Γράφει ο Αβραάμ Ε. Ιντζεβίδης
Γράφω αυτό το κείμενο πρώτιστα ως γονιός αλλά και ως εκπαιδευτικός που είχα την τύχη
να εργαστώ στο πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων της Θράκης από το 2011 ώς
το 2018. Δευτερευόντως ως σινεφίλ.
Θεωρώ, μαζί με τη μεγάλη πλειονότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας, την τηλεκπαίδευση
ως μια λύση έκτακτης ανάγκης που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το
δια ζώσης μάθημα. Η κωλυσιεργία της κυβέρνησης να θωρακίσει τη δημόσια παιδεία,
δυστυχώς, μετατρέπει την εξ αποστάσεως εκπαίδευση στη λιγότερο κακή επιλογή. Μια
επιλογή που εικάζω πως θα χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον, μιας και τους πρώτους μήνες
του επόμενου έτους με την έξαρση της γρίπης η κατάσταση θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.
Παρακολούθησα, λοιπόν, εδώ και λίγες ημέρες την τηλεκπαίδευση του μικρού μου. Από
απόσταση διότι όπως μου δήλωσε, «θέλω να κάνω μάθημα μόνος μου». Από μια γωνιά
λοιπόν, διακριτικά, επόπτευα τη διαδικασία, από περιέργεια, σεβόμενος όμως το όριο που
το προνήπιο μου έθεσε, ευθύς εξ’ αρχής. Την πρώτη ημέρα της τηλεκπαίδευσης κατάφερε
μετά από αναμονή μισής ώρας να πει και να ακούσει ένα «γεια» από τις νηπιαγωγούς του.
Τη δεύτερη μέρα η κατάσταση βελτιώθηκε, χωρίς όμως να λείψουν τα προβλήματα.
Έντονοι μικροφωνισμοί, κακή ποιότητα εικόνας η οποία «πάγωνε» ή και χανόταν αρκετές
φορές.
Παρακολουθούσα τις νηπιαγωγούς που με υπομονή και φιλότιμο προσπαθούσαν να
κρατήσουν το ενδιαφέρον των παιδιών ζωντανό, να χτίσουν μια συνθήκη ομαδικότητας με
τραγουδάκια, ασκησούλες και άλλα παιδαγωγικά εργαλεία. Λόγω των μικροφωνισμών
αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μικρόφωνα των μαθητών. Το παράπονο δεν άργησε να
έρθει: «Μπαμπά.. μιλάω στην κυρία αλλά δεν μου απαντάει». Αντιπαιδαγωγικό μέτρο η
σίγαση των μικροφώνων αλλά ας μην κολλάω σε τέτοιες… λεπτομέρειες.
Το στιγμιότυπο, ωστόσο, που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, αρνητική εντύπωση,
ήταν η προσπάθεια ανάγνωσης παραμυθιού στη δεύτερη ώρα του σχολικού
προγράμματος. Η νηπιαγωγός παρουσιάζει το παιδικό βιβλίο, ο μικρός βολεύεται στην
καρέκλα του πριν καλά-καλά η νηπιαγωγός αναφέρει: «καθόμαστε βολικά στις καρέκλες
μας». Ένδειξη του πόσο έχουν δουλέψει οι νηπιαγωγοί του σχολείου αυτή την τόσο
σημαντική δραστηριότητα. Και η ανάγνωση ξεκινάει. Η νηπιαγωγός συνειδητοποιεί ότι η
κάμερα δεν «πιάνει» όλη τη σελίδα του βιβλίου. Η δεύτερη νηπιαγωγός κουνάει την
κάμερα για να δείξει στους μικρούς μαθητές την εικονογράφηση του βιβλίου που η πρώτη
κρατά στα χέρια της.
Η μέθοδος δεν είναι λειτουργική και στη συνέχεια η νηπιαγωγός που
κάνει την ανάγνωση κουνάει το βιβλίο δεξιά αριστερά, πάνω κάτω, πέρα δώθε, για να
δείξει στους μικρούς μαθητές τις εικόνες των σελίδων. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κοιτά
την οθόνη, ζαλίζομαι από το κούνημα, στο μυαλό μου έρχεται ο Δανός σκηνοθέτης Lars von
Trier, οι «Ηλίθιοί» του και το δόγμα 95.
Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για τα τεχνικά εμπόδια που παρουσιάζονται στην
τηλεκπαίδευση. Ωστόσο, ακόμα και αν οι τεχνικές συνθήκες της τηλεκπαίδευσης ήταν άρτια
προετοιμασμένες, δηλαδή αν η πλατφόρμα που το υπουργείο επέλεξε δούλευε στην
εντέλεια, οι νηπιαγωγοί δεν θα κατάφερναν να φέρουν σε πέρας το έργο τους.
Με άλλα λόγια, το υπουργείο δεν ήταν απροετοίμαστο μόνο σε ό,τι αφορά στο τεχνικό
κομμάτι της τηλεκπαίδευσης. Πολύ χειρότερα, δεν μερίμνησε για την επιμόρφωση των
εκπαιδευτικών ώστε να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες της εκπαιδευτικής πραγματικότητας
όπως αυτές διαμορφώνονται στην εποχή της πανδημίας. Τους άφησε μόνες και μόνους, να
τα βγάλουν πέρα με εφόδιο την καλή τους θέληση, το φιλότιμο και την υπομονή τους. Η
υπουργός των παγουρίνο, η οποία επέδειξε απλοχεριά με το ύφασμα των μασκών, υπήρξε
φειδωλή σε ό,τι αφορά επιμορφωτικά σεμινάρια για τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι πρώτοι
από όλους θα έπρεπε να εξοικειωθούν με τα νέα μέσα και τα εργαλεία που καλούνται να
χρησιμοποιήσουν. Για να μπορέσουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον των μαθητών ζωντανό
και για να διατηρήσουν τα παιδιά τη θετική εικόνα που ήδη τους έχουν εμφυσήσει οι
δάσκαλοί τους, για τη μάθηση.
Βέβαια, αβοήθητους άφησε η κυβέρνηση και τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας. Η
αυτοαποκαλούμενη κυβέρνηση των αρίστων δεν καταφέρνει προσώρας να εξασφαλίσει
δύο εκ των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων στους πολίτες αυτής της χώρας. Υγεία
και Παιδεία. Οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες, πρωτόγνωρες, θα πει κανείς. Δεν
διαφωνώ. Σημειώνω, ότι πρωτόγνωρες ήταν τον Μάρτη, ώς τον Νοέμβρη αρκετά θα
μπορούσαν να γίνουν σε πολλούς τομείς. Στην υγεία και στην παιδεία πρώτα από όλα.
Άλλωστε ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται.
Τώρα που είπα φουρτούνα μου ήρθαν στο μυαλό μποφόρια και το κούνημα της θάλασσας
και της εικόνας στην εικονική τάξη του νηπιαγωγείου. Προτείνω, στα συστημικά μέσα που
λιβανίζουν τους κυβερνώντες νυχθημερόν, να διαφημίσουν τη ρηξικέλευθη πρωτοβουλία
της Νίκης Κεραμέως, να μπολιάσει το αναλυτικό πρόγραμμα των σχολείων με πρωτοπόρες
κινηματογραφικές τεχνικές και κινήματα. Από κάπου πρέπει να πιαστεί ο καθένας.
Υ.Γ Την ίδια ώρα που γράφω αυτό το κείμενο μετά λύπης μου διαβάζω για την αδυναμία
των προσφυγόπουλων, και όχι μόνο, να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους λόγω
έλλειψης υλικοτεχνικών υποδομών. Αλλά ας μην γράψω για την ταξική πτυχή του
ζητήματος. Όχι τίποτα άλλο, θα μας περάσουν και για κομμουνιστές. Το μόνο θετικό ή
παρουσία ενός προσφυγόπουλου στην ψηφιακή τάξη του νηπιαγωγείου που περιέγραψα
παραπάνω. Που με αγωνία έδειχνε στις δασκάλες του τη ζωγραφιά του και με χαρά δέχτηκε
την επιβράβευση για τη δημιουργία του!
