Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν έλαβα μήνυμα από το εξωτερικό για τον Αλί και την οικογένεια του, ότι κατάφεραν -λίγο πριν κλείσουν τα σύνορα στη Γερμανία- να φτάσουν στον προορισμό τους! Ο Αλί, η αδελφή του και η μητέρα τους ήταν τρεις Σύριοι όπως χιλιάδες άλλων που θέλησαν να αλλάξουν τη ζωή τους.
Μου έκαναν εντύπωση αυτά τα δύο νέα παιδιά με τέσσερα μεγάλα εκφραστικά κατάμαυρα μάτια και με μια ευγένεια που με κέρδισαν από την αρχή. Μαζί τους είχαν μόνο ένα σακίδιο πλάτης με μια αλλαξιά ρούχα.
Είκοσι χρόνων, ίσως λίγο μεγαλύτερα αλλά τα σύγκρινα με τη δική μας νεολαία που σε αυτή την ηλικία περνάει άπειρες ώρες στις καφετέριες και «βαριέται» να σχεδιάσει το μέλλον της, ίσως γιατί τα χει βρει όλα έτοιμα…
Μου είπαν την ιστορία τους.
Περπάτησαν ηπείρους και δεν κοίταξαν πίσω ούτε μια φορά.
-«Η ιστορία μας εκεί τελείωσε…», μου είπε ο Αλί σε άπταιστα αγγλικά.
-«Θέλω να φτάσω στο Μόναχο και να βρω τους συγγενείς μου. Ύστερα, madam Barbara, θα σβήσω όλο τούτο το διάστημα από τη μνήμη μου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να κάνει το ίδιο και η μητέρα μου που άφησε πίσω της ολόκληρη τη ζωή της. Δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα μας συμβεί κάτι τέτοιο.
Όμως είμαστε χαρούμενοι γιατί είμαστε ζωντανοί…»
