Άλκη Ζέη, έφυγε μια από τις μεγαλύτερες πένες της Μεταπολίτευσης γράφει η Ευρικόμη Σάββα από το προσωπικό προφίλ της οποίας αντλήσαμε το παρακάτω απόσπασμα για τις εξόριστες γυναίκες της Λέσβου.
Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925 και πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, νησί απ’ όπου καταγόταν η μητέρα της. Όταν πήγε σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και μετά στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας.
Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε στα σχολικά χρόνια, γράφοντας έργα για το κουκλοθέατρο, διηγήματα και νουβέλες, που δημοσιεύονταν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Αγωνίστηκε για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα.
Γράφει για τις εξόριστες γυναίκες της Λέσβου…
«Τις θυμάμαι αυτές τις γυναίκες από την Αγιάσο Μυτιλήνης κι ας πέρασαν τόσα χρόνια από το μακρινό 1948 που βρισκόμουνα μαζί τους στην εξορία στη Χίο. Φορούσαν βράκες και μπλούζες εμπριμέ ή μονόχρωμες στολισμένες με σιρίτια. Γυναίκες σε όλες τις ηλικίες, από δεκάξι ως ενενήντα χρονών. Τις είχαν εξορίσει μόνο και μόνο γιατί είχαν γιο, εγγονό, άντρα, αδελφό, ακόμα και ξάδελφο στο αντάρτικό. Πίσω τους δεν έμεινε κανένας. Δεν παίρνανε δέματα και τα γράμματα φτάνανε σπάνια. […] Όταν καλούσαν καμιά τους στο γραφείο του διοικητή να της ανακοινώσουν πως ήταν ελεύθερη και μπορούσε να φύγει για τον τόπο της, έπεφτε μεγάλος θρήνος. Οι γυναίκες της Αγιάσου άρχιζαν όλες μαζί ένα μακρόσυρτο μοιρολόι. Ήτανε σίγουρές πως η ελευθερία σήμαινε πως κάποιος δικός τους ή είχε σκοτωθεί ή τον είχαν συλλάβει…», στο “Ο Δημοκρατικός Στρατός Λέσβου”, 2002-2013, Καλογεράς-Κουτσκουδής σελ. 151
