Αναβάλλεται προς το παρόν το λουκέτο στο ΠΙΚΠΑ καθώς στελέχη του Υπουργείου Εργασίας επικοινώνησαν με τους εργαζόμενους στο κέντρο και τους ενημέρωσαν ότι το ΠΙΚΠΑ θα παραμείνει ανοιχτό για λίγο καιρό ακόμη, χωρίς ωστόσο να διευκρινήσουν το ακριβές διάστημα. Στο χώρο του Κέντρου αμέσως μετά την ανακοίνωση της χαρμόσυνης είδησης οι φιλοξενούμενοι ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς και γιόρτασαν τη μικρή αυτή νίκη, με χορούς και τραγούδι.
Εδώ είναι ένας από τους λόγους γιατί χιλιάδες άνθρωποι που γνωρίζουν το ΠΙΚΠΑ ζητάνε να μείνει ανοικτό. Ένα κείμενο που έγραψε η ψυχολόγος που εργάζεται τους τελευταίους μήνες με τον πληθυσμό που διαμένει στο ΠΙΚΠΑ
Της Κωνσταντίνας Παπά
“Οι άνθρωποι που συναντώ στο ΠΙΚΠΑ είναι άνθρωποι γεμάτοι φόβο.
Φόβο από το παρελθόν, στο παρόν, για το μέλλον.
Βίωσαν τον θάνατο. Νεκρά αγαπημένα πρόσωπα να κείτονται δίπλα τους, μέσα στο κατεστραμμένο από τις βόμβες σπίτι τους.
Βίωσαν την βία. Βασανιστήρια, όπως αυτά που εμείς εδώ παρακολουθούμε στις ταινίες. Βιασμοί, ανδρών και γυναικών, μπροστά στα μικρά παιδιά τους, από εκείνους που είχαν παραπάνω δύναμη από τους ίδιους. Μέσα στο σπίτι τους, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς έναν πιο ασφαλή τόπο, κατά την διάρκεια της διαμονής τους εκεί που τους βάλαμε μέχρι να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με αυτούς.
Αυτούς τους ξένους, τους άγνωστους, τους επικίνδυνους : η απειλή για την δική μας ασφαλή ζωή. Αυτούς που ζητούν να είναι ασφαλείς. Που γίνονται επικίνδυνοι γιατι ζητούν να είναι ασφαλείς.
Οι άνθρωποι που συναντώ στο ΠΙΚΠΑ τα βράδια δεν μπορούν να κοιμηθούν.
Άνθρωποι που χαίρονται όταν τους δίνονται φρούτα και φοβούνται ότι αύριο δεν θα τα ξαναβρούν.
Άνθρωποι που προσπαθούν να συγκεντρώσουν όσες νοητικές δυνάμεις τους έχουν απομείνει για να εξελιχθούν. Να μάθουν μία καινούργια γλωσσα. Να ονειρευτούν.
Ονειρεύονται ότι τα παιδιά τους δεν θα ξαναβιώσουν βομβαρδισμούς και εξευτελισμούς λόγω της καταγωγής ή του φύλου τους. Ότι θα έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Ότι οι ίδιοι θα είναι σε θέση κάποια στιγμή να ανταποδώσουν την υποστήριξη που ελαβαν, υποστηρίζοντας και οι ίδιοι εκείνους που βρίσκονται σε αναγκη.
Άνθρωποι που συνεχίζουν να τραγουδουν την αδικία, την ελπίδα τους, όπως όλοι οι ξεριζωμένοι της Ιστορίας.
Άνθρωποι που κατανοούν την οργή των ντόπιων γιατί τα έχουν ζήσει κι αυτοί και ξέρουν.
“Κάποιοι ξένοι ήρθαν στον τόπο μας, θέλησαν να μείνουν στον τόπο μας”
Άνθρωποι που σου χαμογελούν, που αγκαλιάζουν, που ευχαριστούν, που συνεχίζουν να δημιουργούν.
Άνθρωποι που όταν μαθαίνουν τα νέα, ότι το μέρος που τους παρέχει μία ασφαλή ζωή πρόκειται να εκκενωθεί, τα μάτια τους βουρκώνουν και γεμίζουν με αγωνία. Το μυαλό τους κατακλύζεται από εικόνες ξεριζωμού και βίας. Απώλεια, για ακόμη μία φορά.
Πιο είναι το πλάνο για αυτούς από εμάς που έχουμε παραπάνω δύναμη; Να τους βιάσουμε ξανά; Να τους στοιβαξουμε κάπου που να μην τους βλέπουμε; Εμείς, γιατί τα παιδιά τους θα συνεχίσουν να τους βλεπουν και να τους ζητούν ασφάλεια. Να τους έχουμε εκει να περιμένουν; Περιμένοντας τι; Δώδεκα ώρες στην γραμμή για ένα πιάτο φαΐ την ημέρα;
Αυτοι που θέλουν να κλείσουν το ΠΙΚΠΑ , το Καρα Τεπέ. Αυτοί που θέλουν να φτιάξουν ένα απομονωμένο κλειστό καμπ. Αυτοί που θέλουν να τους βάλουν στα ξενο-δοχεία. Αυτοί που παίρνουν την απόφαση. Αυτοί που τους υποστηρίζουν. Αυτοί που δεν αντιδρουν. Τι βλέπουν; Σακιά με κρέατα που το μόνο που χρειάζονται είναι ένα ψυγείο να τα βάλουν μέσα για να μην φτάσει στην αυλή τους η μυρωδιά της αποσύνθεσης; Και τελικά αν έρθει η ώρα της γιορτής κι αποφασίσουν ότι θέλουν να φάνε λίγο κρέας, θα ανοίξουν το ψυγείο και θα στείλουν στο γιορτινό τραπέζι όποιο κομμάτι κρέατος μπορεί ακόμα να φαγωθεί;
https://www.facebook.com/pikpalesvos/videos/2432850113677798
Ποιο είναι το πλάνο; Ποιές οι παροχές; Αυτό που βλέπουμε μέχρι τώρα είναι μία εμπόλεμη συνθήκη. Άνθρωποι καλυμμένοι από ένα κομμάτι πανί, που τρώνε μία φορά την ημέρα ένα μη θρεπτικό γεύμα, χωρίς άμεση πρόσβαση σε τουαλέτα και ντους και χωρίς πρόσβαση σε ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες.
Κι όλους εμάς τους “άλλους”, που παλεύουμε μαζί με αυτούς τους ανθρώπους, που διεκδικούμε τα βασικά για ντόπιους και αιτούντες άσυλο, μας αντιμετωπίζουν ως μία παραπανω απειλή. Κλέβουμε λεφτά, λένε. Όχι, ζητάμε λεφτά και τα διαθέτουμε για την κατασκευή δομών που παρέχουν ασφάλεια και προλαμβάνουν κατάστασης κλιμάκωσης της βίας. Τα διαθέτουμε για την υποστήριξη καλύτερων ιατρικών, εκπαιδευτικών και ψυχοκοινωνικών υπηρεσιών και σε ντόπιο πληθυσμό. Καταπατάμε γή, λένε. Όχι, αξιοποιούμε παρατημένα περιβάλλοντα για την κατοχύρωση μιας πιο ποιοτικής ζωής. Δεν νοιαζόμαστε για την Ελλάδα, λένε. Όχι, νοιαζόμαστε και για αυτή τη χώρα. Γιατί όταν επιτρέπεις στα εδάφη σου να καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι και τα δικα σου δικαιώματα, Άνθρωπε.
Έξω από το ΠΙΚΠΑ, οι άνθρωποι που συναντώ είναι γεμάτοι φόβο.
Φόβο από το παρελθόν, στο παρόν, για το μέλλον.
Άνθρωποι που πέρασαν μέσα από τον τυφώνα της οικονομικής κρίσης.
Άνθρωποι που συμβιώνουν με τις συνέπειες του πολέμου σε έναν άλλο τόπο, χωρίς να τους δίνονται αξιόπιστες πληροφορίες για το πού και γιατί συμβαίνει αυτός ο πόλεμος.
Άνθρωποι που παλεύουν για μία πιο αξιοπρεπή ζωή και οι εναλλακτικές που τους δίνονται από τις αρμόδιες Αρχές συμπεριλαμβάνουν τη βία και όχι την ειρήνη.
Ποιο είναι το πλάνο από εκείνους που έχουν την παραπάνω δύναμη, που παίρνουν τις τελεσίδικες αποφάσεις; Να συνεχίζουν το πόλεμο χωρίς να νοιάζονται για την καθημερινή μας ζωή; Να ακυρώνουν κάθε προσπάθεια για αξιοπρεπή ζωή; Ποια είναι η λογική πίσω από αυτές τις σκέψεις; Εμείς ενάντια σε αυτούς;
Δεν είμαστε οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι, οι αιτούντες άσυλο.
Είμαστε Εμείς που ζητάμε να μην συνεχίζεται ο πόλεμος με διαφορετική μορφή.
Για αυτό ο τόσος φόβος, η απειλή, η τόση οργή.
Γιατί όλοι εμείς ερχόμαστε αντιμέτωποι με αποφάσεις που αποκλείουν την σύμπνοια και τις ποιοτικότερες προσεγγίσεις.
Πρέπει να έχουμε κι Εμείς τη δύναμη να παίρνουμε μέρος σε αυτές τις τελεσίδικες αποφάσεις. Υπέρ της αξιοπρεπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
