Του Αντώνη Παπαζαχαρίου
Αν ο πολιτισμός μας βλέπει αταραχος παιδιά να πεθαίνουν σε νησίδα που τώρα δεν διεκδικεί κανείς αλλά αλλιώς θα ήταν casus beli,
Αν ο πολιτισμός μας δεν θάβει τα νεκρά πενταχρονα κοριτσάκια και βλέπει την μανα τους να συντηρει για 5 μερες το νεκρο κορμάκι τους,
Αν ο πολιτισμός μας πνιγεί ανθρωπους με δεμένα χέρια στο Αιγαίο,
Αν ο πολιτισμός μας απαγάγει ανθρωπους που πέρασαν τη θάλασσα, τους δέρνει, τους παίρνει χρήματα κινητά και φάρμακα για να μην ξανάρθουν,
Τότε να αλλοιωθεί. Να τελειώσει. Εγώ με αυτόν τον πολιτισμό δεν θέλω να έχω καμία σχέση.
ΥΓ: Η Αντιγόνη έγινε σύμβολο του ήθους και της αντίστασης στον αυταρχισμό γιατί ήθελε να θάψει τον Πολυνείκη ο οποίος επιτέθηκε στην ίδια του την πόλη. Ο Κρέοντας που το αρνήθηκε έγινε σύμβολο της σκληρότητας.
Εκείνοι που αρνούνται στην μανα να θάψει το πεντάχρονο παιδί της δεν έχουν καν αναλογία στην αρχαία τραγωδία.
Η ιστορία όμως δεν θυμάται καλά ούτε εκείνους που διαπρατουν ακρότητες, ούτε αυτούς που σιωπούν όταν συμβαίνουν μπροστά τους.
