Πλήρης ημερών και αφήνοντας πίσω τέσσερις κόρες, εγγόνια και δισέγγονα έφυγε η καπετάνισσα του Σιγρίου, Δήμητρα Αλεξίου.
Την θυμάμαι από μικρή να μας πηγαίνει στη Νησιώπη και να κουμαντάρει με επιδεξιότητα την βάρκα που είχαν με το σύζυγό της Βασίλη. Τόσο στις ψαριές , όσο και στις βαρκάδες η κυρα- Δήμητρα τραβούσε την άγκυρα σαν άντρας και ήξερε όλους τους ψαρότοπους καλύτερα απ΄τον καθένα .
Γυναίκα δραστήρια, ντόμπρα,δυναμική δεν την φόβισε ποτέ η θάλασσα, ούτε οι τρικυμίες της ζωής. Παιδί προσφύγων από τις Φώκαιες, έζησε όλα τα χρόνια της στο Σίγρι, εκτός από ένα μικρό διάστημα που μετανάστευσε στην Ζάμπια κι επέστρεψε πίσω για να συνεχίσει να αρμενίζει μέσα στα μελτέμια του αιγαίου.
Από την καπετάνισσα, έμαθα να διαβάζω τον καιρό και τα αστέρια, ενώ με τάιζε όποτε έπαιζα με τις εγγόνες της, τις πιο νόστιμες τηγανητές πατάτες και αφρόψαρα που χοροπήδαγαν στο τηγάνι .
Η κυρα Δήμητρα μου φέρνει πάντα στο νου μου, τη μυρωδιά του μελτεμιού και της αλμύρας των παιδικών μου χρόνων,μου φέρνει εικόνες στο μυαλό , από απλωμένα κάτασπρα σεντόνια που μυρίζουνν σαπούνι από ελαιόλαδο και την κρατώ στην μνήμη μου ως το παράδειγμα μιας δυναμικής γυναίκας που μπορούσε να παλέψει και με τα πιο ψηλά κύματα…
Σε όσους αφήνει πίσω της, να είναι γεροί να την θυμούνται και να την τιμούν όπως της άξιζε.
