Κείμενο: Αντώνης Χιώτης
Αυτό είναι ένα ραδιόφωνο Nordmende Mambino του 1962. Το είχε ο παππούς μου ο Αντώνης και άκουγε συνεχώς. Μια φορά, του έπεσε
απ’ το γάιδαρο, έσπασε το γυαλάκι του λίγο, χάλασαν και τα βραχέα, αλλά συνέχιζε να παίζει.
Το ίδιο ραδιόφωνο είχα και με συντρόφευε όταν διάβαζα στο Λύκειο!
Κι αυτό το ίδιο ραδιόφωνο επιστρατεύτηκε όταν επί τόσες μέρες δεν είχαμε ηλεκτρικό, από τις απανωτές διακοπές που σημειώθηκαν λόγω των θυελλωδών ανέμων και της σκόνης από τη Σαχάρα.
Ναι, δουλεύει το ραδιόφωνο του ‘62, με τις πλακέ τις μπαταρίες του. Τώρα, αγοράζεις έναν εκτυπωτή και σε λίγες χιλιάδες σελίδες τον πετάς και πρέπει να πάρεις καινούριο, η ή τηλεόραση είναι για κάποιες ώρες λειτουργίας και οι λάμπες φωτισμού σε κάποιο σύντομο χρόνο θέλουν αντικατάσταση. Τιποτένια πράγματα, για τα οποία όμως εμείς σκλαβωνόμαστε.
Ίσως, λοιπόν, αυτό το ραδιόφωνο να είναι ένα σημάδι λευτεριάς…
