Γράφει ο Αργύρης Χατζημαλλής αποχαιρετώντας την γιαγιά Πάτρα.
“αλήθεια τι να πρωτοθυμηθεί κάνεις από μια 92χρονη πορεία ζωής μιας γυναίκας, πόσο μάλλον όταν μοιράστηκες μαζί της 42 χρόνια.
Προσπαθώντας να βάλω στη σειρά αναμνήσεις, σκέψεις, σημαντικά γεγονότα, κατέληξα ότι η κορυφαία στιγμή αυτής της κοινής πορείας των 42 χρόνων ήταν όταν πριν 6-7 χρόνια με φώναξε ένα απόγευμα για να μου κάνει ένα δώρο. Το δώρο της ήταν αυτή η ελβετική ραπτομηχανή που την συντρόφευσε για πάνω από 30 χρόνια και η οποία πλέον της ήταν άχρηστη, λόγω προβλημάτων όρασης. Είμαι σίγουρος ότι σιωπηλά είχε δει αυτή την έμφυτη λατρεία μου για το ύφασμα και χωρίς να σχολιάσει το οτιδήποτε απλά μου παραχώρησε το “όπλο” της. Και μάλιστα για πολύ καιρό μετά μου έδινε τα παντελόνια της να τα κοντύνω.
Η γιαγιά, κόρη του κηπουρού και της μαγείρισσας του Ιταλικού υποπροξενείου και βαφτησιμιά της γυναίκας του υποπρόξενου Αλκιβιάδη Φιντέλη-Νέζη, Ελένη Βασιλειάδη, υπήρξε από τις καλύτερες μοδίστρες της μεταπολεμικής περιόδου στη Μυτιλήνη. Μάλιστα, οι πλούσιες οικογένειες του Μακρύ Γιαλού και της Σουράδας, την φιλοξενούσαν για μέρες προκειμένου να ράψει ρούχα για όλη την οικογένεια.
Η ραπτομηχανή δουλεύει καθημερινά πλέον κι εγώ νιώθω πολύ τυχερός που έχω αυτό το δώρο.
Καλό δρόμο…”
