Γράφει η Τζέλη Χατζηδημητρίου
Ήρθα πρώτη φορά στην Ερεσό το 1980, όταν ακόμα κάναμε ουρά στο καφενείο του Πλούτο για τα κεφτεδάκια του. Έζησα τους καυγάδες των ντόπιων με τις λεσβίες, τις επιτροπές που πήγαιναν να διώξουν τους γυμνιστές, τις απειλές πως θα βάλουν φωτιά να κάψουν το κάμπινγκ. Ύστερα, ημέρωσαν κάπως τα πράγματα, όπως λένε και στις συνεντεύξεις που έχω πάρει, “from lesbians we became paying customers”.
Το αυτό ισχύει όχι μόνο για τις λεσβίες αλλά για κάθε άνθρωπο που δεν εντασσότανε στα κουτάκια, που κάποιοι που θεωρούν τον εαυτό τους σημαντικό, δεν αποδεχότανε. Γίναμε πελάτες. Έζησα μετά σκηνές όπου οι μαγαζάτορες κυνηγούσαν τον δήμαρχο γιατί δεν άφησε να έρθει ένα κρουαζιερόπλοιο γεμάτο γυναίκες. Και στη συνέχεια τις ύπουλες μανούβρες άλλου δημάρχου, να κάνει παιδική χαρά στο μέρος του κάμπιγκ, μια παιδικά χαρά που σκούριασε χωρίς να τη χαρεί κανένα παιδί, γιατί εξ’άλλου, από την αρχή δεν ήταν η αγάπη προς τα παιδιά που κίνησε τα νήματα. Εν ολίγοις, είδα, βίωσα όλη την εξέλιξη της σχέσης των ντόπιων με το διαφορετικό. Και είπα, ας είναι, κι αν ακόμα τα χρήματα είναι ο Δούρειος Ίππος για να καταλάβουμε ο ένας την άλλη, καλώς καμωμένο. Είναι τόσο ευτυχισμένος και μαγεμένος από την ομορφιά του τόπου όποιος έρχεται εδώ, ειδικά αν δεν μιλάει ελληνικά, που λες, αξίζει το κόπο να αφεθώ κι εγώ, να μη τα δω, να μην τα ακούσω όλα. Έρχεται λοιπόν μετά από τόσα χρόνια συνύπαρξης μια άλλη ομάδα Ερέσιων και μη, που για ανεξήγητο λόγο, ίσως επειδή κάποιοι αφελέστεροι τους ψήφισαν, ίσως γιατί περνιούνται για σπουδαίοι, και ξεκινάνε έναν πόλεμο για να ταράξουν και να διαλύσουν αυτή την ισορροπία που με κόπο καταφέραμε να χτίσουμε. Για να φέρουν την Ερεσό στα μέτρα τους, να διώξουν ο,τιδήποτε δεν εντάσσεται στο ελάχιστο οπτικό τους πεδίο. Γιατί; Γιατί απλά μπορούν. Έτσι νομίζουν.
Αστυνομία ξανά στο κάμπιγκ σήμερα, να διώξει τους κατασκηνωτές. Αντί να φτιάχνουμε οργανωμένο κάμπιγκ, κάνουμε επίδειξη δύναμης, προφανώς γιατί δεν μας άρεσε η αντίδραση του πολύ κόσμου στη τελείως απερίσκπετη πρόταση του τσιμεντώματος της παραλίας με πολιτιστική επίφαση. Έτσι είστε, θα σας δείξουμε ποιός κάνει κουμάντο. Και ο πόλεμος ξεκίνησε για τα καλά. Πέρισυ, το γεγονός πως γκρέμισαν τις καλύβες, η πρώτη απόπειρα να απαλλαγούν από συγκεκριμένο είδος επισκεπτών που δεν τους αρέσει, έληξε χωρίς ουσιαστικές απώλειες για το χωριό και γι’αυτούς. Οι επισκέπτες άντεξαν τον καυτό ήλιο, τις μύγες, τον αέρα, από αγάπη γι’αυτόν τον υπέροχο τόπο που δυστυχώς τον κατοικούν, εν μέρει, ανάξιοί του άνθρωποι. Ας έχει λοιπόν την ειλικρίνεια και τα κότσια, αυτή η ομάδα που ξέρει πολύ καλά ποιά είναι, να βγει δημόσια και να πει: Δεν θέλουμε αυτούς, τους άλλους, εκείνους και τους δίπλα. Δεν τους θέλουμε βρε αδερφέ στο χωριό, εμείς ξέρουμε καλύτερα ποιό είναι το καλό για το τόπο μας. Ας το πει. Ας μην παίζει ανταρτοπόλεμο, προσπαθώντας να κρυφτεί πίσω από το γράμμα του νόμου που για χρόνια που τον βόλευε δεν το χρησιμοποίησε ποτέ. Αυτές είναι πράξεις κακόβουλες και κομπλεξικές, που μόνο κακό μπορούν να προξενήσουν. Ήρθε όμως η ώρα, και οι υπόλοιποι που δεν συμφωνούν μαζί τους, όσοι τους θέλουν, έστω ως πελάτες, όσους τώρα οι ιθύνοντες θέλουν να διώξουν, να πάρουν θέση. Να ανοίξουν το στόμα τους και να υπερασπιστούν αυτό το κόσμο που τόσα χρόνια τους στηρίζει. Η Ερεσός είναι ένα υπέροχο παράδειγμα για όλο το κόσμο, μια πολυπολιτισμική κοινωνία που δεν συναντάται σε μικρά, επαρχιακά χωριά. Ας μην τη καταστρέψουμε. Μας πήρε χρόνια να τη κερδίσουμε. Να υπερασπιστούμε αυτό το χώρο που αγαπάμε από κάθε κακόβουλη επέμβαση.
