Αυτή την Κυριακή 15 Ιανουαρίου στις 10 το πρωί θα είμαστε όλοι συγκεντρωμένοι στην είσοδο του χωριού “ΚΕΡΑΜΕΙΑ” ,στην γέφυρα .
Για να δείξουμε την δύναμη μας με μια ειρηνική διαδήλωση.
Μήπως και αλλάξει κάτι σε αυτό τον κόσμο.
Μήπως και σταματήσουν πια οι δολοφονίες των ζώων.
Να καταλάβουν όλοι ότι οι μικροί τετράποδοι φίλοι μας νιώθουν, πονάνε, αγαπάνε και έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν.
Πώς είναι έγκλημα να τους στερούν τη ζωή.
Να μάθουν όλοι πως πάρα πολλοί από εμάς πονάμε και υποφέρουμε μαζί τους.
Και πως θα είμαστε εκεί προσπαθώντας να τα δικαιώσουμε κάθε φορά που κάποιος τα κακοποιεί ή τα σκοτώνει.
Όσο πιο πολλοί έρθετε τόσο καλύτερα.
Κοινοποιήστε το …
Στείλτε το σε ομάδες.
Μοιραστείτε το.
Το κείμενο της Ντέπης Χατζηκαμοανη από το χωριό Κεραμειά.
Σκότωσε ένα αθώο σκυλί
Μετά το έσυρε από τα πόδια στο κτήμα του.
Και το είδαν που το έσερνε.
Αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις.
Διότι δεν μπορεί να αποδειχτεί πως το σκυλί είναι νεκρό.
Γιατί έτσι είναι οι μικρές κοινωνίες.
Γι’ αυτό θα μείνουν για πάντα μικρές και δεν θα γίνουν μεγάλες κοινωνίες.
Όσο ρίχνανε φόλες θέλανε αποδείξεις αλλά δεν τις είχαμε.
Και όλοι γκρινιάζαμε που δεν τις είχαμε.
Τώρα που υπήρξαν μάρτυρες και αποδείξεις δεν είναι αρκετές.
Και ας βρέθηκαν και άλλα σκυλιά νεκρά από φόλα έξω από το κτήμα του .
Και ας τον είδαν να σέρνει το σκυλί.
Πολλά άτομα εδώ στο χωριό ξέρουν αλλά δε μιλάνε.
Και άσε τους μαθητές.
Είναι μικρά παιδιά.
αρκεί το σοκ που τον είδαν να σέρνει ένα σκυλί μπροστά τους.
Υπάρχουν πολλά άτομα εδώ που ξέρουν γενικά πολλά.
Εδώ και χρόνια.
Αλλά δε μιλάνε.
Γιατί φοβούνται να αντιμετωπίσουν το κακό.
Γιατί έτσι τους έμαθαν.
Και αυτούς που τους το έμαθαν πιο παλιά τους το έμαθαν κάποιοι άλλοι.
Και αυτοί που το έμαθαν θα το μάθουν και στους επόμενους.
Και τα εγκλήματα συνεχίζονται.
Γιατί μιλάμε για εγκλήματα.
Και γιατί ποτέ όσα έχουμε και όσα ξέρουμε και όσα βλέπουμε δεν αρκούν.
Γιατί μιλάμε για αφαίρεση ζωής.
Και επειδή δεν έχει βρεθεί το πτώμα του σκύλου δεν γίνεται τίποτα.
Και δεν αρκεί που τα παιδιά τον είδαν να τον σέρνει.
Και δεν αρκεί που από κει και πέρα ο σκύλος εξαφανίστηκε.
Χτες ήταν ο Μπίνγκο, αύριο ίσως είναι ο δικός μου σκύλος ο Μπωντλαίρ, μεθαύριο ένα παιδί.
Ένας ακόμα φόνος, μια ληστεία, ένας βιασμός…
Διότι όταν δεν μπορούμε να αποδείξουμε ένα έγκλημα τότε τα εγκλήματα συνεχίζονται.
Και οι εγκληματίες γελούν ικανοποιημένοι.
Θέλω προσωπικά να πω ένα μεγάλο μπράβο στην δασκάλα του χωριού που δεν δίστασε να τα βάλει με την μικρή αλλά σκληρή κοινωνία των Κεραμειών και ας βγήκε εκείνη εκτεθειμένη.
Evi Kar είσαι παράδειγμα προς μίμηση.
Και αν χάνουμε αξίζει η προσπάθεια.
Θέλω να βάλω στην συγκεκριμένη ανάρτηση και δυο ποιήματα.
Που ταιριάζουν γάντι.
Και θέλω να ευχαριστήσω τους δικούς μου που από μικρή μου έμαθαν να μιλώ.
Και ας είχα θεριά να με κυνηγούν.
Και ας τρέχω ακόμα για πολλά.
Τουλάχιστον δεν έμεινα στάσιμη και κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.
Ας μάθουμε να μιλάμε για όλα.
Και πού ξέρεις;
Μπορεί και να βρεθούν άνθρωποι που να ξέρουν να ακούν.
“Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μού ‘λεγαν: «σώπα».
Στο σχολείο μού ‘κρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μού ‘λεγαν: «εσένα τι σε νοιάζει; σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μού ‘λεγε:
«κοίτα, μην πεις τίποτα, και…σώπα!»
Κόψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«τι σε νοιάζει, μού ‘λεγαν,
θα βρεις το μπελά σου – τσιμουδιά, σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, και σώπα».
Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ‘μαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε «σώπα».
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή
μας ένωνε όμως το «σώπα».
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτή, το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέταχ ‘την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα ‘χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με ‘σας».
Αχ, πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.
Για να ‘σαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ’ έναν φθόγγο
μ’ έναν ψίθυρο μ’ ένα τραύλισμα με μια κραυγή
που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!
“Αζίζ Νεσίν”)
(“Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.
“Μπρεχτ “)
