Ένα ουζάκι είναι ότι πρέπει! Ειδικά στη Λέσβο!
Το ουζάκι, η θερινή συνήθεια των Ελλήνων – και τώρα πια και των φιλελλήνων- θέλει το χρόνο του, για να το απολαύσεις. Θέλει ειδικό διάλειμμα, καλή παρέα, κοινωνικοποίηση, και, αν ψάχνεις αυθεντικότητα, θέλει ένα μικρό καφενείο, παραδοσιακό, κοντά στη θάλασσα ή σε γραφικά σοκάκια, με τον ήχο από το τάβλι και τα ζάρια να κρατάνε λίγο μακρύτερα τη ραστώνη. Θέλει το τσούγκλισμα των ποτηριών, να μας προετοιμάζει, θέλει κάθε μας αίσθηση να μετέχει στο μοίρασμα του μεζέ και του ούζου. Η ουζοποσία δεν ξεκινά το μεσημέρι, άλλωστε, γιατί δεν έχει να κάνει με το φαγητό. Έχει να κάνει με την κοινωνία, το μοίρασμα, τις μικρές, απλές, καθημερινές χαρές, τα αυθόρμητα χαμόγελα που δε θα θυμόμαστε αύριο, μα θα τα έχει καταγράψει με ευγνωμοσύνη το νευρικό μας σύστημα. Άρα, ξεκινά δύο τρεις ωρίτσες μετά τον καφέ και το πρωινό. Να κρατήσει μακρυά την πείνα και του σώματος και της ψυχής.
Οι παλιοί έλεγαν ότι, με ένα καραφάκι, 50ml, ούζο και ένα μικρό πιάτο μεζέ – ένα τέταρτο του αυγού, μια αντζούγια, μιά φέτα ντομάτα, τρεις ελιές, λίγο τυρί – ο ρέκτης περνά δυό ώρες στο καφενείο, στην ψιλοκουβέντα με τους φίλους, απολαμβάνοντας την πολύτιμη ηρεμία της μέρας. Στη Μυτιλήνη έχει ακόμη κάτι να απολαύσει. Το καλύτερο ούζο της Ελλάδας, φημισμένο ανά τον κόσμο, για το οποίο το ίδιο το νησί έχει κάθε λόγο να είναι υπερήφανο. Και αν μια επίσκεψη στα παραδοσιακά αποστακτήρια, ανά το νησί, αποκαλύπτει τα μυστικά της δημιουργίας του, η εμπειρία δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη συμμετοχή στην απόλαυση της κοινωνίας του ούζου. Έτσι που να χωράει όλη την ομορφιά του ελληνικού καλοκαιριού αυτή η κλασσική παρότρυνση που τόσο συχνά χρησιμοποιούμε οι ρωμιοί: Ένα ουζάκι τώρα, θα ήταν ότι πρέπει!
Περισσότερα για τη Λέσβο: #humanlesvos
