύσσουμε δεξιότητες. Να επενδύσουμε σε γνώσεις χρήσιμες, γιατί η μαλθακή καθημερινότητα των τελευταίων χρόνων μας έχει μετατρέψει σε …αμέλξιμα μυρικαστικά. Χαλάει πράμα, πετάξει πράμα, ξαναγκοράσει πάλι πράμα. Όμως άμα ντεν έχει μαγκαζί ανοιχτό, ντεν έχει κανένα πράμα. Για σκέψου… Ούτε γαλατάκι, ούτε ψωμάκι, ούτε τσιρότο. Μην βάλεις ψωμί στον καταψύκτη, γιατί άν δεν έχει ρεύμα, φούντο θα πάει και το τσιτσί και το ψωμί. Βάλε ένα κουτάκι με ρυζάκι και αμυγδαλάκι και κανένα φαρμακάκι, βάλε και …μυαλουδάκι. Δεν σου λέω να γίνουμε και παντογνώστες μηχανικοί, γιατροί (ωχ), νοσοκόμες, μπαχτσαβάνηδες κλπ. Όμως, (ο μη γένοιτο) σε έναν σεισμό, σε μιαν αναμπουμπούλα, εδώ στο τρανό χωριό, και σε κάθε χωριό του νησιού, τι θα κάνεις; Πού θα πας; Απάντηση: Σαν πιο ξύπνιος, στο καλύτερο καταφύγιο, σαν …Έλληνας, πάλι μόνος. Ε, λοιπόν, όσο κι αν σου ακούγεται οξύμωρο, η πιο επικερδής αγέλη προέρχεται από άτομα μοναχικά. Αυτό δηλαδή που λέμε όχλος, δεν είναι τίποτα παραπάνω από πολλούς idiots. Εγωκεντρικά μόρια, που τα σκουπίζουν και τα κατευθύνουν οι ανθρωπομηχανικοί, για τα δικά τους συμφέροντα. To ξαναείπαμε. … »»
Αρκετές φορές χτύπησε η στάμνα στη βρύση και πρέπει, επιτέλους, να βρούμε λύσεις, όσο η ροή του χρόνου, όπως είπαμε, είναι ομαλή και τα γεγονότα είναι αντιμετωπίσιμα. Να είμαστε έτοιμοι για το …ακαριαίο, όποιο κι αν συμβεί, που θα συμβεί δηλαδή, γιατί και άλλοι (ατίθασα, μεγάλα παιδιά) δεν προσέχουν τη στάμνα τους και …θα το φάνε το κεφαλάκι τους. Δεν θ’ αργήσουνε να χτυπήσουν οι καμπάνες και μάλλον, όχι γιατί θα κουνιέται το καμπαναριό από σεισμό. ‘Ετσι λοιπόν, για το όποιο φυσικό ή …ανθρωπογενές πατιρντί, μοναδικέ μου, έσο έτοιμος.
City Inspector
