Το όνομα έδωσε σχεδόν αμέσως η Μαρία Χαλκιάδη (συγγενής του Ελύτη και μια εκ των ιδιοκτητών του αρχοντικού),αφού όλοι τους μπορεί να είχαν διάθεση να δημιουργήσουν μια νέα ομάδα στην πόλη δεν είχαν όμως την απαραίτητη στέγη για να κατορθώσουν να «στεγάσουν» τις ιδέες τους…
«Οι Άστεγοι» από τότε μέχρι σήμερα μπορεί να απέκτησαν στέγη, να ανέβασαν δεκάδες τίτλους έργων, μπορεί να προσέφεραν πολιτισμό στο ακριτικό νησί της Λέσβου ,μπορεί να πήραν αμέτρητα βραβεία σε Φεστιβάλ και διοργανώσεις, δεν ξέχασαν ποτέ καθ’ όλα αυτά τα χρόνια ότι βασικός τους στόχος ήταν πάντα να περνάνε ως παρέα καλά και αυτό έβγαινε από μόνο του στις παραστάσεις. Την ίδια αρχική παρέα -τον πυρήνα των «Αστέγων»- συναντήσαμε στο αρχοντικό του Ελύτη και στους ίδιους χώρους που πρωτοπάρθηκε η απόφαση για την συμμετοχή της παρέας αυτής στον πολιτισμό του τόπου φωτογραφήσαμε τα ίδια πρόσωπα ακριβώς τριάντα χρόνια μετά…
Τα ιδρυτικά μέλη ήταν οι: Ντέσυ Κομνηνού, Στέλιος Χαλκιάδης, Στρατής Στεφάνου, Νίκη Ζαφειρίου, Κλεομένης Τζαννέτος, Νίκος Πολίτης, Όλγα Συροπούλου, Μυρσινούλα Γρηγορί-
ου, Χρήστος Μαλακός, Θεόδωρος Σαμίου, Δανάη Βαϊκούση, Φώτης Ξενέλλης, Κώστας Ζούρος, Κώστας Σταμόπουλος, Βιργινία Κρητικού, Μαρία Παπαδοπούλου, Μπάμπης Λεοντί ου, Μίτση Αδαμτζίκη, Μιρέλλα Σεφτελή, Μαρία Χαλκιάδη,Νίκος Βουδούκης.
Χαραλάμπους Λάνα
“Που σε οδηγεί ο αληθινός εαυτός σου
Σε ποια πηγή, σε ποια ειρήνη
Σε ποια πληρότητα;
Ο αληθινός εαυτός σου είναι ζωή ζώσα.
Πρέπει να ‘χεις μέσα σου ζωή για
Ν’ αγαπήσεις τη ζωή.
Αφέσου στην ιδέα του θεάτρου γιατί έχεις ανάγκη να μαζέψει η ψυχή σου την αλή-
θεια της ζωής”.
Αγγελική Γεωργαντά
Η σχέση ζωής με την Θ.Ο.Μ. «ΆΣΤΕΓΟΙ» ξεκίνησε το 1992 με την θεατρική
παράσταση «Το ταξίδι του Τουρτούρι» του Ε. Τριβιζά και συνεχίζεται αδιάλειπτα
μέχρι σήμερα.
“Υποβολείο, τεχνική βοήθεια, σχεδιασμός κουστουμιών, ηθοποιός, σκηνοθέτης,
μέλος του Δ.Σ., πρόεδρος της Ομάδας. Συνεργασίες με ανθρώπους που έγιναν μέλη
των «Αστέγων» και με τις γνώσεις και το ταλέντο τους ανέβασαν καλλιτεχνικά
την ομάδα, Λένα Τριανταφύλλου, Μαρίνα-Ισμήνη Ιωαννάτου, Αλέξανδρος
Κατραμάδος. Αλλά και η προσωπική μου ζωή, χαρές, λύπες, απώλειες, όλα τα
βίωσα με την στήριξη της ομάδας. Αισθάνομαι ευτυχισμένη και ευγνώμων που
είμαι όλα αυτά τα χρόνια μέλος της μεγάλης «Αστεγοοικογένειας».
Aλέκα Κομνηνού
« Όταν έρχεται η διαταγή της μετάθεσης, ο πολεμιστής κοιτάζει όλους τους φίλους
που έκανε κατά τη διάρκεια της πορείας.
Η καρδιά του θλίβεται, αλλά γνωρίζει πως το σπαθί του είναι ιερό και πως πρέπει
να υπακούσει στις διαταγές εκείνου στον οποίο πρόσφερε την πάλη του.
Τότε ο πολεμιστής του φωτός ευχαριστεί τους συντρόφους του ταξιδιού του,
παίρνει βαθιά ανάσα και τραβάει μπροστά, κουβαλώντας μαζί τους τις αναμνήσεις
ενός αξέχαστου ταξιδιού!!»
P. COELHO
Μια vintage θεατρική ομάδα
που πάτησε τα …άντα !
Θεατρική Ομάδα Μυτιλήνης «ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ»
VINTAGE LESVOS
51
Κώστας Σταμόπουλος
«Άστεγοι», ένα κομμάτι της ζωής μου με ωραίες αναμνήσεις. Όλα άρχισαν για
μένα συζητώντας με τον φίλο μου τον Στέλιο.
-Στέλιος: Κώστα είμαστε μια παρέα και θα ανεβάσουμε ένα παιδικό έργο τις
Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη. Επειδή πιάνουν τα χέρια σου μπορείς να μας
βοηθήσεις στα σκηνικά και λίγο για τα φώτα;
Έτσι ξεκίνησαν όλα. Δημιουργήθηκαν οι «Άστεγοι» και έγινα ηθοποιός. Στην
όλη πορεία μου σαν άνθρωπος και «ηθοποιός» με σημάδεψαν «Ο Γάμος», «Οι
εκτελεστές» και οι σχέσεις μου με όλη την παρέα των Αστέγων.
Λευτέρης Μυρσινιάς
«Περιέργεια, δοκιμή άγχος, συντροφικότητα, έκθεση , έκφραση, αναγνώριση,
αγάπη, φιλία, παρέα, διασκέδαση, χρώματα, δροσιά, αγάπη και το ταξίδι
συνεχίζεται. «Άστεγοι» σας αγαπώ».
Μαρία Χαλκιάδη
« Όταν έδωσα το όνομα στο Σωματείο, ήταν μια εποχή που τα πάντα ακόμα και τα
πολιτιστικά ελεγχόντουσαν από τα κόμματα.
Επειδή προερχόμασταν από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, γι’ αυτό σκέφτηκα
το όνομα Άστεγοι, δηλαδή χωρίς πολιτική στέγη.
Για μένα οι « Άστεγοι» ήταν μια ωραία παρέα όπου αργότερα συμμετείχαν και τα
παιδιά μας. Αυτό για εμένα ήταν πολύ σημαντικό γιατί τα παιδιά μου μεγαλώσανε
συμμετέχοντας, μαζί με μας, σε γνωστά θεατρικά έργα».
Κλεομένης Τζαννέτος
«Πέρασαν 32 χρόνια! Πότε; Είναι απίστευτο το πως κυλά ο χρόνος, σαν την άμμο
μέσα από τα δάχτυλά μας. Στάσου! Παντρευτήκαμε όταν παίζαμε το “Το διπλανό
κρεβάτι”. Η πρώτη μου κόρη γεννήθηκε όταν παίζαμε το “Μιας πεντάρας νιάτα”!
Ναι! Η δεύτερη μου κόρη γεννήθηκε όταν παίζαμε το “Όνειρο του σκιάχτρου”!
Ναι! Ναι! Έχασα τον πατέρα μου όταν παίζαμε το “Γαλανομάτα! Η κόρη της κυρά
θάλασσας”! Έχασα την αδελφή μου όταν παίζαμε το “Καταφρόνιου”. Έχασα
την μάνα μου όταν παίζαμε το “12”. Έτσι μετρώ την ζωή μου. Με το έργο που
ανεβάζαμε ή ανεβάζουμε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή. Και έτσι, μ’ αυτή την
Ομάδα, μ’ αυτούς τους ανθρώπους πέρασα όλα, τις εύκολες και δύσκολες στιγμές
της ζωής μου. Έτσι περνώ την ζωή μου! Και μπορώ να πω, πως δεν μπορώ να
φανταστώ πως θα ήταν διαφορετικά! Σ’ ευχαριστώ πολύ ΟΜΑΔΑ!».
Αφροδίτη Κουρογένη
«Αμηχανία κι αμέσως μετά…
Φωνές, Γέλια, Καλωσορίσματα, Αγκαλιές και φιλιά, παλιο..παρέα!!
Κουβέντες, Χαμόγελα, Αναμνήσεις….
Ατάκες που έμειναν, Σκηνές που μπερδεύτηκαν, τεχνικές δυσκολίες που
αντιμετωπίστηκαν, άτομα που έφυγαν…και…
Ηχητικά! Μουσική με κασέτα, μουσική με μπομπίνα, μουσική με CD,
ΜΟΥΣΙΚΗ!!
Σωματείο, Συμβούλια, Οργάνωση, Οικονομική Διαχείριση, Αποφάσεις,
Ταξίδια….
Πρόβες, Φασαρία, Καθυστερήσεις, Νεύρα και ξεσπάσματα, Συζητήσεις
εκ βαθέων, Generale, Άγχος, Πρεμιέρα, παραστάσεις, ανακούφιση κι
ενθουσιασμός και… πάλι από την αρχή!
Όλγα Συροπούλου
Το ερασιτεχνικό θέατρο, ήταν για μένα καθοριστικής σημασίας.
Μαθήτρια Λυκείου μυήθηκα σ’ αυτό, από τον αξέχαστο Αλέκο
Πεσματζόγλου, στο “Μπουρίνι” κι εκεί σ’ αυτό το φυτώριο, γνώρισα τον
άντρα μου. Στη συνέχεια και μέσα από τους “Άστεγους”, έζησα και ζω μια
γεμάτη εμπειρίες ζωή. Εκεί μέσα στους “Άστεγους” γέννησα τα παιδιά
μου. Και το εννοώ. Έπαιζα στην σκηνή όντας έγκυος. Εκεί μέσα γνώρισα
τους σημερινούς μου φίλους. Εκεί μέσα μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, όλοι
μαζί, και πραγματικά συγκινούμαι βλέποντας τα παιδιά μας να παίρνουν
την σκυτάλη και να είναι το μέλλον αυτής της όμορφης Ομάδας. Πως θα
ήταν άραγε η ζωή μου χωρίς τους “Άστεγους”; Μπορώ να την φανταστώ!
Μια ανιαρή και συμβατική ζωή του καναπέ και των κοινωνικών “πρέπει”.
Αισθάνομαι ευτυχισμένη και ευγνώμων που είμαι όλα αυτά τα χρόνια
μέλος της μεγάλης «Αστεγοοικογένειας».
