Πρόεδρος Φιλοζωικού Συλλόγου Λέσβου «Ο ΠΑΝΑΣ» Βάσω Καζλάρη
ΦΙΛΟΖΩΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΕΣΒΟΥ «Ο ΠΑΝΑΣ»
ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
Γνωρίζει όλα τα αδέσποτα της πόλης με το όνομά τους. Τα περισσότερα από αυτά είναι καταχωρημένα στο αρχείο του συλλόγου ως ζώα με αριθμό πρωτοκόλλου που έχουν στειρωθεί και εμβολιαστεί.
Έχει αφιερώσει τη ζωή της αλλά και τον ελεύθερο χρόνο της στα συμπαθή τετράποδα που το έχουν ανάγκη.
Παράλληλα και μέσα από το πρόγραμμα του Φιλοζωικού Συλλόγου Λέσβου «Ο ΠΑΝΑΣ» έχει φροντίσει για την μετεκπαίδευση κτηνιάτρων της πόλης τόσο για τα σκυλιά τα γατιά και τα ιπποειδή με διεθνής οργανισμούς (RSPCA–GAWF–Animal Action ) που δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια πάνω στο αντικείμενο αυτό. Η αγάπη της για το νησί αλλά και για τα αδέσποτα είναι η δική της στάση ζωής που σήμερα μας την αναλύει παρακάτω.
Η Πρόεδρος του Φιλοζωικού Λέσβου «Ο ΠΑΝΑΣ» Βάσω Καζλάρη μαζί με τον σύντροφό της Σωτήρη Τσώκο βρέθηκαν στο νησί για πρώτη φορά το 1981 και ενθουσιάστηκαν με την αρχιτεκτονική, το τοπίο και τους ανθρώπους του. Και οι δύο εργάζονταν στη Θεσσαλονίκη ως κεραμίστες ενώ ως αυτόνομοι φιλόζωοι περιέθαλπαν αδέσποτα ζώα στην συμπρωτεύουσα. Η απόφαση πάρθηκε αβίαστα το 1988 όπου έκαναν τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους και επέλεξαν ως μόνιμη κατοικία τους το Μόλυβο όπου και δραστηριοποιούνται σήμερα επαγγελματικά με ένα εργαστήριο κεραμικής. Οι κατ’ επιλογήν Λέσβιοι εντάχθηκαν στον πυρήνα του Φιλοζωικού Συλλόγου «Ο ΠΑΝΑΣ» το 1995 όταν η Βαρβάρα Γκιγκιλίνη θέλησε να προχωρήσει στην ίδρυση ενός φιλοζωικού σωματείου προκειμένου να γίνει η αρχή για μια σωστή διαχείριση του πληθυσμού των αδέσποτων. Η Βάσω Καζλάρη θυμάται: «Ήρθε και μας βρήκε η Βαρβάρα Γκιγκιλίνη στο Μόλυβο και μας μίλησε για το σύλλογο που ήθελε να κάνει. Έψαχνε να εντάξει στον πυρήνα άτομα που είχαν πραγματικά φιλοζωικά αισθήματα και βέβαια είχαν όρεξη για δουλειά. Τα χρόνια τότε ήταν δύσκολα γιατί από τη μία, μας αντιμετώπιζαν ως γραφικούς και από την άλλη όλη αυτή η τάση που είχαν τα φιλοζωικά σωματεία στην Αθήνα ήταν τελείως λανθασμένη με τα ζωάκια του …σαλονιού. Λέγαμε λοιπόν ότι έπρεπε να έχουμε διπλή όρεξη για να εξηγήσουμε σε κείνους που ήθελαν να ενισχύσουν την προσπάθεια ότι δεν είχαμε καμία σχέση με αυτού του είδους τα σωματεία …».
Η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη μέρα της ίδρυσης του συλλόγου τα μέλη του «ΠΑΝΑ» έπιασαν δουλειά. Βγήκαν στους δρόμους και με τα πενιχρά οικονομικά τους που προέρχονταν από συνδρομές των μελών ξεκίνησαν τις στειρώσεις στα αδέσποτα της πόλης. Όπως πιστεύει και το ίδιο το ζευγάρι που είναι και αισθάνονται κάτι παραπάνω από Λέσβιοι, οι κάτοικοι αυτού του νησιού-ήταν πάντα σε σχέση με την άλλη Ελλάδα πιο ζωόφιλοι και με καλά συναισθήματα απέναντι στα αδέσποτα. Αυτό όμως δεν έφτανε. Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα τότε και δεν υπήρχαν ούτε τα μέσα, ούτε τα χρήματα, ούτε βέβαια και η εμπιστοσύνη του κόσμου που τους «βάφτισε» εξ αρχής γραφικούς αλλά από την άλλη ήταν και ο μοναδικός αποδέκτης όλου του όγκου του προβλήματος που δεν φαίνονταν να βρίσκει λύση. Κι όμως με συνέπεια, προγραμματισμό και πολύ δουλειά, ο σκληρός πυρήνας αποτελούμενος από την ίδια, τον σύντροφό της, τη Βαρβάρα Γκιγκιλίνη, τον Μιχάλη Δελή, την Άννυ Δημηρούδη, τον Παναγιώτη Παρασκευαϊδη που ήταν και ο νονός του συλλόγου, την Όλγα Πετσάλη, τη Μέλπω Παπαδοπούλου, τη Λίτσα Ψυλλάκη και άλλους, έβαλε μια τάξη στην ανεξέλεγκτη κατάσταση αρχικά ενώ το 2004 με την υποστήριξη του τότε υπουργού Αιγαίου κου Νίκου Σηφουνάκη που τους εμπιστεύτηκε, δόθηκε το πρώτο κονδύλι στο Δήμο Λέσβου (Μυτιλήνης τότε) προκειμένου μέσα από πρόγραμμα του Υπουργείου Γεωργίας να δημιουργηθεί στην πόλη το δεύτερο στην Ελλάδα Κέντρο περίθαλψης αδέσποτων ζώων, που στην ουσία έθετε το Δήμο σε ευθύνη μπροστά στο πρόβλημα των αδέσποτων και του ζητούσε να συμμετέχει ενεργά με την υποστήριξη της λειτουργίας του κέντρου. Αυτό μπορεί να μην έγινε από την αρχή αφού από το 2004 μέχρι και το 2008 ο Φιλοζωικός Σύλλογος Λέσβου «Ο ΠΑΝΑΣ» λειτούργησε το κέντρο και το υποστήριξε εξ ολοκλήρου οικονομικά κάνοντας εκατοντάδες στειρώσεις. Παράλληλα και από τα προηγούμενα χρόνια για να αναβαθμίσει το συναίσθημα ασφάλειας κυρίως των μη φιλόζωων εμβολίαζε και εμβολιάζει μέχρι σήμερα όλα τα αδέσποτα της πόλης και όχι μόνο κάθε Μάιο.
Η φιλοσοφία του συλλόγου ήταν πάντα καθοριστική τόσο για τα μέλη όσο και για τους κατοίκους του νησιού, γεγονός που αποδεικνύει, ότι οι θέσεις του ήταν πάντα σταθερές και αποσαφήνιζαν ρητά το τι σημαίνει σωστή φιλοζωία με πάντα κεντρικό άξονα τον άνθρωπο, την ισορροπία και την αρμονική συνύπαρξη του με τα αδέσποτα.
Στα είκοσι χρόνια δράσης του συλλόγου, τα θέματα και προβλήματα που διαχειρίστηκαν τα ίδια τα μέλη δεν είχαν να κάνουν μόνο με τη διαχείριση του πληθυσμού των αδέσποτων.
«Από την αρχή θελήσαμε να υψώσουμε τη φωνή μας και για τη κακομεταχείριση και άλλων ζώων τόσο των παραγωγικών όσο και συντροφιάς. Τα πρώτα χρόνια πέσαμε στα βαθιά με το κλείσιμο μιας μονάδας εκτροφής αγελάδων έξω από τη Μυτιλήνη αφού τα ζώα ήταν υποσιτισμένα και γενικώς δεν τηρούνταν ούτε οι απλοί κανόνες υγιεινής ….
Μετά από αυτό ξεκινήσαμε να βάζουμε δουλειά και στις δημόσιες υπηρεσίες τόσο με την ανεξέλεγκτη κατάσταση των «κοτοπουλάδων» που πωλούν ακόμη και σήμερα ορνιθοειδή χωρίς τις απαιτούμενες άδειες …Καταπιαστήκαμε λοιπόν με μια πληθώρα προβλημάτων που μπορεί να υπήρχε νομοθετικό πλαίσιο ήταν όμως ανενεργό ενώ δεν ήταν λίγοι που μας κατηγόρησαν ότι δεν σταθήκαμε στο πρόβλημα των αδέσποτων με την αυστηρότητα που έπρεπε. Αυτό όμως που λέω μέχρι σήμερα είναι ότι είναι πολύ εύκολο να λες σε έναν εθελοντή ότι δεν κάνει σωστά τη «δουλειά» του και να την υποδεικνύεις εσύ από την καρέκλα του γραφείου σου που θεσμικά είναι δική σου αρμοδιότητα…. Ή από τον καναπέ του σαλονιού σου. Είναι σαν να κατηγορείς τους εθελοντές αιμοδότες για την έλλειψη αίματος».
Η Βάσω έχει να θυμηθεί πολλά. Τα περισσότερα μπορεί να είναι δυσάρεστα και να τονίζουν τη βαναυσότητα κάποιων που ξεσπούν στα άμοιρα τα αδέσποτα.
Μέσα όμως σε όλα αυτά τα χρόνια χαίρεται, γιατί όπως τονίζει και η ίδια αλλάζει σταδιακά και πάρα πολύ αργά η νοοτροπία του κόσμου απέναντι στα ζώα. Η ίδια τονίζει χαρακτηριστικά: «Είμαστε η πρώτη γενιά φιλοζωικών οργανώσεων στην Ελλάδα και λειτουργούμε σαν κυματοθραύστης. Χρειάζονται ακόμα αρκετά χρόνια εκπαίδευσης του κόσμου. Όπως έγινε σε όλες τις χώρες που προηγούνται στην σωστή αντιμετώπιση του μεγάλου θέματος των εγκαταλελειμμένων ζώων συντροφιάς.
Πολλά από τα ζώα που κατέληγαν στο δρόμο από την ανευθυνότητα κάποιων βρήκαν υπέροχους ανθρώπους να τα υιοθετήσουν και αγαπημένα σπίτια και διέγραψαν μια κοινή και αρμονική πορεία μαζί τους.
Σήμερα και δυστυχώς μετά από είκοσι χρόνια τα πρώτα αδέσποτα που στειρώθηκαν από το Σύλλογο έχουν τα περισσότερα πεθάνει αλλά μερικά από αυτά έγιναν οι χαρακτηριστικές φιγούρες της προκυμαίας αγαπήθηκαν από ομάδες ανθρώπων και εν τέλη εντάχτηκαν με επιτυχία στο κοινωνικό σύνολο της πόλης το οποίο καταγράφεται σε πολλές επιστολές που λαμβάνει η ίδια κάθε χρόνο από τουρίστες που ήρθαν και ξανάρχονται γιατί ενέταξαν τα συμπαθή τετράποδα στο αστικό τοπίο του τόπου.
Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα βαρελόσκυλα όμως που ήταν η αφορμή για πολύ άσχημα σχόλια μερίδας τουριστών που γύρισε τον κόσμο διαδικτυακά. Και πάλι σήμερα το πρόβλημα φαίνεται να έχει μπει σε μια σειρά, με τη συμμετοχή του συλλόγου σε πρόγραμμα που καταγράφει τα τετράποδα που βρίσκονται σε άθλιες συνθήκες και με τη βοήθεια και τη συνεργασία της αστυνομίας ρίχνει βαριά πρόστιμα όπου χρειάζεται.
«Θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε από μόνοι μας να καταγράφουμε τα βαρελόσκυλα, η αντίδραση των ανθρώπων της λεσβιακής υπαίθρου ήταν εντυπωσιακή που μας έλεγαν ότι θα έπρεπε να προσέχουμε το πώς θα διαχειριστούμε κάποιους τσομπάνηδες που ήταν πραγματικά σε ημιάγρια κατάσταση και το θεωρούσαν φυσιολογικό να ντουφεκίζουν για παράδειγμα τα σκυλιά που δεν τους έκαναν τη δουλειά τους. Σήμερα και αυτή η βάναυση πρακτική υποχωρεί σταθερά.
Χιλιάδες θλιβερές ιστορίες έχτισαν τον κορμό όμως αυτού του συλλόγου που σήμερα έχει στο ενεργητικό του πάνω από 2000 στειρώσεις και εκατοντάδες υιοθεσίες ζώων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η ίδια η Πρόεδρος, έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες από περιστατικά που αντικατοπτρίζουν την ευαισθησία της κοινωνίας απέναντι σε οτιδήποτε ζωντανό. Και πραγματικά από κοινωνιολογικής πλευράς παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς κόσμος φτιάχνει τη δική του φιλοσοφία για τον εαυτό του και τους άλλους.
Αυτό που πιστεύει η ίδια είναι ότι για να γίνει περισσότερο υπεύθυνος ο κάθε ιδιοκτήτης θα πρέπει να συμβάλλουν και οι κτηνίατροι ως προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρχικά θα πρέπει να «εκπαιδεύουν» τους πελάτες-ιδιοκτήτες ζώων προκειμένου να έχουν μια πιο υπεύθυνη συμπεριφορά σε ότι αφορά τη στείρωση, τη σήμανση, την υγεία αλλά και σε καμία περίπτωση την εγκατάλειψη του ζώου τους. Επίσης θα έπρεπε ιδιαίτερα σήμερα που η οικονομική κατάσταση δεν είναι ανθηρή να επανεξετάσουν τις απαγορευτικές τους τιμές για τις υπηρεσίες που παρέχουν και κυρίως για τη στείρωση, το τσιπάρισμα κ.α.
Κλείνοντας θα πρέπει να σημειώσουμε χαρακτηριστικά ότι ο Φιλοζωικός Σύλλογος Λέσβου «Ο ΠΑΝΑΣ» είναι ίσως ο μοναδικός σύλλογος που δεν επιδοτήθηκε ποτέ και από κανέναν φορέα οικονομικά, ενώ όλες του τις δράσεις τις καλύπτει εξ’ ολοκλήρου από συνδρομές των μελών και δωρεές φίλων από το εσωτερικό και το εξωτερικό.
«Η πραγματικότητα με τα αδέσποτα είναι ο δρόμος, οι περίφημες «αναρτήσεις» έρχονται δεύτερες …»
Η φιλοζωία, όπως και πάρα πολλές άλλες έννοιες πρακτικές, αξίες κλπ. έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια στον κυβερνοχώρο και στα facebook. Από αυτό δημιουργείται ένα μεγάλο κενό.
Το να γράφεις κάθε μέρα και ώρα στα ηλεκτρονικά μέσα για προβλήματα θα ‘πρεπε να είναι συμπληρωματικό της δράσης έξω στο δρόμο. Δυστυχώς είναι πια περισσότεροι εκείνοι που προσπαθούν να κάνουν εντύπωση για τις ιδέες τους και τις θεωρίες τους στο διαδίκτυο και συγκεντρώνοντας like και βραβεία πάντα από το διαδίκτυο, χάνουν τη σχέση με την πραγματικότητα. Μένουν μόνο στον αυτοθαυμασμό και συνεχίζουν τις «φιλολογίες».
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
ΠΩΣ ΘΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ;
Η σωστή απάντηση είναι σε πρώτο στάδιο να μειωθεί κι όχι να λυθεί. Θα μειωθεί αν εργαστούμε όλοι μαζί.
1) Οι ιδιοκτήτες ζώων να γίνουν υπεύθυνοι. Δηλαδή πρέπει να στειρώσουν τα ζώα τους γιατί είναι αδύνατον να δώσουν για υιοθεσία, Όσα μωρά γεννηθούν από το ιδιόκτητο ζώο τους. Να μην εγκαταλείπουν σε καμία περίπτωση το ζώο τους.
2) Ο Δήμος να αναλάβει ότι του αναλογεί, δηλαδή την εύρυθμη λειτουργία του Κέντρου Περίθαλψης Αδέσποτών ζώων.
Τον έλεγχο σε συνεργασία με την Αστυνομία, σήμανσης των ιδιόκτητων ζώων.
Τη μόνιμη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών.
Και τέλος την επιβολή προστίμων όσων δεν εφαρμόζουν τον νόμο.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΥΝΟΚΟΜΕΙΟΥ ;
Το κυνοκομείο πλέον απαγορεύεται από το Νόμο αλλά εξηγούμε εμείς από την πλευρά μας γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
- Κανένας Δήμος, όσο ανθηρά οικονομικά και αν έχει δεν μπορεί να αντέξει το κόστος.
- Αν υπάρχει χώρος όπου ο Δήμος θα μαζέψει κάποια ζώα, όλοι που θέλουν να ξεφορτωθούν το ζώο, ή τα νεογέννητα, πολύ εύκολα θα τα πετάξουν εκεί και μιλάμε για τεράστιους αριθμούς. Όταν μόνο σε εμάς καταγράφονται περιστατικά εγκατάλειψης κουταβιών περί τα 600-700 το χρόνο, καταλαβαίνετε για τι αριθμούς μιλάμε. Υιοθεσίες πολλές δεν μπορούν να γίνουν από τα κυνοκομεία που έχουν λειτουργήσει στην Ελλάδα κατά το παρελθόν. Ο υπερπληθυσμός φέρνει αρρώστιες μεταδοτικές. Το κόστος μόνο για το φαγητό είναι τεράστιο. Για φάρμακα, εμβόλια, στειρώσεις κλπ. ανέρχεται σε ποσά που δεν μπορούν να καλυφθούν. Επίσης χρειάζεται πολύ προσωπικό για καθαριότητα και κτηνίατροι. Το να πηγαίνουν διάφοροι φιλόζωοι να ταΐζουν στο κάθε κυνοκομείο όπως πολλοί πιστεύουν είναι μια αφελής σκέψη.
Στην Ελλάδα με τον ρυθμό εγκαταλείψεων των ζώων, δεν μπορεί να δημιουργηθεί κυνοκομείο.
Σε χώρες της Ευρώπης της Αμερικής και Αυστραλίας που λειτουργούν οργανωμένα κυνοκομεία αυτό γίνεται γιατί γίνονται πολλές υιοθεσίες αλλά και πολλές ευθανασίες. Δηλαδή δίνεται σε κάθε ζώο κάποιος χρόνος για να δοθεί σε σπίτι, αν αυτό δεν συμβεί γίνεται ευθανασία, για να ελευθερωθεί χώρος για το επόμενο. Και μάλιστα εκεί οι εγκαταστάσεις δεν είναι τεράστιες.
Στην Ελλάδα η ευθανασία σε υγιές ζώο είναι παράνομη, εκτός λίγων περιπτώσεων οπότε για αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει κυνοκομείο.
Τέλος η δική μας θεωρία είναι πως τα αδέσποτα σκυλιά είναι αποτέλεσμα της δικής μας ανευθυνότητας, την έχουν πληρώσει ακριβά με την εγκατάλειψη ήδη, γιατί πρέπει αυτά πάλι να την πληρώσουν με ισόβια φυλάκιση; Πιστεύω όλοι να ξέρετε πως τα σκυλιά προτιμάνε την παρέα κι ένα χάδι από το φαγητό. Αυτή είναι η φύση τους.
ΠΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ;
Υπάρχουν άπειρες συγκινητικές ιστορίες στα 20 χρόνια καθημερινής ενασχόλησης με τα ζώα, που διαλέγω μια.
Πήγαμε να ελέγξουμε την καταγγελία για ένα βαρελόσκυλο κοντά στην Αγιάσο. Είδαμε την φριχτή του κατάσταση, τον λαιμό του κομμένο ως τη μέση από το χονδρό σκοινί που ήταν δεμένος, και ξεκινήσαμε να φύγουμε για την Αστυνομία. Με το που του γυρίσαμε την πλάτη σήκωσε το κεφάλι του στον αέρα και ούρλιαξε με τη φωνή του λύκου, απελπισμένος που νόμισε πως τον εγκαταλείπουμε στη μοίρα του. Το happy end είναι πως αυτός είναι ένας απ’ τους σκύλους μας σήμερα …..
