Σιδερώνοντας σήμερα το πρωί το κοφτό τραπεζομάντηλο της προγιαγιάς Πηνελόπης, αναλογίστηκα τις ατελείωτες αυτές νύχτες, λίγο πριν το 1900,που τα θαυματουργά αυτά χέρια έκαναν αυτό το αριστούργημα και μάλιστα με τη βοήθεια μόνο μιας λάμπας πετρελαίου και ευχήθηκα σήμερα να λερωθεί όσο περισσότερο μπορεί με κρασιά, φαγητά, γέλια και αγκαλιές. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε κι εμείς να βάλουμε το …λεκέ μας στο χρόνο !