Από το προφίλ της Εύης Σαμπανίκου
Ο αγαπημένος όλων μας Λουκάνικος [ή Λουκάς όπως συχνά τον φωνάζαμε], ο σκύλος που χαρακτηριζόταν εντός και εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας “η μασκώτ του Πανεπιστημίου Αιγαίου”, μετοίκησε για το άγνωστο κοντά στα ξημερώματα (για την ακρίβεια μεταξύ 21.30 χθες το βράδυ και 08.45 σήμερα το πρωί) στο κτηνιατρείο όπου νοσηλευόταν για προχωρημένη νεφρική ανεπάρκεια, συνέπεια του καλαζάρ που τον ταλαιπωρούσε χρόνια. Αγαπήθηκε όσο λίγα σκυλάκια από μεγάλο αριθμό ανθρώπων, νέων κυρίως παιδιών, φωτογραφήθηκε όσο κανείς και έγινε …διάσημος σε ξένα πανεπιστήμια (συνάδελφοι από το εξωτερικό πάντα ρωτούσαν τι κάνει ο Λουκάνικος) καθώς ποτέ δεν απουσίαζε από διαδρόμους, αίθουσες, συνέδρια και έκανε πολύ εύκολα φιλίες. Η φήμη του έφτασε μεχρι την Άπω Ανατολή (σχεδιαζόταν να συμπεριληφθεί ως παρουσία σε ντοκιμαντερ). Η συντήρηση της πάθησής του βασιζόταν σε αυστηρά διαμορφωμένη διατροφή με λίγη πρωτεϊνη. Αυτό ελεγχόταν σε όλη την καραντίνα και όσο ήταν κλειστό το πανεπιστήμιο. Μόλις ανοίξαμε, ξαναβρήκε, μαζί με τους αγαπημένους του φοιτητές-τριες, τις παλιές του συνήθειες για λιχουδιές που όλοι του έδιναν…΄Εφυγε, πιστεύω, ευτυχισμένος, καθώς η αρρώστια δεν πρόλαβε να τον αφήσει ανίκανο να χαρεί τη ζωή. Δεν ήταν πολύ μεγάλος, υπολογίζεται να ήταν περίπου 9-10 ετών (τον είχαν εγκαταλείψει νεαρό κουτάβι στο πανεπιστήμιο το 2013-14). Αντίο Λουκάνικε, θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε πάντα πολύ… Θα μας λείπεις. Δε θα μας υποδέχεσαι πια χαρούμενος στο κεφαλόσκαλο της εισόδου, ούτε θα με ακολουθείς στο γραφείο μου. Θα είσαι όμως πάντα εκεί.
