Η παράσταση δεν τελειώνει αν δεν πεθάνει η μαϊμού…

Κι εμείς δεν θέλαμε να πεθάνει για να μην …τελειώσει. Αυτή ήταν η αίσθηση που μας άφησε η παράσταση των Αστέγων “ο Ορφέας στον Άδη”, ειδικά στο δεύτερο μέρος του έργου όπου η ένταση ανάμεσα στην Πριγκιπέσσα και στον Φιδοτόμαρο κλιμακώθηκε. Όλοι περίμεναν το μοιραίο που τόσο σωστά είχε προοικονομηθεί από τον σκηνοθέτη Κλεομένη Τζαννέτο. Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών που δεν άφησαν στιγμή ο ένας το χέρι του άλλου σε όλη τη διάρκεια της παράστασης βοηθώντας, καλύπτοντας και κρατώντας το ρυθμό, ήταν αυτή που δημιούργησε την απαιτούμενη αγωνία στον θεατή. Την αγωνία για την κάθαρση.

Ίσως θα βοηθούσε περισσότερο αν το διαχρονικό κείμενο του Τένεσι Ουίλιαμς που εξακολουθεί να ταράζει μισό και παραπάνω αιώνα μετά από τη χρονική περίοδο που γράφτηκε, ήταν ακόμη πιο “συμμαζεμένο” καθώς μερικά φλας μπακ θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν με κάποιο άλλο εύρημα πέραν του λόγου. Δυστυχώς- και αυτό δεν έχει να κάνει με τους θεατράνθρωπους αλλά με τους θεατές -εξαιτίας της ταχύτητας που δεχόμαστε την πληροφορία το λεγόμενο attention span (η χρονική διάρκεια που μπορεί κάποιος να μείνει αφοσιωμένος σε κάτι) έχει μειωθεί κατά πολύ με αποτέλεσμα ένα τόσο πυκνό κείμενο να μην μπορεί πλέον να αφομοιωθεί εύκολα. Ένα κείμενο επίκαιρο, συναρπαστικό που ωστόσο απευθύνεται σε έναν θεατή αλλοτριωμένο που πλέον δέχεται έναν καταιγισμό πληροφοριών και έχει μάθει να αποκωδικοποιεί ακόμη και την τέχνη μέσα από σύντομες ατάκες, σλόγκαν, ancient memes και τσιτάτα. Γιατί δυστυχώς έχουμε φύγει τα παραμύθια γύρω απ΄τη φωτιά , η “αφαίρεση” είναι τώρα ο κανόνας και ίσως κάποιοι να θέλουν να δουν μόνο τη μαϊμού να πεθαίνει χωρίς να χορεύει καν…

Ωστόσο, από την άλλη αυτή δεν είναι και η λειτουργία του Θεάτρου; Που έξω από οποιαδήποτε εξουσία (και αυτή της τεχνολογίας) είναι γλώσσα που μιλάει τη δική της αλήθεια κι έχει τους δικούς της κώδικες καθώς η αισθητική του φύση είναι και η ουσία του. Μια ουσία που χάνεται σταδιακά που οδεύει προς τον Άδη. Άλλωστε η μοντέρνα τραγωδία του Τενεσί Ουίλιαμς, μας διδάσκει πως ίσως ο σύγχρονος κόσμος να είναι τελικά πολύ χειρότερος από τον μυθολογικό… Άνθρωποι, όπως ο μουσικός Βαλ που δεν έχει πατρίδα, η Λέιντι, η κόρη ενός Ιταλού μετανάστη που πουλούσε παράνομα ποτά, η Κάρολ, η ξεπεσμένη κόρη μιας αριστοκρατικής οικογένειας, ή ακόμη η Βη που βλέπει οράματα, η καλλιτέχνις και σύζυγος του σερίφη, όλοι αυτοί βρίσκουν στην κόλαση μια θέση, για να ζήσουν. Η ουσία λοιπόν είναι ότι ήταν μια παράσταση σκοτεινή σαν τον μύθο του Ορφέα που δεν έφυγε ούτε στιγμή από το μυαλό μας. Kudos λοιπόν στην Αναστασία Κατσαρού και τον Γιώργο Γέργο, όπως πάντα ξεχώρισε ο Θοδωρής Αγγελέλλης ενώ εξαιρετική… μα εξαιρετική ήταν η θεούσα μας, Μαρία Λογιωτάτου!

Για άλλη μια φορά ο Σπύρος- Μύρων Παυλής κατάφερε να πιάσει τη στιγμή της μεγάλης συγκίνησης! Τον ευχαριστούμε γι αυτό!