“Όταν πρωτοπήγα σχολείο σκεφτόμουν ότι οι εκπαιδευτικοί είναι σαν τους γονείς – ατρόμητοι. Έτσι φαντάζονται τα παιδιά τους μεγάλους.
Σήμερα είμαι εκπαιδευτικός και, σίγουρα, δεν είμαι ατρόμητος . Χρειάζεται κι εγώ, κάθε φορά, να συλλαβίζω σιωπηρά την ντροπή μου όταν μιλάω μπροστά σε πολύ κόσμο, να στέκομαι αμήχανα, κι ας το κρύβω, την πρώτη μέρα που ανοίγουν τα σχολεία, να μην έχω απαντήσεις για όλα.
Η δουλειά σε σχολικές αίθουσες είναι μία δυναμική διαδικασία· δεν κρατάει έτοιμες απαντήσεις ούτε αθροίζει σκόρπιες πληροφορίες. Στην τάξη θέλουμε να υποστηρίζουμε πυκνές-πολυδιάστατες σχέσεις. Γιατί η τάξη είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μεταβάλλεται καθημερινά. Έχει όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις, κάθε είδους πληρότητα και όλες τις απουσίες μαζί.
Οι γονείς/κηδεμόνες το ξέρουν πρώτοι/ες. Μοιάζει με αυτό που συμβαίνει στο σπίτι. Μαθαίνουμε στο παιδί μας πράγματα όχι επειδή τα λέμε, αλλά επειδή τα κάνουμε, επειδή επιτρέπουμε να συμβούν. Επειδή ξέρουμε ότι όλα προχωρούν όταν υπάρχει η παραδοχή που λέει «δεν τα ξέρω όλα» ή όταν βαδίζουμε ανάποδα από αυτό που έχουμε συνηθίσει.
Όταν αρνούμαστε την «αξιολόγηση» δεν λέμε όχι στην κριτική. Αυτή γίνεται καθημερινά από εσάς, από εμάς, από το κάθε παιδί κάθε τάξης. Αρνούμαστε γιατί η «αξιολόγηση» που μας επιβάλλεται δεν βελτιώνει ούτε ενισχύει. Αρνούμαστε γι’ αυτά που την ακολουθούν: Κατηγοριοποιεί σχολεία, μαθητές και εκπαιδευτικούς, απομονώνει όποιον/α δεν ταιριάζει στην κλίμακά της και τον/την περιθωριοποιεί. Δεν θέλουμε σχολεία υποβαθμισμένα ούτε μαθητές/τριες που δίνουν εξετάσεις από το δημοτικό, όπως συνέβη πέρυσι σε εκατοντάδες σχολεία.
Όπως μία οικογενειακή σχέση δεν μπορεί να κατανοηθεί σε μία ώρα ή σε τρεις επισκέψεις, το ίδιο αδύνατο είναι να αποτυπωθεί και να ερμηνευτεί μία σχέση παιδαγωγική. Πόσο μάλλον όταν πραγματοποιείται από έναν άνθρωπο που δεν θέλει να γίνει κομμάτι αυτής της σχέσης, αλλά, μόνο, να την κοιτάξει εποπτικά. Εν ολίγοις, να μπει σαν μουσαφίρης και να φύγει σαν κλέφτης.
Ας το πούμε καθαρά: Τα σχολεία, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι γονείς και οι κηδεμόνες δεν είναι «καλοί», «κακοί», «ικανοποιητικοί» ή «μέτριοι», αλλά κάτι πολύ πλουσιότερο από κατηγορίες και βαθμίδες. Είναι κίνητρα και επιθυμίες, ρωγμές και τομές. Είμαστε ό,τι κουβαλάμε και ό,τι προσπαθούμε να εμπλουτίσουμε, ν’ αλλάξουμε. Κι αυτά δεν μετριούνται ούτε μπαίνουν σε κουτάκια.
Χρειαζόμαστε βοηθούς και συνοδοιπόρους σε σχολεία ζωντανά – όχι ελεγκτές. Εκείνοι που θέλουν να κάνουν τους ελεγκτές ας πάνε πίσω στον χρόνο να συνεννοηθούν με τους Επιθεωρητές. Εμείς, πάντως, θα πάμε μπροστά.
Μείνετε δίπλα μας – ας προστατεύσουμε όλοι μαζί τα σχολεία μας”
Πρωτοβουλία Νεοδιόριστων Λέσβου
