Γράφει ο Χριστος Καλουντζογλου
Το σύνθημα δονεί την ατμόσφαιρα: “Τρέλα, τρέλα- Ούζο και σαρδέλα”. Μπαίνοντας στο γήπεδο διαπιστώνω ατμόσφαιρα πανηγυρική. Είναι η ομάδα μας και είμαστε εδώ να τη βοηθήσουμε να σταθεί. Γιατί εκπροσωπεί το νησί μας. “Τρέλα, τρέλα- Ούζο και σαρδέλα”, ακούω να φωνάζουν εν χορώ οι μερικές δεκάδες “φανατικοί”. Υπέθετα αρχικώς ότι θα άκουγα τα κλασικά συνθήματα των γηπέδων. Αλλά αμέσως με επανέφεραν οι “σαρδέλες” στην όμορφη πραγματικότητα του νησιού μας, με ένα σύνθημα εκτός της πεπατημένης. Ε, ναι! Αυτή είναι η Λέσβος. Και δείχνει το ιδιαίτερο πρόσωπό της και στα γήπεδα.
“Τρέλα, τρέλα- Ούζο και σαρδέλα”… φωνάζουν ρυθμικά. Αισθάνομαι χαρά. “Οι μπαγάσηδες, σκέφτομαι, μόνο οι δικοί μας θα μπορούσαν να βγάλουν τέτοιο γηπεδικό σύνθημα”. Φέτος παρακολούθησα σχεδόν όλους τους αγώνες της Αθλητικής Ένωσης Λεκανοπεδίου Καλλονής στο ΟΑΚΑ, την -κατ΄ανάγκη- έδρα της ομάδας. Είδα ανθρώπους χαρούμενους που είναι νησιώτες, που βλέπουν την ομάδα τους να το παλεύει, που βρίσκονται στο γήπεδο με κοινό παρονομαστή το νησί.
Είδα και τους λεγόμενους επώνυμους στα VIP. Να προσπαθούν να εξαργυρώσουν την αναγνωρισιμότητά τους στην κερκίδα. Εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε πως όταν χρειάστηκε να βοηθήσουν ήταν απόντες. Ο Ταρλάς αποδείχτηκε “γεφύρι της Άρτας” των πολιτικάντηδων. Στο γήπεδο έσπευσαν μερικές φορές ο καθένας τους, ελπίζοντας σε ένα χειροκρότημα και σε λίγες ψήφους.
Αλλά την ψήφο εμπιστοσύνης την κέρδισε η ομάδα . Και το χειροκρότημα το αξίζουν οι παράγοντες και οι παίχτες που κατάφεραν να την κρατήσουν στην μεγάλη κατηγορία, παρότι είναι ίσως η μόνη ομάδα που πετυχαίνει τέτοιο στόχο χωρίς να έχει παίξει ούτε έναν αγώνα στο δικό της γήπεδο. Γιατί το ΟΑΚΑ δεν μπορεί να είναι έδρα μιας τέτοιας ομάδας. Όχι γιατί δεν υπάρχουν στην Αττική οι Λέσβιοι που θα μπορούσαν να γεμίζουν τις κερκίδες. Αλλά γιατί οι Λέσβιοι φίλαθλοι προτίμησαν στην συντριπτική πλειοψηφία τους τον καναπέ και επιπλέον γιατί, ακόμα και το εισητήριο των 15 Ευρώ είναι ένα κόστος που λογαριάζει κάθε οικογένεια στις μέρες μας. Η διοίκηση της ομάδας θα μπορούσε να το έχει λάβει υπόψη. Οι μερικές εκατοντάδες πιστοί που παρακολουθήσαμε την προσπάθεια της ομάδας μας στην μεγάλη κατηγορία χαρήκαμε, στεναχωρεθήκαμε , χειροκροτήσαμε, γκρινιάξαμε, εκτονωθήκαμε (πάντα εντός πλαισίου ευπρέπειας), αποτιμώντας τα συναισθήματα για το νησί που μας λείπει έναντι 15 Ευρώ κάθε φορά. Στο τέλος φύγαμε χαρούμενοι που οι παίκτες τα κατάφεραν. Λέγαμε μεταξύ μας πως την επόμενη χρονιά θα την βλέπουμε μόνο στους εκτός έδρας αγώνες στο λεκανοπέδιο. Ας είναι κι έτσι, αν αποκτήσει έδρα.
Το “γεφύρι της Άρτας”, ο Ταρλάς, θα είναι έτοιμος κάποια στιγμή, αλλά αφού θα έχει τελειώσει το πρωτάθλημα. Για να είμαστε σίγουροι όμως πως θα τελειώσει, θα πρέπει να φροντίσουμε να χτίσουμε στα θεμέλια του γεφυριού όλους αυτούς τους τσαρλατάνους που έσπερναν εύκολες υποσχέσεις. Ε, καιρός είναι να θερίσουν τα εύκολα λόγια του αέρα. Κάλπες έρχονται, ας μην τους ξεχάσουμε!
