Τα Θεατρικά Βραβεία Κοινού 2022 από το περιοδικό “αθηνόραμα” απονεμήθηκαν την Τρίτη 15 Νοεμβρίου στην αίθουσα “Αλεξάνδρα Τριάντη” του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, σε μια λαμπερή, ανατρεπτική και ιδιαίτερα ατμοσφαιρική βραδιά, αφιερωμένη στον σπουδαίο Έλληνα δραματουργό, Ιάκωβο Καμπανέλλη που το “αθηνόραμα” αποφάσισε να τιμήσει με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη γέννησή του.
Ο κόσμος του θεάτρου και το θεατρόφιλο κοινό συναντήθηκαν συγκινημένοι και πάλι διά ζώσης στη δική τους γιορτή, χειροκροτώντας τους καλύτερους της θεατρικής σεζόν 2021-22, απολαμβάνοντας ένα γοητευτικό θέαμα και χαλαρώνοντας στο πάρτι που έκλεισε την 23η τελετή απονομής των Θεατρικών Βραβείων Κοινού.
Καλύτερη παράσταση για τη σεζόν 2021-2022 αναδείχθηκε –σύμφωνα με την κρίση των αναγνωστών του περιοδικού “αθηνόραμα” και του athinorama.gr– ο “Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού”, η οποία απέσπασε επίσης το πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας για τον Γιάννη Κακλέα, το δεύτερο βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Πάνο Βλάχο και το πρώτο βραβείο σκηνογραφίας για τον Γιάννη Κακλέα και την Ηλένια Δουλαδίρη. Δεύτερη καλύτερη παράσταση αναδείχθηκαν οι “Παίχτες” (απέσπασαν επίσης το δεύτερο βραβείο σκηνοθεσίας για τον Γιώργο Κουτλή, το πρώτο βραβείο μουσικής σύνθεσης για τον Αλέξανδρο Δράκο Κτιστάκη και το δεύτερο βραβείο ενδυματολογίας για την Ιωάννα Τσάμη).
Για την τρίτη θέση, οι αναγνώστες του “αθηνοράματος” επέλεξαν τη “Μηχανή του Τούρινγκ”, που τιμήθηκε επίσης με το πρώτο βραβείο ανδρικού ρόλου για τον Ορφέα Αυγουστίδη και το τρίτο βραβείο σκηνογραφίας για την Όλγα Μπρούμα. Ψηλά στην προτίμηση των θεατών βρέθηκε και ο “Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου” του θεάτρου Πορεία, συγκεντρώνοντας τρία βραβεία. Με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας τιμήθηκε η Μίρκα Παπακωνσταντίνου για την ερμηνεία της στην παράσταση “Ο κήπος με τις αλήθειες”.
Την τελετή απονομής σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης και παρουσίασαν με μοναδικό τρόπο ο Αντώνης Λουδάρος και η Νάντια Κοντογεώργη. Τους παρουσιαστές πλαισίωσαν οι σπουδαστές του δεύτερου έτους της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών υπό την καθοδήγηση των δασκάλων τους, Άλκηστης Πολυχρόνη, Γιώργου Σαμαρτζή και Φωτεινής Χατζηδάκη.
Υπάρχει λόγος σοβαρός που ο Γιώργος Κουτλής είναι ο σκηνοθέτης της χρονιάς (περιοδικό Provocateur)
Μιλένιαλ καθαρόαιμος είναι και ο Γιώργος Κουτλής, δηλαδή καλοσπουδαγμένος, κοσμογυρισμένος, ρεαλιστής, με δουλεμένο το εγώ του και λιγότερο νάρκισσος από τους προγενέστερους συναδέλφους του. Και αφού έγινε το talk of the town γεμίζοντας με τους Παίχτες του που είχαν αχαλίνωτο κέφι ένα μεγάλο θέατρο, ένιωσε έτοιμος να τζογάρει με ένα έργο που δεν βασίζεται στην ενυπωσιοθηρία αλλά σε υπαρξιακούς προβληματισμούς του. Και οι κριτικοί τον περίμεναν, και τους διαβάζει. Χωρίς να γκρινιάζει. Ο σκηνοθέτης αυτός δεν είναι αναπολογητικά απαθής κι αυτό είναι τεράστιο προτέρημα στη δουλειά του. Με αφορμή τη νέα του παράσταση, το Talk Show, μιλήσαμε για όλα εκείνα που μας απασχολούν σήμερα.
Θέλω να ξεκινήσω λίγο με επικαιρότητα και με ένα προσωπικό σου βίωμα για να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Σπούδασες σκηνοθεσία στο Ρωσικό Ινστιτούτο Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας. Αν έχεις επαφές με συνομήλικους σου, μιλήσατε τώρα για το Ουκρανικό; Και κυρίως, πώς αισθάνεσαι με τις απαγορεύσεις στην Τέχνη; Υπάρχει κάποια λογική;
Από τις κουβέντες που έχω κάνει οι περισσότεροι νιώθουν ντροπή για τη χώρα τους. Επίσης, φοβούνται πολύ για το πως θα εξελιχθεί όλο αυτό και σε παγκόσμια κλίμακα αλλά και εντός της χώρας τους. Δεν σου κρύβω ότι υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Αν δεν αλλάξουν σύντομα τα πράγματα πέρα από την Ουκρανία θα υπάρξει μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης κι από τη Ρωσία. Τώρα, ως προς τις απαγορεύσεις νομίζω ότι γενικά η έννοια της Τέχνης δεν ταιριάζει με οποιαδήποτε απαγόρευση. Η διακοπή της συνεργασίας με έναν κρατικό φορέα σαν πράξη αντίθεσης προς το καθεστώς που την χρηματοδοτεί μπορεί να έβγαζε κάποια λογική αλλά σίγουρα όχι με τη μορφή που έγινε (ανακοίνωση με post στο fb) και σίγουρα αν συνοδευόταν από κινήσεις ενίσχυσης των Ρώσων καλλιτεχνών που αντιδρούν, οι οποίοι είναι πολλοί. Όπως και να έχει δεν μπορεί να απαγορεύεται ο πολιτισμός μιας χώρας με κανέναν τρόπο. Αν είναι έτσι σύντομα θα αρχίσω να κρύβω το που σπούδασα, γιατί δεν με βλέπω καλά.
Μεταπανδημικά στη θεατρική σκηνή της Αθήνας φέρατε με τους Παίχτες και α) έγινε sold out στόμα με στόμα, β) γίναμε από θεατές συμμετέχοντες σε γλέντι και γ) αποδείξατε ότι οι μιλένιαλς μπορείτε να κάνετε τέχνη κι εμπορική και ποιοτική. Πώς ένιωσες, πώς αντέδρασε η θεατρική πιάτσα;
Χάρηκα πολύ, και σάστισα λίγο. Εννοώ ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Πήραμε πολύ δύναμη και αγάπη από τον κόσμο και αυτό είναι καύσιμο για να αντέχεις λίγο περισσότερο τις πολλές δυσκολίες που έχει το να είσαι καλλιτέχνες στην Ελλάδα του σήμερα. Επίσης, πέρα από τον κόσμο, πολλοί συνάδελφοι μας στηρίξαν τόσο πολύ που ήταν πραγματικά συγκινητικό. Νομίζω θα είναι κάτι που θα το θυμάμαι όλη μου τη ζωή.
