Ο βαρκάρης της Κουντουρουδιάς, Στρατής Καραντώνης που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία της Γέρας και των Λουτρών έφυγε από τη ζωή σήμερα νωρίς το πρωί, σε ηλικία μόλις 45 ετών. Ανήκε στην οικογένεια των βαρκάρηδων της Κουντουρουδιάς οι οποίοι διατηρούν τις παραδοσιακές γκαζολίνες που συνδέουν τα δυο στόμια του κόλπου της Γέρας, την Κουντουρουδιά και το Πέραμα.
Επειδή το νησί της Λέσβου έχει πολλούς μικρούς κόλπους, ενώ το χερσαίο οδικό δίκτυο ήταν ανεπαρκές μέχρι σχεδόν τα μέσα του 20ου αιώνα, πολλοί χρησιμοποιούσαν πλωτά μέσα για τις μετακινήσεις τους. Οι περαματατζήδες ήταν οι επαγγελματίες βαρκάρηδες οι οποίοι μετέφεραν τόσο εμπορεύματα όσο και ανθρώπους σε γειτονικές παραθαλάσσιες περιοχές, όπως για παράδειγμα από τη μία πλευρά του κόλπου της Γέρας προς την άλλη (από το Πέραμα στην Κουντουρουδιά και το αντίστροφο), ή από διάφορες σκάλες (τοπικά επίνεια) προς τη Μυτιλήνη και το αντίστροφο. Συνήθως η συγκεκριμένη επαγγελματική δραστηριότητα οργανωνόταν ως οικογενειακή επιχείρηση, ενώ οι γιοι αναλάμβαναν το σκάφος όταν αποσυρόταν ο πατέρας.
Μέχρι τη δεκαετία του ’70 σχεδόν, οι περισσότερες βάρκες («μαούνες») ήταν ξύλινες, συνήθως ανοιχτές (χωρίς «κουβέρτα», δηλαδή κατάστρωμα). Αρκετές κινούνταν με κουπιά ή με πανιά («στάνζο»), ενώ ορισμένες ήταν μηχανοκίνητες («γκαζολίνες»). Όσοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες των περαματάρηδων τους ενημέρωναν («αποβραδίς») ή τους καλούσαν με φωνές, ή «σινιάλα» (σήματα), αφού δεν είχαν τακτικά δρομολόγια. Παλιότερα χρησιμοποιούσαν και τη «λαμπαδοφορία», δηλαδή μια φωτιά από «μαλαστούφες ή μαλαστούπες» (στουπιά, θάμνους ή άλλα εύφλεκτα και αναλώσιμα υλικά) που ειδοποιούσε ως φωτεινό σήμα τον περαματατζή. Ο χρόνος που χρειαζόταν για κάθε διαδρομή εξαρτιόταν πάντα από τον αέρα και τις ευρύτερες καιρικές συνθήκες.
Κάθε χρόνο οι βάρκες ήθελαν συντήρηση γιατί ήταν ξύλινες κι’ έπρεπε να βαφτούν από κάτω ώστε να μη σαπίσει το ξύλο. Τις εργασίες αυτές τις έκαναν συνήθως οι ίδιοι οι περαματατζήδες λίγο πριν το καλοκαίρι, αφού κατά τη διάρκειά του η δουλειά αυξανόταν σε σχέση με το χειμώνα. Τα κυριότερα προϊόντα που μετέφεραν ήταν ελιές, κάρβουνα, πέτρες, ασβέστης, καθώς και διάφορα άλλα υλικά (κυρίως) για τα ελαιοτριβεία και τις βιοτεχνίες που λειτουργούσαν στις παραθαλάσσιες περιοχές, είδη πρώτης ανάγκης, όπως τρόφιμα, αλλά και ζώα, όπως άλογα, γαϊδούρια, αγελάδες, πρόβατα.
Τη δεκαετία του 1940 στη περιοχή του Περάματος υπήρχαν αρκετοί βαρκάρηδες. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές έφθαναν τους σαράντα, ενώ σήμερα μόνο μία οικογένεια έχει μείνει που εξακολουθεί να εξασκεί το επάγγελμα. Οι περαματατζήδες πλέον διαθέτουν μικρά σκάφη με μηχανές, εξοπλισμένα με όλα τα σύγχρονα μέσα όπως ασύρματο, σωσίβια, κ.ά., ενώ έχουν περιοριστεί αποκλειστικά στη μεταφορά επιβατών, αφού όλα τα εμπορεύματα, υλικά και ζώα, μεταφέρονται με φορτηγά αυτοκίνητα.
Πηγή: https://traditional-professions.aegean.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=42:2015-01-17-15-45-31&catid=9&lang=el-GR&Itemid=104
