Όσο κι αν “του έπεσε βαρύ” του Α. Σαμαρά, που έχασε – πρώτη φορά αριστερά! – από τον Α. Τσίπρα, ο πρώην πρωθυπουργός έκανε την καρδιά του πέτρα, έσφιξε τα δόντια του και είπε: “I ‘ll be back”! “Θα ξανάρθω”, δηλαδή. Κι αυτό είναι περισσότερο μια διαβεβαίωση προς το εσωτερικό του κόμματός του και αυτούς που επιθυμούν μια διάδοχη κατάσταση, παρά προς τους ψηφοφόρους, οι οποίοι ελπίζει πως θα τον επιλέξουν και πάλι να κρατήσει τα ηνία της χώρας σε μια (πιθανή ή απευκταία) αποτυχία Τσίπρα.
Υπάρχει, όμως, μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, ζωή στη ΝΔ με τον Α. Σαμαρά επικεφαλής; Όσο κι αν το ζήτημα ηγεσίας και επαναπροσδιορισμού της πολιτικής τοποθέτησης του κόμματος κρύφτηκε προσωρινά κάτω από το χαλάκι, καθώς το μεγάλο θέμα που απασχολεί χώρα και λαό είναι η μεγάλη φουρτούνα στην οποία βρίσκεται το ελληνικό σκάφος, είναι βέβαιο πως το ζήτημα ηγεσίας θα επανεμφανιστεί, όταν τα φώτα επανέλθουν στη ΝΔ και στην πιθανότητα να ξαναγίνει αυτή κυβερνητικό κόμμα. Γιατί, θα μπορέσει εύκολα ο Α. Σαμαράς να ζητήσει μια τρίτη ευκαιρία και να πείσει; Δεν μπορεί, μετά από αυτήν την φοβική προεκλογική εκστρατεία των εκλογών του Ιανουαρίου, ο ίδιος άνθρωπος να εμπνεύσει Ελπίδα, Αισιοδοξία και Πίστη για Νίκη. Γιατί, ο λαός δεν εμπιστεύεται ξανά αυτόν που ενώ θα έπρεπε να τρέξει όταν μπορούσε, εκείνος σκουντουφλούσε, καθυστερούσε, κι άργησε.
Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Α. Σαμαράς δεν θέλει να το παραδεχτεί, η κυβέρνησή του, κυβέρνηση συνεργασίας, με πολλές εσωτερικές αδυναμίες και μια κάθετα αντιδραστική αντιπολίτευση, με την χειρότερη ψυχολογία λαού, με ομοβροντία κινητοποιήσεων και χωρίς λεφτά, αυτή η ίδια κυβέρνηση έπρεπε και μπορούσε να τα πάει καλύτερα, σε όλους τους τομείς: στους οικονομικούς δείκτες, στην ασφάλεια, στο κοινωνικό κράτος, στις απορροφήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, στον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, στην προώθηση της αποκέντρωσης, στην αντιμετώπιση της ανεργίας, στην στήριξη του πρωτογενούς τομέα, στο σταμάτημα της πλήρους αποβιομηχάνισης της χώρας, στα ναυτιλιακά – παντού! Ακόμα και στον πολιτισμό και σε κάθε άλλο τομέα της κυβερνητικής πολιτικής, η κυβέρνηση Σαμαρά μπορούσε και έπρεπε να τα καταφέρει καλύτερα, να βοηθήσει τον δοκιμαζόμενο λαό, και να έχει η ίδια καλύτερα αποτελέσματα στις εκλογές.
Αλλά, δεν τα κατάφερε, πήρε κακό βαθμό! Πού οφείλεται αυτό; Όπως και να έχει, σε ένα πρωθυπουργικό κράτος όπως είναι το ελληνικό, την ευθύνη της πορείας της Κυβέρνησης έχει ο Πρωθυπουργός, της ταχύτητας και της αποτελεσματικότητάς της. Ο Πρωθυπουργός επιλέγει υπουργούς, ο Πρωθυπουργός τους παύει, ο Πρωθυπουργός φέρει την ευθύνη. Ακόμα και σε μια συγκυβέρνηση, όπου συνυπάρχουν δύο ή και περισσότερα κόμματα…
Πώς, λοιπόν, όταν έρθει η ώρα και κληθεί η Νέα Δημοκρατία να βρεθεί προ των ευθυνών μιας νέας διακυβέρνησης, να πείσει ο Α. Σαμαράς ότι εκείνος θα είναι ο νέος Πρωθυπουργός. Γιατί να τον επιλέξει ο λαός, όταν πχ., μπορεί να βρει εναλλακτική λύση στο Ποτάμι, το οποίο θα μπορούσε να ακολουθήσει το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και από το 7% να εκτιναχθεί στο 25% και να διεκδικήσει εκείνο την πρωθυπουργία, ή σε κάποιο άλλο κόμμα (κόμματα υπάρχουν πολλά!); Πολύ απλά, αν ο λαός δεν θέλει τον Α. Σαμαρά, δεν θα τον ψηφίσει. Αν ο Α. Σαμαράς δεν εμπνεύσει το λαό, θα είναι στην αντιπολίτευση πάλι.
Αλλά, κάποιος πρέπει να εμπνεύσει το λαό. Και αυτός πρέπει να βρεθεί σύντομα, προκειμένου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι γρήγορα όσο πιο έτοιμο γίνεται (οργανωτικά και ιδεολογικά) για να ανέβει στην εξουσία. Και αυτός ο κάποιος, πρέπει να φέρει τον απαραίτητο αέρα φρεσκάδας, που απελπιστικά έλειψε από τη ΝΔ.
Τα ονόματα που ακούστηκαν ως πιθανοί διάδοχοι του Α. Σαμαρά (Ν. Δένδιας, Μ. Βορίδης, Κ. Μητσοτάκης, Ντ. Μπακογιάννη, Γ. Μαϊμαράκης), παρά τις επιμέρους αρετές τους, δεν μπορούν να φέρουν την ουσιαστική ανανέωση στο κόμμα και να γράψουν το νέο κεφάλαιο της ΝΔ. Αλλού πρέπει να κοιτάξουμε, στους επιτυχημένους και άφθαρτους, στους συνετούς και αποτελεσματικούς – στους χαρισματικούς, αν θέλετε. Και, ευτυχώς για τη Δημοκρατία και τη ΝΔ, τέτοια ονόματα υπάρχουν: Όλγα Κεφαλογιάννη, Κώστας Μπακογιάννης.
Η πρώην Υπουργός Τουρισμού έχει τεράστια ποσοστά δημοφιλίας και το έργο της στο υπουργείο κρίνεται από εχθρούς και φίλους ως επιτυχές. Είναι νέα, έχει φωτογένεια (στην εποχή της εικόνας, αυτό μετράει!), έχει πολιτικό λόγο και θάρρος και αναγνωρισιμότητα σε όλες τις ημικίες. Μ’ άλλα λόγια, μπορεί να ηγηθεί της ΝΔ, μπορεί να εμπνεύσει πίστη στο πρόσωπό της, μπορεί να δώσει νέα πνοή στο κόμμα, μπορεί η χώρα να την εμπιστευθεί.
Ομοίως, ο νυν Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, κατάφερε γρήγορα να αποκτήσει πολιτική αυτονομία και να θεωρείται ήδη επιτυχημένος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (και ως Περιφερειάρχης, αλλά και ως Δήμαρχος Καρπενησίου πριν). Οι συνετές παρεμβάσεις του σχετικά με τις αποφυλακίσεις μελών της 17 Νοέμβρη και γενικά οι τοποθετήσεις του τον ανέδειξαν σε έναν εχέφρονα όσο και δυναμικό πολιτικό που έχει μέλλον, αν και δεν φαίνεται να βιάζεται, προτιμώντας τα σταθερά βήματα προς τα μπρος, παρά τα άλματα στο κενό.
Ναι, λοιπόν, το μέλλον στη Νέα Δημοκρατία έχει όνομα. Αρκεί, αυτοί που πρέπει, να μπορέσουν το να δουν, αντί να κοιτάξουν τη δική τους επιβίωση.
Κυριάκος Πατίστας
