Της Τζέλης Χατζηδημητρίου
(Η φωτογραφία είναι του Νίκου Χριστοφάκη)
Δεν αγαπάω πιά τα καλοκαίρια…είναι ίσως που δεν τα αναγνωρίζω. Ο ήλιος δεν ζεσταίνει, κατακαίει, ο αέρας δεν δροσίζει και φέρνει μαζί του τον φόβο για τις πυρκαγιές. Οι αναμνήσεις μου δεν με υποστηρίζουν, η πραγματικότητα έρχεται τρομακτική και ανατρέπει κάθε όνειρο. Πώς μπορώ να χαίρομαι, να απολαμβάνω το καλοκαίρι όταν τόσες ψυχές έφυγαν άδικα; Πώς μπορώ να ζω ανάμεσα στους ανθρώπους που εγκατέλειψαν δεμένα τα ζώα τους κι έφυγαν να σωθούν από τη φωτιά; Πώς να συνυπάρξω σε έναν κόσμο ανευθυνότητας όπου το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να κατηγορούμε ένα κράτος φτιαγμένο κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωση; Κανένας δεν αναλαμβάνει τη προσωπική ευθύνη να φροντίσει το χώρο γύρω του, να καθαρίσει, να κλαδέψει, να συμμαζέψει, περιμένοντας τον Πατέρα Κράτος που θα λύσει όλα τα προβλήματα. Κάποιοι αγνοούν τον κίνδυνο του αέρα και ανάβουν φωτιά, σαν να μη τρέχει τίποτα, για να κάνουν τη δουλειά τους. Κάποιοι, εδώ και χρόνια περιμένουν τον αέρα για να μετατρέψουν τα δάση σε οικόπεδα. Κι όλοι εμείς μένουμε άπραγοι, αποποιούμενοι κάθε ευθύνη για τον δημόσιο αλλά και για τον ιδιωτικό μας χώρο.
Περιμένουμε πάντα από κάποιους άλλους. Τη ζαχαρένια μας δεν τη χαλάμε, το λιθαράκι μας για ένα κόσμο που έχει ελπίδες να σωθεί δεν το βάζουμε. Γιατί όλα είναι εύκολα. Ανοίγεις τη βρύση, έρχεται νερό, πατάς το κουμπί του κλιματιστικού κι είσαι ο καλύτερος του χωριού. Γιατί να νοιαστείς; Γιατί να σκεφτείς πως καταναλώνεις το τελευταίο αίμα της γης; Μέσα σε πλήρη ασυδοσία και ασυναισθησία περνάμε τις μέρες μας θεωρώντας εαυτούς αθώους για τη καταστροφή που συμβαίνει γύρω μας. Δεν είχαμε λέει θύματα…και τα ζώα; τα πουλιά; τα δέντρα; τα φυτά; τα έντομα; ο κόσμος που χάθηκε, οι πλημμύρες που θα τα πάρουν όλα μαζί τους τον χειμώνα, ο καύσωνας που δεν θα έχει τίποτα να τον σταματήσει, αυτά τί είναι;
Πώς μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, να κανονίζουμε διακοπές, να λέμε ευτυχώς δεν έγινε στο νησί μας, στο σπίτι μας, στους συγγενείς μας; Πώς; Πείτε μου πώς; Ο άνθρωπος είναι το χειρότερο δημιούργημα της Ύπαρξης, ένα εγωϊστικό κατασκεύασμα που μόνο τη βολή του σκέφτεται κι αυτούς που διαφέρουν τους σταυρώνει με χιλιάδες τρόπους. Μισώ τα καλοκάιρια και την ανημπόρια μου, να μη μπορώ να βοηθήσω, να μη μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω έστω έναν κόκκο άμμου. Δεν μιλάω για το Κράτος, το κάθε κράτος που μας έχει γραμμένους μπροστά στο κέρδος, γιατί εμείς είμαστε το κράτος και δεν θα ψηφίζαμε αυτόν που θα δήμευε τη περιουσία του εμπρηστή, που θα φρόντιζε τα δάση, που θα υπολόγιζε τα ζώα όσο και τους ανθρώπους.
Βουλιάζω μέσα στην απελπισία γιατί δεν βλέπω φως πουθενά κι ύστερα μαθαίνω για όλους αυτούς που έτρεξαν να μαζέψουν τα ζώα, να τα σώσουν, να τα φροντίσουν και κλαίω γιατί κι αυτοί είναι δονκιχώτηδες σε ένα κόσμο που τα διαλύει όλα με μπουλντόζα. Αλλά αυτοί τουλάχιστον κάνουν κάτι. Ο Ηράκλειτος το είχε πει πριν χιλιάδες χρόνια, Όλα είναι Ένα και το Ένα είναι μέρος του Όλου. Ύστερα το είπε επιστημονικά ο Αϊνστάιν. Μα όσο δεν καταλαβαίνουμε πως είμαστε ένα, πως το ζώο που καίγεται είναι ένα με τον κανακάρη μας που προστατεύουμε με νύχια και με δόντια, τόσο ο κόσμος θα καταρρέει, θα διαλύεται και τα βλαστάρια σας, γιατί εγώ συνειδητά απέρριψα αυτή τη δυνατότητα, η συνέχειά σας λοιπόν δεν θα έχει ούτε νερό να πιεί, ούτε σκιά δέντρου, ούτε αέρα ν’ανασάνει. Από τον Καβαλούρο μέχρι την είσοδο του κόλπου Καλλονής που το έχω κολυμπήσει, η ποσειδωνία πεθαίνει, δεν υπάρχει ούτε ένα υγιές φύκι πλέον. Δεν υπάρχουν ψάρια γιατί εκλέιπει αυτό που τα συντηρούσε, κι όσα τρώμε είναι γεμάτα μικροϊνες πλαστικού. Τί άλλο περιμένουμε για να αλλάξουμε, να αρχίσουμε να φροντίζουμε τον τόπο που μας ανέχεται, για να ξεβολευτούμε έστω λίγο ελπίζοντας πως μπορούμε κάτι να σώσουμε;;;
Θα μας δω και στις δημοτικές εκλογές με τί κεφάλι θα ψηφίσουμε, παγιδευμένοι μέσα σε κομματικές ιδεολογίες που δεν μας αφήνουν να δούμε προς τα πού πάει αυτός ο κόσμος. Δεν υπάρχει πατέρας να μας σώσει, ούτε το Ιππικό. Αυτό πρόλαβε και ξέκανε τους Ινδιάνους, τώρα η τρομπέτα του ηχεί στον άλλο κόσμο, εμείς είμαστε οι σωτήρες της ζωής μας, μόνο εμείς, αλλά χρειάζεται να κουνηθούμε επιτέλους!
