Γεννήθηκε στο Μαρόκο, έζησε τα νεανικά του χρόνια ανάμεσα στην Μυτιλήνη και την Αθήνα την οποία είχε την τύχη να γνωρίσει την εποχή όπου χτίζονταν τα είδωλα μιας ολόκληρης γενιάς. Εγκαταλείποντας τις σπουδές του στη Γεωλογία που τον έφεραν για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1967, ο Παναγιώτης Καλδής, ή όπως τον φωνάζουν όλοι το “Jazzely” θα ξεκινήσει να φοιτά σε ηλικία 27 χρονών στη θρυλική σχολή Σταυράκου. Από εκεί θα βρεθεί να παίζει σε ταινίες του Κούνδουρου, θα κάνει ένα πέρασμα από τη «Γλυκιά Συμμορία» του Νικολαΐδη αλλά κι ένα κινηματογραφικό τετ α τετ με τον Άντονι Χόπκινς! Παράλληλα, θα συνεχίσει τα «σερί» του στο γαλλικό μπιλιάρδο όπου θα στεφθεί δύο φορές πρωταθλητής σε πανευρωπαϊκούς αγώνες ενώ η αγάπη του για τη μουσική, κυρίως της τζαζ θα τον φέρει στην πόρτα του ιστορικού «Pop Eleven» το δισκάδικο του Γρηγόρη και του Τάσου Φαληρέα, έναν χώρο που συνδέθηκε με τη σταδιακή καθιέρωση του rock στην Ελλάδα ενώ στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70 η επιρροή του του απασχολούσε πλέον λογοτέχνες, κινηματογραφιστές, εικαστικούς κ.ά.
«Κάποια στιγμή έπιασα δουλειά στο Pop Eleven το δισκάδικο. Με τον Φαληρέα κάναμε παρέα ήταν φίλος μου. Τότε μέσα από τη μουσική και από τον κινηματογράφο δημιουργήθηκαν κάποιες παρέες. Ήταν ο Σκούρτης θυμάμαι, ο Μήτσος ο Ευθυμιάδης, ο Πουλικάκος, ο Σπύρος Μεϊμάρης ο ποιητής, ο Κοτανίδης με τον οποίο κάναμε παρέα τότε, ωραίοι τύποι. Μαζί πηγαίναμε στην Αθήνα στα Εξάρχεια σε συναυλίες τότε πολλές και μιλούσαμε για θέατρο και κινηματογράφο. Εμένα μου άρεσε πολύ η τζαζ και πήγαινα στο τζαζ κλαμπ στην Πλάκα.
Η πορεία στο σινεμά
«Έπαιξα σε διάφορες παραστάσεις στο θέατρο και σε ταινίες όπου έκανα μικρά περάσματα, Πριν τελειώσω τη δραματική Σχολή που πήγαινα παράλληλα με τη Σταυράκου έπαιξα στη ταινία του Κούνδουρου το “1922” όπου έκανα έναν Αρμένη. Μετά έκανε το “Μπουρδέλο” ο Κούνδουρος όπου εμφανίζομαι και σε αυτό, έπαιξα στους “Άρχοντες” του Μανουσάκη στην “Σκιάχτρα”, στην “Γλυκιά Συμμορία”, έκανα έναν από την αντιτρομοκρατική και εμφανίζομαι και στον “Δράκουλα των Εξαρχείων”. Έπαιξα και στο «Καπετάν «Μειντάνος» του Θέου και είχα και μια μεγάλη σκηνή με τον Μιχαλακόπουλο κι άλλα διάφορα που δεν θυμάμαι. Αλλά και ξένο κινηματογράφο έκανα, έπαιξα στην ταινία «Πέτρος και Παύλος», όπου έχω και έναν διάλογο με τον Άντονι Χόπκινς που κάνει τον Απόστολο Παύλο. Μετά το γύρισμα μάλιστα μιλούσαμε πολύ ώρα με τον Άντονι Χόπκινς ο οποίος μου ζήτησε να συναντηθούμε και αργότερα αλλά εγώ ντράπηκα και δεν πήγα ποτέ να τον βρω στο ξενοδοχείο… Έχω παίξει σε μια αμερικανική παραγωγή για τους Ολυμπιακούς αγώνες και σε ένα στη Ρόδο θυμάμαι, ένα έργο της Αγκάθα Κρίστι”.
Η αγάπη για το Μπιλιάρδο
Ήμουν στην Εθνική ομάδα μπιλιάρδου από το 85 ως το 89, ήμουν μέσα στην 4άδα. Ερχόμουν 2ος ,3ος σταθερά στην Ελλάδα και έχω διακριθεί σε δυο πανευρωπαϊκά στην Αθήνα που παίζαμε στο «Μπαράζ» στον Άγιο Ελευθέριο. Από εδώ ξεκίνησα να παίζω μπιλιάρδο, από τη Σπόντα και έπειτα και μετά στο Μαρόκο όπου πήγα το 72 να δω τον πατέρα μου που είχα να τον δω από δύο χρονών. Εκεί έπαιζα με Γάλλους, Ισπανούς Πορτογάλους και έγινα καλύτερος. Στην Αθήνα πήγαινα στην Ακαδημία μπιλιάρδου στην Αχαρνών. Εγώ ήμουν καλός στο ελεύθερο και στα κάδρα. Όμως αυτά τα παιχνίδια που έπαιζα τότε δεν τα παίζουν σήμερα. Σήμερα συνεχίζω να παίζω κάθε μέρα. Παίζω τρίσποντα, δεν μου αρέσει πολύ αλλά τι να κάνουμε αφού αυτό παίζουν σήμερα οι νέοι.
Ο “μαγνήτης” της Μυτιλήνης
Ο πατέρας μου ήταν από το Πλωμάρι και στο Μαρόκο ήταν από το 1925. Με τη μητέρα μου είχε παντρευτεί με συνοικέσιο. Όταν ήμουν δύο χρονών φύγαμε με τη μητέρα μου και γυρίσαμε πίσω και μείναμε με τους γονείς της. Όλα τα χρόνια που έζησα στην Αθήνα, από το 67 ως το 89, περίπου 20 χρόνια ανεβοκατέβαινα στη Μυτιλήνη. Τότε πηγαίναμε στον «Δάλλα» και στο «Διεθνές» δίπλα στο “Πανελλήνιο”. Το 89 θα πεθάνει ο παππούς μου και θα επιστρέψω στη Μυτιλήνη να μείνω μόνιμα με τη μητέρα μου.. Άλλες παρέες εδώ. Εδώ έκανα παρέα με πιο μικρούς. Παίζαμε και μουσική, μαζευόμασταν τα βράδια στου “Φωτίου” το πρώην ζαχαροπλαστείο και παίζαμε κιθάρες και καθόμασταν μέχρι τις 4 το πρωί. Ήθελα συνέχεια να γυρίσω στη Μυτιλήνη έχει ένα μαγνητισμό. Όποιος έρχεται για μια φορά θέλει πάντα να επιστρέφει. Είναι διαφορετικό το φως. Το 89 είχε γεμίσει καυσαέριο η Αθήνα δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Εδώ ήταν αλλιώς. Κάναμε εκδρομές, Μόλυβο Καλλονή, είχα αυτοκίνητο και συνέχεια διαδρομές έκανα. Είχε μια ντισκοτέκ στο Μόλυβο αλλά δεν θυμάμαι πως την έλεγαν. Παραλίες μπάνιο, και Ερεσό πηγαίναμε, κρατάει μια κουλτούρα ο Μόλυβος, καλλιτέχνες, ζωγράφους. Δεν το βοηθούσαν όμως το νησί τότε γιατί το θεωρούσαν το “κόκκινο νησί γιατί ήταν όλοι κομμουνιστές.
Ο Παναγιώτης, το Jazzely, ξεχωρίζει ακόμη και σήμερα σαν περπατά στην προκυμαία της Μυτιλήνης όπου καθημερινά κόβει τις βόλτες του στην προκυμαία και την παλιά πόλη όπως παλιά κρατώντας πάντα την ίδια γλυκιά “ρουτίνα”.
