Η «ΝΗΣΙΩΠΗ» του Σιγρίου
Τα κτήρια που ανήκουν στη δημόσια περιουσία στη Λέσβο είναι πολλά. Κάποια από αυτά και ίσως τα περισσότερα, αποτελούν κτίσματα που παρουσιάζουν τόσο ιστορικό αλλά κυρίως αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και έχουν χτιστεί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, που αποτελούν τα κτίσματα της χούντας όπου ο οικοδομικός οργασμός ήταν μεγάλος. Μια άλλη προσέγγιση είναι και τα κτήρια τα οποία πήραν τη θέση επιβλητικών μεγάρων όπου κατεδαφίστηκαν στο όνομα του μοντερνισμού αλλά και της αλλαγής του life style την δεκαετία του ’60 από Λέσβιους μάστορες της εποχής εκείνης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η οδός Καβέτσου όπου πολλοί αστοί της εποχής εκείνης γκρέμισαν ιστορικά σπίτια για να χτιστούν στις θέσεις τους πολυκατοικίες που αλλοίωσαν το μέχρι πρότινος –αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος –αστικό τοπίο.
Στο σημερινό μας ρεπορτάζ καταγράψαμε μια περίπτωση κτηρίου που βρίσκεται στο μακρινό Σίγρι και αφορά σε ένα κτήριο της δεκαετίας του ‘60 που ολοκληρώθηκε το 1963 από τον εργολάβο της εποχής εκείνης, Δημήτρη Ράπτη.
Πρόκειται για το κοινοτικό ξενοδοχείο «ΝΗΣΙΩΠΗ» που ανεγέρθηκε από την κοινότητα Σιγρίου επί προεδρίας Ησαΐα Βαλόγλου και γραμματέως Γιάννη Τσίκνα στη θέση του παλιού τούρκικου σχολείου το οποίο είχε καταρρεύσει ενώ για την ανέγερση του πουλήθηκε βοσκότοπος 1000 στρεμμάτων στην ΤΕΛ ΛΕΣΒΟΥ (Τουριστική Εταιρεία Λέσβου) αντί 200 χιλιάδων δραχμών συν ποσού από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.
Η κοινοτική αυτή επιχείρηση λειτούργησε ως ξενοδοχείο αλλά και ως επιχείρηση εστίασης και αναψυχής μέχρι τα πρώτα χρόνια του 2000 και αργότερα εγκαταλείφτηκε στην τύχη του.
Σήμερα το κουφάρι που έχει απομείνει υποδηλώνει την αδράνεια του συστήματος που καταπίνει την δημόσια περιουσία και την αφήνει στο έλεος του χρόνου, χωρίς να δίνει επιχειρηματικές επιλογές τόσο στους ανθρώπους που κατοικούν στο Σίγρι αλλά ούτε και σε πιθανούς επενδυτές που θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν τόσο το κτήριο όσο και τον τόπο που φαίνεται να το έχει πραγματική ανάγκη.
Μιλώντας με τον πρόεδρο του δημοτικού διαμερίσματος της περιοχής του Σιγρίου κο Χρήστο Λεοντή μας τόνισε χαρακτηριστικά ότι εδώ και μήνες έχει καταθέσει τρεις ολοκληρωμένες προτάσεις για το συγκεκριμένο κτήριο στο Δήμο Λέσβου για τις οποίες όμως δεν έχει λάβει ακόμη απάντηση. Την ίδια στιγμή επενδυτές έχουν ενδιαφερθεί να καταθέσουν τις προτάσεις τους όμως η κλασική κωλυσιεργία την υπηρεσιών δεν δίνει περιθώριο προς καμία κατεύθυνση αφού ο χρόνος κυλάει γρήγορα και προς την κατεύθυνση της φθοράς του κτηρίου αλλά κυρίως και προς το χάσιμο χρόνου των επενδυτών οι οποίοι βλέποντας να μην γίνεται απολύτως τίποτα φεύγουν προς άλλη κατεύθυνση.
Καταγράφοντας την ιστορία για αυτό το επιχειρηματικό κομμάτι που σήμερα ανήκει στο Δήμο Λέσβου και το οποίο κάποτε αποτελούσε το σήμα κατατεθέν του μακρινού αυτού χωριού, φτάνουμε και πάλι στο συμπέρασμα ότι τόσο ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ –που θα τρίζουν τα κόκαλά του – όσο και ο ΚΑΚΟΚΡΑΤΗΣ δεν βοήθησαν σε καμία περίπτωση τα μικρά χωριά της Λέσβου που παλαιότερα με τις κοινότητες και τη σωστή διαχείριση των κονδυλίων που δεν ξεπερνούσαν τα σημερινά, έκαναν ουσιαστικό έργο προς όφελος των κατοίκων της οποιαδήποτε κοινότητας. Σήμερα για μια απλή αλλαγή λάμπας !! σε στύλο του χωριού πρέπει να παρθεί απόφαση δημοτικού συμβουλίου… πράγμα που καθυστερεί και δυσκολεύει την καθημερινότητα εκείνων που προτίμησαν να ζουν στις επάλξεις της λεσβιακής υπαίθρου.
Ανάλογα κτήρια υπάρχουν σε ολόκληρη τη Λέσβο και αποτελούν και αυτά δείγματα της αδράνειας τόσο του συστήματος όσο και των καρεκλοκένταυρων που μας διοικούν. Ας ελπίσουμε ότι όταν θα τα αγοράσουν «Ευρωπαίοι» και τα ευπρεπίσουν όπως τους αρμόζει θα καταλάβουμε τόσο το τεμπέλικο μας σύστημα όσο και την τεμπέλικη τακτική μας …
