Μπορεί να μας ξεγελάει το Πάσχα που φέτος είναι νωρίς, πάντως πρέπει να το καταλάβουμε ότι ακόμα δεν χτύπησε η ανοιξιάτικη καμπάνα. Βροχερός χειμώνας, μοναδικέ μου αναγνώστη. Σαπίσαμε στη βροχή. Αυτά, βεβαίως, τα λέμε εμείς οι …αστοί. Για… να ρωτήσουμε τι πιστεύουν και τι ελπίζουν στα χωριά… Καλές είναι οι βροχές, λένε, αλλά τι στο καλό γίνεται κάθε τέτοια γιορτινή περίοδο, που από παιδιά δεν μας άφηνε να χαρούμε τις διακοπές μας, το κατάλαβα όταν μελέτησα. Εξακολουθώ, όμως, ακόμα να μην μπορώ να το χωνέψω. Το φεγγάρι παίζει ρόλο, μοναδικέ μου, και ο καθορισμός της κινητής αυτής εβραιοχριστιανικής γιορτής κρέμεται στο …σεληνιακό ημερολόγιο, άρα… το έπιασες το …υπονοούμενο, γιατί τα τραβάμε αυτά τα καιρικά.
Βροχή, …ξεβροχή, αποφασίστηκε να οργανώσουμε μια έξοδο για τη σύζυγο, που έπρεπε να συναντήσει άλλες κυρίες του συλλόγου της, σε χωριό της Γέρας. Η Λιόστρα Ε. ήρθε ως συνοδός της και οδηγός μας, κι έτσι βρήκα την ευκαιρία να καλοστρωθώ στο πίσω κάθισμα και να χαζεύω τις ομορφιές της φύσης και τις ασχημίες των ανθρώπων. Έτσι είναι. Όταν κάνεις επιΘεώρηση επωχούμενος, σωρεύεις με μεγαλύτερη συχνότητα ό,τι αρνητικό στο μυαλό σου και γιαυτό πρέπει να μπορείς να το …διαχειριστείς με κάποια …λιχουδιά, έτσι για να σπάζει την …πίκρα. Και πώς να τρως με το τιμόνι στα χέρια; Η Λ.Ε. είναι άλλο πράγμα. Ξεθυμαίνει φωνάζοντας, οπότε καλύτερα να φωνάζει μπροστά μου, παρά να με ξεκουφαίνει από πίσω μου. Το ενθαρυντικό ήταν, ότι ενώ τα προγνωστικά έδειχναν βροχή, η καλή μέρα, που από το πρωί φαίνεται, μας εξέπληξε ευχάριστα. Άλλο πράγμα να κινείσαι σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας με βροχή και να …καταθλίβεσαι, κι άλλο να έχεις μια μέρα «χαρά Θεού» να σε ανεβάζει.
Αφού περάσαμε την Παγανή, κατηφορήσαμε για τον Κόρφο. Μην πιάσω τώρα τα γλυκανάλατα για το ασημογάλαζο χρώμα και τη γαλήνη, τη μαγεία του τοπίου …κουλουπού… Εγώ υποκριτής δεν υπήρξα ποτέ. (Μόνο όποτε χρειάζεται…) Όχι πως δεν υπάρχει τόση ομορφιά στον …φημισμένο Κόλπο Γέρας, αλλά τούτες εδώ οι …κλισέ εκφράσεις ίσχυαν στις εποχές που ο Ελύτης έγραφε το δοκίμιό του για το Θεόφιλο κι όχι σήμερα που τρέχεις σαν τρελός σε μια δρομάρα Να, μαζί με άλλους …ξεκατουρημένους. Κόρφος: Ωραία λέξη και τη συνηθίζω, γιατί από πρακτική άποψη αντικαθιστά δύο λέξεις. Είναι και ιστορική η ονομασία, όπως τον έλεγαν οι παλιοί. Από ψυχολογική άποψη, καλύτερα ένας κόρφος (μια αγκαλιά), παρά ένας κόλπος κι αυτός σε τέτοια κατάσταση …βιασμού της φυσικής του υπόστασης. Να νταμάρια, να παρόδιος ανοικοδόμηση, να και η βαβούρα τόσων οχημάτων που πηγαινοέρχονται από τη χώρα στα τέσσερα πέμπτα του νησιού, αντίο εξαγγελίες για Προστασία και Ανάπτυξη του Ιδιαίτερου Κάλλους του Κόλπου Γέρας. Να σκεφτεί κανείς, ότι αυτή η ανατολική πλευρά του, από Περιοχή Ήπιας Ανάπτυξης, έχει μετατραπεί σε …Άσε καλύτερα μην εκφραστώ… (ξετυλίγω δυο ζελεδάκια και τα ρίχνω στο στόμα). Για όλη αυτή την κατάσταση φταίει αυτό το «φίδι» …η «Εθνική Οδός», ντε… Σε εισαγωγικά, βεβαίως, επειδή επαρχιακή οδός ήταν χαρακτηρισμένη από παλιά κι ό,τι και να την κάνεις, έτσι θα παραμένει στην πραγματικότητα. Νοείται εθνική οδός χωρίς τα απαιτούμενα πλάτη, τα πεζοδρόμια, τις ανοιχτές στροφές, τους παραδρόμους και χίλια δυο άλλα; Ρε παίδες, με τέτοιο …χαρακτηρισμό κινδυνεύουμε να μας φορτώσουν και τίποτα σταθμούς διοδίων…
Θα μου πεις, μοναδικέ μου, άσχημο είναι που φάρδυνε το παλιό «φίδι» κι έχουμε ασφάλεια και συντομότερη διέλευση; Φυσικά, όχι, αλλά όχι κι έτσι… Γιατί, ξέρεις; Με τούτον εδώ το χαρακτηρισμό, που μερικοί …τον καμαρώνουν… πατάνε πάνω και τόσα …αθηναϊκά. Πάρε συνεργεία, πάρε μαγαζιά, πάρε αντιπροσωπείες, πάει, πέταξε η Ήπια Ανάπτυξη. Μήπως τα βάζω με τους επαγγελματοεπιχειρηματίες; Δεν νομίζω… Δικαίωμά τους να χτίζουν σε όποια μορφή τις κτηριάκλες τους, εφόσον αδειοδοτούνται νομίμως. Όμως, για σκέψου… Μία επιχείρηση μπορεί να είναι επικερδής με όποια μορφή κτηρίου και σε όποια περιοχή εγκατάστασης, π.χ. στην πραγματική και παλαιόθεν χαρακτηρισμένη Εθνική Οδό, που οδηγεί από την περιφερειακή Μόριας μέχρι τη Λάρσο. Κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει εκεί και η ανάπτυξη του φιδιού, εεεε, του δρόμου, και η εξάπλωση της επιχειρηματικής ζώνης, αφήνοντας τον Κόρφο στην ησυχία του και δίνοντας την ευκαιρία της τουριστικής ανάπτυξης και από αυτή του την πλευρά. Τώρα, τι να πεις του πελάτη – επισκέπτη; Αυτός θα βλέπει τους γερανούς και τα υλικά οικοδομών. Ποιος είπαμε τα σχεδίασε έτσι; Ο Κύριος Δημιουργός; Όχι, Εκείνος μας έδωσε τον Κόρφο. Εμείς τι κάναμε; Φίδια.
Παρακάτω… νερόφιδα. Για το τμήμα Λάρσος – Ντίπι σου γράφω… Ακόμα θυμάμαι τη στενή παραθαλάσσια περασιά, μεταξύ του γιαλού και του έλους. Πολύ καλά έγινε και διαπλατύνθηκε κάποτε. Αν χρειάζεται κι άλλο πλάτος, ε, τέσσερα μέτρα, να πούμε, από το έλος, δεν χαλάει ο κόσμος για τόσο δα …μπαζωματάκι. Μα τι λέω; Ποιο έλος; Τέτοιου είδους μπάζωμα έγινε και συνεχίζεται από ιδιώτες… Βράχια νταμαρίσια, μπαζόχωμα, ακόμα και μπάζα κατεδάφισης με κεραμίδια, για το ανέβασμα ενός οικοπέδου ή τη δημιουργία ενός δρόμου, μέσα στον υγροβιότοπο. Ποια υπηρεσία ελέγχει, είπαμε; Υπήρξε κι ένας περιβαλλοντικός σύλλογος που προσπαθούσε να φρενάρει την κατάσταση, αλλά οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι ο αγώνας τους πήγαινε στο βρόντο, γιατί δούλευαν «με το σταυρό στο χέρι», ενώ οι άλλοι δούλευαν με τα χέρια στους μοχλούς της μπουλντόζας. (μα τι έγινε; Πώς άδειασε αυτή η σακούλα με τα ζελεδάκια;)
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους πολλούς μικρούς υγροβιότοπους του Κόρφου. Ανεξέλεγκτο μπάζωμα. Και από ποιες υπηρεσίες βγαίνουν τα πιο δυνατά ροχαλητά, είπαμε; Έτσι είναι τα νησιά. Οι βιότοποι είναι μικροί και διάσπαρτοι, μα η ποικιλία των μορφών ζωής, μέσα τους, μεγάλη. Οι επιστήμονες το ξέρουν. Τα βατράχια, οι χελώνες, τα πουλιά το ξέρουν. Εμείς το ξέρουμε. Ποιος κάνει ότι δεν το ξέρει, είπαμε; Χρειάζεται να σου πω, μοναδικέ μου, ότι και οι τουρίστες το ξέρουν, εννοείται οι ενδιαφερόμενοι για το περιβάλλον, γιατί μη μου πείτε ότι ο Κόρφος θα σηκώσει ποτέ τουρισμό σων τριών ες… (ήλιος, θάλασσα και… έρως)… Εκτός από αυτό το είδος, υπάρχουν και άλλες εννιά μορφές τουρισμού, για να μην λησμονούμε… Ύστερα, μου λέει κάποιος φίλος Γεραγώτης: Έχουμε και …μπέρντ γουότσερς. ΤΗΝ ΤΥΦΛΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ. Αυτό μου ξέφυγε δυνατά και οι κυρίες από τα μπροστινά καθίσματα τρόμαξαν. Σταμάτησε το αυτοκίνητο και γύρισαν για να με κοιτάξουν. «Έβαλες χέρι και στο κουτί με το πεσκέσι;» Εντάξει, κυρά μου, τι φωνάζεις; Εδώ, με τέτοιο ινσπέξιον πήδηξα τα Θέρμα του Κόρφου. Αλλά τι λέω; Άλλοι πηδάνε ολόκληρο κόλπο. Άλλοι τραβάνε χωρίς ματιά στις Καλλονές και στα Πλωμάρια… Εμείς όμως νοιαζόμαστε για ποιότητα περιβάλλοντος και ζωής, όπως οι ξύπνιοι επιχειρηματίες θα μπορούσαν με τέτοιο φυσικό υπόβαθρο να αναπτύξουν προσοδοφόρα στέκια.
Νοιαζόμαστε και για τα ψάρια και τα πουλιά, γιατί κόλπος χωρίς πουλιά μένει στέρφος. Ξέρεις τώρα εσύ… Κι όπως έχει αποδειχθεί ότι είμαστε …ένα τίποτα …ζημιάρικο, άλλο τόσο από την ιστορία μαθαίνουμε ότι με αρκετή επιμονή, ακόμα και περιοχές που πιστεύεις ότι καταστράφηκε το μέλλον τους, από τον ίδιο …ζημιάρη άνθρωπο ανασταίνονται. Ακόμα και κόλποι και …παραβιασμένα κουτιά. Επειδή, λοιπόν, έχω καλό σκοπό και προκειμένου …ν’ αποκαταστήσω το κουτί σου, τραβάμε από το παραλιακό φίδι, για Πέραμα, να σου αγοράσω δέκα κομμάτια μπακλαβά. Καλή η Ανάσταση, καλά και τα …εδέσματα.
City Inspector
