Υπήρξε η προσωποποίηση της φτώχειας, του πόνου, της αδικίας αλλά και της δύναμης, της υπομονής και της τιμιότητας. Ήταν και θα παραμείνει ες αεί, το αγαπημένο «παιδί του λαού» που εξέφρασε μέσα από τους κινηματογραφικούς του ρόλους και τα τραγούδια του τα βάσανα εκατομμυρίων ανθρώπων που αναγνώρισαν στο πρόσωπό του έναν απ’ αυτούς. Γι’ αυτό και τον λάτρεψαν και τον έβαλαν στην καρδιά τους και κράτησαν ζωντανή την εικόνα του καθιερώνοντάς τον ως έναν από τους πλέον δημοφιλείς κινηματογραφικούς ήρωες όλων των εποχών.
Αυτός ήταν ο Νίκος Ξανθόπουλος, που «έφυγε» στα 89 του χρόνια, έχοντας διαγράψει μια ζωή γεμάτη που τού χάρισε την αίσθηση της πληρότητας. Και πως να μην ένιωθε πλήρης; Έγραψε ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο και το τραγούδι, αγαπήθηκε όσο λίγοι και όταν ήρθε η ώρα, αποσύρθηκε για ζήσει όπως εκείνος επιθυμούσε, μακριά από τα αδιάκριτα φώτα, σε ένα κτήμα στην ανατολική Αττική, μαζί με την οικογένειά του, την αγαπημένη του σύζυγο, τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Η σχέση του και η αγάπη του για τη Λέσβο που έχει καταγωγή η γυναίκα του, η συνεργασία του με τον Πάνο Κοντέλλη
Η φωτογραφία που είχε ανεβάσει τo 2020 στο facebook ο Νίκος Ξανθόπουλος. «Τέρμα δεξιά ο διευθυντής φωτογραφίας Τάκης Καλαντζής, δίπλα του ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Κωνσταντίνου, όρθιος ο Γραμμέλης, κι εγώ να εμποδίζω τον ταχυδρόμο, τον μπαρμπα-Κώτσο τον Μπαλά, να κατεβάσει το ούζο του, αν δε μας πει τον παρακάτω αμανέ, που ήταν το φόρτε του… «Ζουγράφε που ζουγράφισες την Παναγιά την Τήνου, ζουγράφα την παρέα μου, που κάθουμε τσε πίνου…».
“Το φημισμένο ουζερί του Μυτιληνιού Χρ. Γραμμέλη στην Εμμ. Μπενάκη. Γνώρισε δόξες και στις δύο εποχές του. Την πρώτη και κυριότερη για μένα, αριστερά όπως ανεβαίνεις την Μπενάκη, γωνιακό παλιακό οίκημα, με ξύλινο πάτωμα όλο ρόζους που εξείχαν. Και τη δεύτερη, στη δεξιά μεριά του δρόμου, ισόγειο πολυκατοικίας.Το μαγαζί δεν είναι τα ντουβάρια, το μαγαζί είναι οι άνθρωποι. Μέσα σ’ αυτό το ουζερί γράψαμε τα περισσότερα σενάρια με τον Κοντέλη.
Αλλά και με άλλους: Γρηγορίου, Ολύμπιο, Κυριακό, Μάτσα, Καπώνη. Κοντά ήταν το κτίριο που στέγαζε τις κινηματογραφικές εταιρείες. Έτσι τα μεσημέρια έβρισκες στο ουζερί γνωστές φάτσες αλλά και πασίγνωστες. Όπως τον Θανάση Βέγγο, τον Κώστα Καραγιάννη τον Σωτήρη Μουστάκα. Και δικηγόρους από τα γύρω γραφεία. Εκεί έρχονταν τα δέματα από τη Μυτιλήνη για τους φοιτητές, τρόφιμα από το σπίτι, κάνα σφουγγάτο, καμιά μπλατζέτα, τίποτα ελιές ρουπάδες. Κι έπαιρνε ο ταχυδρόμος τ’ άπλυτα να τα πάει στις μανάδες, να ‘ρθουνε πεντακάθαρα, πού πλυντήρια εκείνη την εποχή”.
Με τον Πάνο Κοντέλλη είχε συνδεθεί με πραγματική φιλία και είχαν συνεργαστεί μεταξύ άλλων και στο «Μινόρε μιας καρδιάς» που κυκλοφόρησε σε 3 κασέτες και παίχτηκε στην ΕΡΤ σε 16 επεισόδια αλλά και στις ταινίες “Φτωχογειτονιά αγάπη μου”, “Ένας άνδρας με συνείδηση”,”Γιακουμής μια ρωμέικη καρδιά”, “Ο Αετός των σκλαβωμένων”, “Για την τιμή και τον έρωτα”, “Η Σφραγίδα του θεού”, “Η Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου”, “Εσένα Μόνο Αγαπώ” κ.α.
Νεκτάριος Βακάλης ΟΛΣΑ
