Ελευθερία Ζαχαριάδου- γραφίστρια
Αν και έχει ζήσει περίπου 20 χρόνια μακριά από την Ελλάδα, σπουδάζοντας και δουλεύοντας σε πολλά μέρη της Ευρώπης αλλά και στην Αραβία, η Ελευθερία Ζαχαριάδου δηλώνει Ελληνίδα και νοιώθει περήφανη για την καταγωγή της.
Η ίδια μας εξηγεί πως κατόρθωσε μάθει στα παιδιά της να αγαπούν την πατρίδα καταγωγής τους μέσω των συχνών επισκέψεων που πραγματοποιούν οικογενειακώς, ενώ δηλώνει πως θα ήθελε να γυρίσει πίσω κάποτε αφού η επιστροφή στην Ιθάκη είναι το όνειρο του κάθε ταξιδιώτη…
Ελλάδα ή Ιταλία; Αν σου δινόταν η ευκαιρία να επιλέξεις ένα από τα δύο συστήματα ποιο θα επέλεγες τόσο για την επαγγελματική σου πορεία όσο για την οικογένεια σου;
Ε. Ζ: Θεωρώότι οι δύο χώρες έχουν πολλά κοινά, από την αρχαιότητα ο πολιτισμός της μιας επηρέασε τον πολιτισμό της άλλης. Όχι μόνο απόάποψη συμπεριφοράς και κουλτούρας των δύο λαών, αλλά και σε επίπεδο κοινωνικής δομής και οργάνωσης. Η λαϊκή έκφραση “una faccia, una razza” (ένα πρόσωπο, μία φυλή) χρησιμοποιείται κυρίως για να υποδηλώσει τις ομοιότητες του Ιταλικού και του Ελληνικού λαού (ειδικά τους Ιταλούς του νότου). Επομένως, γενικεύοντας θεωρώ ότι οι δύο χώρες μοιάζουν πολύ. Το ότι σήμερα ζω με την οικογένειά μου στην Ιταλία οφείλεται περισσότερο σε μία φυσική εξέλιξη των γεγονότων και λιγότερο σε μια καθ’ εαυτόν επιλογή.
Πριν επιστρέψω στην Ιταλία το 2013, έζησα με την οικογένειά μου στις Βρυξέλλες για πέντε χρόνια. Μου δόθηκε η ευκαιρία να δω μια άλλη πραγματικότητα, πολύ διαφορετική απ’ ότι γνώριζα μέχρι τότε, μια χώρα υπόδειγμα κατά την άποψή μου. Μιλάω για μια χώρα με μεγάλη οργάνωση, υποδομή, κοινωνικές παροχές, αξιοκρατία, ενεργή ανακύκλωση. Οι βέλγοι είναι συνεπείς και νομοταγείς με έντονη κοινωνική ευθύνη. Σέβονται τους νόμους, πληρώνουν τους φόρους, ανακυκλώνουν και έχουν μια σταθερή ευγενική συμπεριφορά απέναντι στους γύρω τους. Για παράδειγμα, οι οδηγοί δίνουν πάντα προτεραιότητα στους πεζούς και οι πεζοί με τη σειρά τους χαιρετούν τον οδηγό ως ένδειξη αναγνώρισης της πράξης του. Σε περίπτωση που πας να διασχίσεις το δρόμο και δεν βρίσκεσαι στις λωρίδες διάβασης πεζών, εκεί μπορεί να χάσουν την ευγένεια τους και να σε αποδοκιμάσουν! Θεωρούν ότι δεν σέβεσαι τους νόμους οδικής κυκλοφορίας και ότι αυτό που κάνεις είναι επικίνδυνο, όχι μόνο για εσένα αλλά και για τους ίδιους! Το μυστικό της επιτυχίας; Σίγουρα ένας λόγος που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, το ότι μεγαλώνουν πιο σωστά τα παιδιά τους. Τα μαθαίνουν από πολύ μικρά στο να είναι ευγενικά, υπομονετικά, να μην κάνουν θόρυβο σε κοινόχρηστους χώρους, να τηρούν κανόνες και ωράρια, να ανακυκλώνουν.
Μετά από τόσα χρόνια στο εξωτερικό (στο σύνολο περισσότερα από όσα έχεις ζήσει στην Ελλάδα) αισθάνεσαι περισσότερο Έλληνας ή πολίτης του κόσμου;
Ε. Ζ: Μετά από 20 χρόνια στο εξωτερικό εξακολουθώ να αισθάνομαι Ελληνίδα. Είναι κάτι που δεν νομίζω ότι θα αλλάξει ποτέ. Αγαπάω την Ελλάδα και είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Τα καλοκαίρια κάνουμε πάντα διακοπές στην Μυτιλήνη. Την αγάπη μου για την Ελλάδα την έχω μεταδώσει και στα παιδιά μου. Δεν μπορώ να μην σχολιάσω το γεγονός ότι το περασμένο καλοκαίρι στην Ελλάδα το περάσανε να ακούνε την Ελληνική Μυθολογία (και μαζί τους και εμείς) σε διασκευή Διονύση Σαββόπουλου, μια εξαιρετική δουλειά, με αποτέλεσμα να την έχουν αποστηθίσει. Θα λέγαμε ότι την ξέρουν απέξω κι ανακατωτά, την έχουν συνδέσει με τις διακοπές στη Λέσβο τις οποίες αναπολούν και νοσταλγούν. Συμβαίνει πολύ συχνά να συναντώ ξένους και όταν τους λέω ότι είμαι Ελληνίδα ενθουσιάζονται! Αρχίζουν να μου μιλούν για κάποιες αξέχαστες διακοπές τους στην Ελλάδα, για το πόσο πολύ τους αρέσει η Ελληνική κουζίνα, η αρχαία ιστορία και ο πολιτισμός μας, το πόσο φιλόξενοι και ανοιχτόκαρδοι είναι οι Έλληνες. Στο τέλος λένε και κάποια λέξη στα Ελληνικά ή αρχίζουν να απαγγέλουν στα αρχαία Ελληνικά (αυτό το κάνουν κυρίως οι Ιταλοί) στίχους από την Ιλιάδα ή την Οδύσσεια που θυμούνται από το σχολείο τους! Αυτός ο ενθουσιασμός και η αγάπη των ξένων για τη χώρα μας με ευχαριστεί και με τιμά ιδιαίτερα.
Αρχικά πες μας λιγάκι για το ποιους σταθμούς έκανες και ποια είναι ακριβώς η ιδιότητά σου σήμερα.
Ε. Ζ: Είμαι γραφίστρια. Ξεκίνησα τις σπουδές μου στην ΑΚΤΟ στην Αθήνα, συνέχισα στο Πανεπιστήμιο του Bedfordshire της Αγγλίας και τις τελείωσα κάνοντας μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο του Manchester. Μετά τις σπουδές μου μετακόμισα στο Λονδίνο όπου δούλεψα σε διάφορα γραφιστικά στούντιο, περισσότερο ως μαθητευόμενη. Η πρώτη μου σημαντική δουλειά ήταν στο Μπαχρέιν (Περσικός Κόλπος)! Για εκείνη την εποχή, ήταν μια αρκετά δύσκολη απόφαση το να αναλάβω μια δουλειά σε ένα αραβικό κράτος μακριά από τον τόπο μου αλλά και με άλλο πολιτισμό. Τώρα μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις καλύτερες και πιο θαρραλέες αποφάσεις που πήρα ποτέ! Στο Μπαχρέιν έζησα 4 χρόνια, αρχικά δούλεψα σε ένα τοπικό γραφιστικό στούντιο και αργότερα για τη Saatchi&Saatchi. Μετά το Μπαχρέιν μεταφέρθηκα στη Ρώμη της Ιταλίας, λόγο της δουλειάς του άντρα μου. Στη Ρώμη δούλεψα σε δυο διαφορετικά στούντιο με τους οποίους διατηρώ ακόμη πολύ καλές σχέσεις. Από το 2008 έως το 2013 ζήσαμε στο Βέλγιο (δούλεψα 4 χρόνια σε μια Φλαμανδική εταιρεία) και τα τελευταία χρόνια ζούμε στη Βενετία. Από πέρυσι, τέλος καλοκαιριού, δουλεύω για το Artobrand (την πρώτη εταιρεία που δούλεψα στο Μπαχρέιν) μέσω διαδικτύου και αναδρομικά για την Βiennale.
Τι νομίζεις ότι είναι αυτό που μας έκανε να φτάσουμε σε αυτό το σημερινό αδιέξοδο;
Ε. Ζ: Πολλά έχουν γραφεί για το τι φταίει και πιστεύω ότι δεν είναι ένας ο λόγος που φθάσαμε στην σημερινή κατάσταση. Νομίζω ότι πιο σημαντικό είναι να βρούμε τις λύσεις και το δρόμο ώστε η χώρα μας να φύγει από την σημερινή δύσκολη κατάσταση και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Σ’ αυτή τη μάχη δεν πρέπει να λείψει κανένας. Πρέπει να γίνουν αλλαγές όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη ώστε να γίνει μια ήπειρος που οι κάτοικοι της να ζουν με ασφάλεια, να έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο και να μπορούν να ικανοποιούν τις ανάγκες τις δικές τους και των παιδιών τους.
Θα επέστρεφες πίσω στην Ελλάδα;
Ε. Ζ: Η επιστροφή στην Ιθάκη είναι το όνειρο του κάθε ταξιδιώτη της ζωής. Ζω στην Ιταλία, δουλεύω στο Μπαχρέιν, αλλά κάθε μέρα μιλάω με συγγενείς και φίλους στην Ελλάδα και τα καλοκαίρια τα περνάω στην πατρίδα, στη Λέσβο. Θα έλεγα ότι ενώ ζω στο εξωτερικό είναι σαν να βρίσκομαι στην Ελλάδα και δεν μου λείπει η Ελλάδα. Πριν λίγα χρόνια αν μου έλεγε κανείς ότι θα γινόμουνα κάτοικος της Ιταλίας θα μου φαινόταν απίθανο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα του προκύψει στο μέλλον. Όλα δείχνουν, η εργασία η δική μου και του συζύγου, τα σχολεία των παιδιών, ότι τα επόμενα χρόνια από αυτά που έρχονται θα τα ζήσω στην Ιταλία. Αλλά πρέπει να σας πω ότι τα παιδιά μου είναι μικρά και ενώ μεγαλώνουν στην Ιταλία μιλάνε καλά τα Ελληνικά όπως και τα Γαλλικά. Τίποτα δεν αποκλείει να θέλουν να ζήσουν στην Ελλάδα και γιατί τότε να μην τα ακολουθήσουμε!
