Ο κύριος Χ. από τότε που σταμάτησαν τα ομιλούντα κεφαλάκια να εμφανίζονται στην τηλεόραση επέστρεψε στις καλές του συνήθειες. Δεν παρακολουθεί δελτία ειδήσεων, αλλά ανοίγει τον υπολογιστή και ψαρεύει με τις ώρες διάφορα νέα. Ούτε κι εμείς, που ξέρουμε πολύ καλά από ψάρεμα, δεν αφιερώνουμε τόσο χρόνο όπως ο κύριος Χ. Αλλά, όπως σας έχω πει, τουλάχιστον έτσι δεν μου αποσπούν την προσοχή οι άχαροι μονόλογοι του θιάσου που έβλεπα στην τηλεόραση. Σε ένα από τα ψαρέματα του κυρίου Χ. την είδα στην οθόνη του υπολογιστή.
Είναι σαν τιγράκι, είχα ακούσει στο χωριό για τους ξαδέλφους μας και πριν κατέβω από τη μουριά, για να βρεθώ στην παρέα του κυρίου Χ., όλοι οι κεραμιδόγατοι λέγαμε ιστορίες από φανταστικά κατορθώματα που μας έκαναν να μοιάζουμε με τιγράκια. Ε λοιπόν, αυτό το γατί είναι πραγματικά σαν τιγράκι. Το χρώμα, το βλέμμα, η δύναμη που έχει στα πόδια. Το είδα στην οθόνη του υπολογιστή όπου είχε μια φωτογραφία με το γατί στην αγκαλιά ενός νεαρού ζευγαριού.
Είναι η Ζεϊτούνα, όπως μου λέει ο κύριος Χ. Ζεϊτούνα. Παράξενο όνομα. Ο κύριος Χ. υποστηρίζει πως η ιστορία της είναι θαυμαστή. Άκου τώρα! Ο κύριος Χ. ανακαλύπτει κάποια γάτα με ιστορία πιο θαυμαστή από την δική μου, που του κάνω χάδια κάθε μέρα. Ας είναι. Τον ακούω με προσοχή.
Ζεϊτούνα θα πει ελιά και έρχεται από μια χώρα μακρινή. Σα να λέμε από τις “Χίλιες και μια Νύχτες”. Μόνο που η ζωή της δεν είναι παραμύθι. Γιατί, όπως λέει ο κύριος Χ. στη χώρα με τις “χίλιες και μια νύχτες”, τώρα γίνεται πόλεμος. Και οι φίλοι της Ζεϊτούνα αποφάσισαν να φύγουν. Δεν ξέρω τι σημαίνει πόλεμος, ούτε καταλαβαίνω γιατί φεύγουν οι άνθρωποι από τα σπίτια τους. Αλλά, τέλος πάντων, η Ζεϊτούνα και οι δύο φίλοι της περπάτησαν μερόνυχτα μέχρι να φτάσουν στα μέρη μας, όπως μαθαίνω από τον κύριο Χ. Πραγματικά μοιάζει με την ελιά η γάτα τούτη. Φαίνεται από τα μάτια πως είναι αποφασισμένη να ζήσει όπου κι αν την φυτέψεις. Όπ ως μαθαίνω από τον κύριο Χ., οι δύο φίλοι της Ζεϊτούνα, έφυγαν κυνηγημένοι και έφτασαν με μια βάρκα στο νησί. Την κρατούσαν αγκαλιά. Λες κι είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουν στη ζωή. Η Ζεϊτούνα φαντάζομαι πως θα έπαθε ναυτία σε αυτή τη μαύρη φουσκωτή βάρκα. Αλλά σημασία έχει που είναι ζωντανή. Από το νησί έφυγαν γρήγορα η Ζεϊτούνα και οι φίλοι της. Διαβάζει ο κύριος Χ. πως μετά το νησί έφτασαν στο μεγάλο λιμάνι, από εκεί μπήκαν στο τρένο, πέρασαν χώρες και χωριά, όπως λέγανε στα παραμύθια κι έφτασαν σε μια χώρα μακρινή, που όπως ακούω έχει κάτι που το λένε “ελπίδα”. Δεν ξέρω αν είναι κάποια λιχουδιά, αλλά σίγουρα είναι κάτι ωραίο, γιατί κάθε φορά που λέει αυτή τη λέξη ο κύριος Χ., στάζει μέλι το στόμα του.
Την βλέπω τη Ζεϊτούνα στη φωτογραφία κι αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε μόλις έφτασε στο νησί. Λίγο δύσκολο βέβαια, αφού δεν ξεκόλλησε ούτε μια στιγμή από την αγκαλιά των φίλων της. Θα μπορούσαμε άραγε να συνεννοηθούμε; Μιλούμε την ίδια γατική γλώσσα εμείς που έχουμε γεννηθεί εδώ κι οι άλλες γάτες, που γεννήθηκαν πιο πέρα; Ρωτώ τον κύριο Χ. “Όχι”, μου λέει, “εκεί οι γάτες νιαουρίζουν σε μια άλλη γλώσσα”. Μου φαίνεται πολύ παράξενο, αφού όσο γάτος είμαι εγώ, άλλο τόσο είναι και η Ζεϊτούνα. Την φαντάζομαι να νιαουρίζει μια γατική άγνωστη σε μένα. Άραγε και το χουρχούρισμα είναι διαφορετικό;
Έχω υπαρξιακές αγωνίες, το φιλοσοφώ περισσότερο απ΄ όσο χρειάζεται. Αλλά είναι βασικά αυτά τα πράγματα για έναν γάτο σαν κι εμένα, που αφιερώνω αρκετό χρόνο στην μόρφωση. Έστω και μέσα από τα όσα διαβάζει ο κύριος Χ. Δεν είχα το περιθώριο να σπουδάσω στο γατικό πανεπιστήμιο, αλλά είμαι απόφοιτος της Μεγάλης-Του-Γένους-Γατικής-Σχολής, με εξειδίκευση στην μελέτη των γεύσεων και την καλλιέργεια ονείρων. Έτσι μπορώ να σας πω με επιστημονικά κριτήρια, πως οι γάτες σαν τη Ζεϊτούνα δεν έχουν καμμιά ανάγκη να μιλούν μια γλώσσα διαφορετική. Γάτες είναι, παρόλο που δεν έχουν όλοι τις ίδιες σημαντικές σπουδές όπως εγώ. Άλλος τις μαθαίνει να μιλούν διαφορετικά. Τρέχα γύρευε τι έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι.
Όποια κι αν είναι η Ζεϊτούνα, με ανακούφιση μαθαίνω από τον κύριο Χ., πως οι φίλοι της την κρατούσαν σφιχτά στην αγκαλιά τους μέχρι που έφτασαν εκεί πολύ ήθελαν. Σε μια χώρα όπου και οι γάτες μπορούν να έχουν χρόνο για παιχνίδια, λιχουδιές και υπαρξιακές συζητήσεις. Οι άνθρωποι βεβαίως, όπως ο κύριος Χ., δεν καταλαβαίνουν τις δικές μας ανάγκες. Μας θεωρούν δεδομένες ως παρέα. Τι αφελείς που είναι οι άνθρωποι! Αλλά δεν θα λύσω τώρα τις υπαρξιακές αγωνίες τους, ούτε καν αυτές που έχουν οι κατατρεγμένοι από την απέναντι ακτή.
Στο νησί όλοι είναι σίγουροι πως “έτσι δεν βγαίνει χειμώνας”, με τόσους που έρχονται κάθε μέρα. Αλήθεια είναι. Αλλά τι πρέπει να γίνει δεν λέει κανένας. Αν σκεφτούν σοβαρά οι άνθρωποι, θα καταλάβουν ότι δύσκολα ξεχωρίζεις αυτόν τον κατατρεγμένο που φεύγει από τον τόπο του για να βρει δουλειά, να συνεχίσει να ονειρεύται, από αυτόν που φεύγει για να σωθεί. Κάπως έτσι μαθαίνω πως έγινε με τη Ζεϊτούνα και την παρέα της . Έφυγαν για να σωθούν και τα κατάφεραν. Κρίμα που δεν την γνώρισα στο πέρασμά της από το νησί. Αλλά τουλάχιστον έμαθα πως σώθηκε. Όπως λέει ο κύριος Χ, η Ζεϊτούνα είναι σαν την ελιά. Όπου την φυτέψεις θα κάνει καρπό…
