Η ατιμωρησία γεννά νέα εγκλήματα. Στη Λέσβο θα αποδοθεί η δικαιοσύνη;

Η ατιμωρησία γεννά νέα εγκλήματα. Στη Λέσβο θα αποδοθεί η δικαιοσύνη;

Η καταδικαστική απόφαση και η φυλάκιση των στελεχών της Χρυσής Αυγής γι’ αυτό που πραγματικά υπήρξε αυτό το πολιτικό κόμμα, δηλαδή μία εγκληματική οργάνωση, φαίνεται να ενόχλησε πολλούς ομοϊδεάτες της στη Λέσβο, όπου ένας ένας άρχισαν να αρνούνται ότι κάποτε στήριξαν το μόρφωμα αυτό. Από την άλλη, το αποτέλεσμα της μακρόχρονης δίκης αποτέλεσε μια ανάσα ελευθερίας για μεγάλη μερίδα του δημοκρατικού, μαχόμενου αντιφασιστικού κινήματος. Όχι γιατί μπορεί να υπάρξει κάποια ουσιαστική δικαίωση για τα χιλιάδες θύματα του νεοναζισμού, αλλά γιατί η απόφαση αυτή είναι ένα ακόμα λιθαράκι- απόδειξη, πως οι φασιστικές πρακτικές μόνο ως εγκληματικές πρέπει να εκλαμβάνονται, τόσο από την δικαιοσύνη όσο και από την κοινωνία στο σύνολο της.

Ιδιαίτερα για τη Λέσβο, ξεκινώντας από το πογκρόμ της πλατείας Σαπφούς τον Απρίλιο του 2018, μέχρι τις εκατοντάδες επιθέσεις που έλαβαν χώρα από το Φεβρουάριο του 2020 σε πρόσφυγες και μετανάστες, σε εργαζόμενους σε ΜΚΟ και σε απλούς πολίτες, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της άρνησης των διωκτικών και δικαστικών αρχών να κινήσουν τις διαδικασίες που απαιτούν οι εγκληματικές αυτές ενέργειες, ώστε οι υπαίτιοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Με τον τρόπο αυτό, εσκεμμένα δημιουργείται ένα κλίμα ατιμωρησίας που δίνει το πράσινο φως σε επίδοξους τραμπούκους να φέρονται βίαια εναντίον οποιουδήποτε τολμάει να φέρει αντίσταση στη ρατσιστική και μισαλλόδοξη πρακτική τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τελευταία βίαιη επίθεση, από υπόδικο για το πογκρόμ και εκλεγμένο στην τοπική κοινότητα Μυτιλήνης, απέναντι σε μια κοπέλα, και μάλιστα μπροστά στα μάτια περαστικών, 8 η ώρα το απόγευμα, σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως αν οι διωκτικές αρχές είχαν κινηθεί ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα γεγονότα του προηγούμενου διαστήματος, τέτοιες ενέργειες θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Όσο όμως οι αρχές σιωπούν, ενώ παράλληλα, εκλεγμένα μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης σιγοντάρουν τέτοιου είδους πρακτικές νομιμοποιώντας μπλόκα και επιθέσεις απέναντι σε πολίτες, τόσο ένα μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας θα βρίσκεται απροστάτευτο απέναντι στις τραμπούκικες αυτές επιθέσεις.

Ειδικά στην παρούσα συνθήκη της πανδημίας, τώρα που η κρατική καταστολή έρχεται να υποκαταστήσει τα μέτρα πρόνοιας και ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, και που μεγάλο μέρος της κοινωνίας βιώνει τις συνέπειες του εγκλεισμού και της οικονομικής ανέχειας, η κοινωνική δράση και αλληλεγγύη αποτελεί τη μοναδική πρακτική που μπορεί να εξασφαλίσει κοινωνική συνοχή και ελπίδα απέναντι στον φόβο της νόσου και της απομόνωσης, αλλά και του κοινωνικού κανιβαλισμού και εν τέλει του φασισμού.

Μας είναι επίσης ξεκάθαρο πως ένα κομμάτι συμπολιτών μας μπορεί να μη συναινεί σε αυτές τις πρακτικές, ωστόσο φοβάται να αντιδράσει ή εκτιμά ότι δεν το αφορούν. Η στάση όμως αυτή είναι που δίνει χώρο στους τραμπούκους, γι’ αυτό και εμείς επιλέγουμε να μην το κάνουμε. Γιατί δε θα επιτρέψουμε στο φόβο να γίνει σύμβουλος μας για το δίκαιο, τη ζωή και την αξιοπρέπεια. Γιατί ξέρουμε ότι ο φασισμός πρώτα έρχεται για κάποιους και μετά για όλους μας. Και γιατί πιστεύουμε ότι ο κύκλος της βίας θρέφεται από την ατιμωρησία, το μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό και την αδιαφορία, ενώ απ’ τον κύκλο αυτό δεν ξεφεύγει όποιος πιστεύει ότι δεν τον αφορά. Αυτός ο κύκλος της βίας πρέπει να σπάσει μια και καλή.

Ο ΦΟΒΟΣ ΘΡΕΦΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ