O τοίχος του Mosaik είχε τη δική του ιστορία: Το πέρασμα της Παρίσα από τη Λέσβο
Όταν καμιά φορά της λείπει η Ελλάδα ακούει το «εγώ θέλω Πριγκηπέσσα» του Στελλάκη Περπινιάδη το οποίο και μας σιγοτραγουδάει αφήνοντάς μας άφωνες. Γνωρίζει όμως και τη Μαρίνα Σάττι που επίσης γουστάρει πολύ! «Αυτό είναι το Παρισάκι!» μου λέει η Γιούλα Κουτσουμπού στον κήπο του Humade Craft Workshop του Lesvos Solidarity όπου γνωρίστηκε για πρώτη φορά με την Παρίσα όταν ακόμη ήταν ένα 15χρονο κορίτσι που ήρθε με βάρκα από τα απέναντι παράλια. Η Αφγανή πρόσφυγας που έφτασε στη Λέσβο το 2017, βρίσκεται σήμερα στην Γερμανία όπου είναι έτοιμη να αποφοιτήσει από το International School of Bremen και να συνεχίσει τις σπουδές της στα καλλιτεχνικά ή τη μουσική!
«Μου αρέσει που ακούω ξανά ελληνικά» μας λέει κοιτώντας μέσα από το παράθυρο της βίντεο κλήσης τον χώρο της Αλληλεγγύης Λέσβου όπου για πρώτη φορά μετά το ταξίδι της προσφυγιάς ένιωσε όμορφα και έτοιμη να απλώσει τα πολλαπλά ταλέντα της. Εκεί, στην αυλή του Mosaik Support Center βρίσκεται και ένα έργο που έχει την υπογραφή της. Δεν πρόκειται για ένα έργο μικρό αλλά για … έναν ολόκληρο τοίχο μέσα από τον οποίο διηγείται την ιστορία της ζωής της, που όπως λέει είναι η ιστορία πολλών ανθρώπων.
Το Wall of fame όπως χαριτολογώντας λέμε τον τοίχο του Mosaik που όλοι όσοι έρχονται θέλουν να φωτογραφηθούν μπροστά του, έχει τη δική του ιστορία. Είναι ένα έργο συμμετοχικό και συλλογικό. Η ιδέα ξεκίνησε όταν η Γιούλα ζήτησε από την έφηβη τότε Παρίσα να ζωγραφίσει κάτι πριν φύγει ώστε να τη θυμάται. Όμως εκείνη της πρότεινε να κάνει απλώς την αρχή της ιστορίας και ο υπόλοιπος τοίχος να συμπληρωθεί από άλλο κόσμο που θα ερχόταν στο εργαστήρι! Έτσι γυναίκες και άντρες διαφορετικής καταγωγής που πέρασαν από το εργαστήρι Humade έβαλαν με την βοήθεια της Γιούλας το δικό τους «λιθαράκι» και τη δική τους σφραγίδα…στην κυριολεξία καθώς ο 3D τοίχος είναι «ντυμένος» με διάφορα αντικείμενα: «Ο σκοπός δεν ήταν προσωπικός. Δεν ήθελα να πω κάτι δικό μου ξεκινώντας εκείνη τη ζωγραφιά. Ήταν κάτι που βιώσαμε όλοι οι άνθρωποι που έχουν περάσει από το νησί. Δεν είναι η δική ΜΟΥ ιστορία, είναι η δική ΜΑΣ ιστορία. Είναι η ιστορία των ανθρώπων που όπως δείχνει και ο τοίχος περάσαμε θάλασσες και βουνά και φτάσαμε σε αυτόν τον τόπο κουβαλώντας ο καθένας μας κάτι διαφορετικό και όλοι καταφέραμε σε χώρους όπως αυτόν να βρούμε τον εαυτό μας. Έτσι κι εγώ ερχόμουν εδώ και ξαναερχόμουν και κάποια στιγμή μίλησα με τη Γιούλα και είπα ότι φεύγοντας θέλω να αφήσω κάτι πίσω, κάτι φωτεινό όμως που να δείχνει το ταξίδι, το παρελθόν και το μέλλον ως κάτι που θα μπορεί να συνεχίζεται για πάντα, όπως και οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται για πάντα. Θα ήθελα πολύ να έβλεπα τις αντιδράσεις των ανθρώπων που συνέχισαν τη γραμμή από εκεί που την άφησα αλλά και όσων το βλέπουν σήμερα. Είναι άνθρωποι που σαν εμένα διάλεξαν να έχουν αυτή την εμπειρία, διάλεξαν να έρθουν εδώ στο Mosaik. Εδώ γνώρισα όμορφους ανθρώπους, έμαθα πράγματα και επέλεξα τη μοίρα μου», λέει η Παρίσα από την άλλη άκρη της γραμμής γεμίζοντάς μας ελπίδα.
Η Παρίσα που είναι επίσης και εκπληκτική φωτογράφος θέλει να εξερευνήσει κι άλλε μορφές Τέχνης όπως η μουσική κάνοντας μαθήματα ντραμς ενώ της αρέσει η φιλοσοφία και η ιστορία. Το μέλλον είναι σίγουρα δικό της γι’ αυτό δυσκολεύεται να αποφασίσει τι θα ήθελε να σπουδάσει. Δεν έχει παρατήσει τη ζωγραφική και παλέτα της είναι πάντα τη χρωματιστή όπως κι ο τοίχος που σε καλωσορίζει στη αυλή του Humade! Η τοιχογραφία-ψηφιδωτό που είναι παράλληλα και εγκατάσταση είναι φτιαγμένη από ανακυκλώσιμα υλικά τα οποία έχουν συμβολικό «βάρος» όπως όπως καπάκια από πλαστικό μπουκάλι νερού που χρησιμοποιούσαν στις σκηνές στη Μόρια για στεγανοποίηση, σφραγίδες που συμβολίζουν την γραφειοκρατία, καταλήξεις από ιμάντες σωσιβίων τα οποία μπλέκονται με τα χαρούμενα χρώματα της Παρίσα, και τα πουλιά που ζωγράφισε, τα οποία όπως εκείνη πέταξαν για μια άλλη ήπειρο. «Έκανα αυτό το έργο με ανακυκλώσιμα υλικά θέλοντας να πω πως η Τέχνη βρίσκεται παντού απλά πρέπει να ανοίξεις τα μάτια σου και να τη δεις και να μαζέψεις τα πράγματα που χρειάζεσαι ακόμη και από τα σκουπίδια» έγραφε η Παρίσα το 2019 πριν αναχωρήσει για τη Γερμάνια στην περιγραφή που συνοδεύει το έργο που αφιέρωσε στην «καλύτερή της φίλη» τη Γιούλα: «Πολλοί από εμάς θα νιώθουμε πάντα την Ελλάδα σπίτι μας εξαιτίας των υπέροχων ανθρώπων που γνωρίσαμε» γράφει στο τέλος η Παρίσα. Κι εμείς όμως Παρίσα μόνο έτσι νιώθουμε την Ελλάδα σπίτι μας, μόνο όταν γνωρίζουμε υπέροχους ανθρώπους σαν εσένα.
