Και ήταν αυτή η χρονιά  που όλο το καλοκαίρι στο timeline μας βλέπαμε απανθρακωμένα ζώα. Ζώα που πάλευαν να κρατηθούν στη ζωή, που οι φωτογραφίες τους μας στοιχειώνουν ακόμη όταν φέρνουμε στο νου το βλέμμα εκείνου του ελαφιού, του αλόγου, του σκύλου.

Ο βουβος πόνος στα μάτια τους, μια κραυγή μέσα μας.

Στον Έβρο, που η φωτιά καίει ακόμη, απανθρακώθηκαν 910 μικρόσωμα ζώα (τόσα είχαν καταγραφεί στις αρχές) ενώ για 4.000  αιγοπρόβατα και βοοειδή κάνει λόγο ο πρόεδρος του κτηνοτροφικού Συλλόγου Αλεξανδρούπολης από τα 80 με 90 ποιμνιοστάσια που έχουν καεί. Οι εικόνες από τη Ρόδο και την Πάρνηθα μας ανακάτεψαν το στομάχι

Και οι ήρωές μας ακόμη, ήταν αυτοί που έτρεχαν στις φλόγες να τα σώσουν κι εκείνοι έπειτα που έψαχναν να τους βρουν ένα σπίτι κι ακόμα το προσπαθούν, μάταια όμως αφού τις περισσότερες φορές οι φιλόζωοι είναι ήδη “επιβαρυμένοι” με ένα, δύο στην καλύτερη κατοικίδια που ήδη “ενοχλούν”. Γιατί μαζί με αυτά τα ζώα αυτά που κάψαμε, αυτό το καλοκαίρι δολοφονήσαμε και μια ντουζίνα άλλα.

Δεν θα ξεχάσουμε τις τραγικές ιστορίες αυτών των ανθρώπων που πήγαν διακοπές με το σκυλί τους και γύρισαν χωρίς αυτό,  όπως αυτή του ζευγαριού που έχασε τον σκύλο του από φόλα την πρώτη ημέρα των διακοπών του στη Λήμνο και τον Μούδρο, ή των Ιταλών που πήραν μια νεύση από Ελλάδα στη Μεθώνη με τον ίδιο τρόπο,  αλλά και αυτή της Λέσβου όπου, κατά τη συνηθισμένη από ότι μάθαμε πρακτική στο νησί, κάποιος έθαψε φόλα μέσα σε αυλή  σπιτιού με αποτέλεσμα μια οικογένεια να χάσει τη σκυλίτσα της στη Μυτιλήνη.

Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς που ευτυχώς να λέμε που υπάρχει η Κιβωτός και καταγράφει τα κακώς κείμενα του νησιού που ενώ  “χτυπιέται”, πέφτει στα τάρταρα και λιποθυμάει για τον τουρισμό που ΘΕΛΕΙ διακαώς, πάει παράλληλα για ρεκόρ βασανισμού ζώων και μάλιστα με διαφορετικούς τρόπους.

Από που να το πιάσουμε φέτος και κάθε άλλη χρονιά.  Από το παστουρωμένο άλογο που για έξι μήνες περιφερόταν με δεμένα πόδια στο Τάρτι, από τον φοβερό τυπά που έδεσε το άλογο το στο αμάξι και το πήγαινε καρότσα, από τα βαρελόσκυλα στα χωριά, από τα γατιά και τα κουτάβια που παρατάνε σε σακούλες και κάδους, από τις φόλες στην προκυμαία και στο Γήπεδο, από την ανύπαρκτη μέριμνα του Δήμου για τις στειρώσεις των αδέσποτων από τις απειλές που δεχόμαστε οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων παρότι ακολουθούμε το γράμμα του νόμου, από τον τρόμο που νιώθουμε σε αυτό το νησί περπατώντας με το σκύλο μας ακόμη και με το λουρί;

Ο κόσμος διαβάζει, βλέπει, γνωρίζει παρακολουθεί. Πως ακριβώς θα έρθει με το σκυλί του κάποιος να μας επισκεφθεί όταν συμβαίνουν αυτά τέρατα στο νησί; Χρέος μας είναι να σηκώνουμε τέτοιες ειδήσεις και όχι να τις κρύβουμε και όσοι μιλούν για δυσφήμιση να πάνε να πιάσουν αυτούς που σκοτώνουν και όχι αυτούς που δημοσιεύουν, γιατί πολλοί ξέρουν “και δεν μλουν”

Και μετά έρχονται οι τιμωρίες:

Σύμφωνα με στοιχεία της Κιβωτού Μέσα στο προηγούμενο έτος, βεβαιώθηκαν συνολικά πρόστιμα ύψους 31.800 ευρώ για διάφορες παραβάσεις. Πλέον, από το 2019, οπότε και διασπάστηκε ο ενιαίος Δήμος Λέσβου, μέχρι και το 2022, έχουν συνολικά βεβαιωθεί 42.550€ σε πρόστιμα αλλά έχουν εισπραχθεί μόνο 1.639€ (μόλις 3,9%).

Η φιλοζωική που ζήτησε να ενημερωθεί από την Οικονομική Υπηρεσία του Δήμου Μυτιλήνης για το ύψος των προστίμων που έχουν βεβαιωθεί και εισπραχθεί για παραβάσεις της φιλοζωικής νομοθεσίας από το 2022, εντός των διοικητικών ορίων του Δήμου σημειώνει:

“Να υπενθυμίσουμε ότι ΟΛΟ το ποσό αυτών των προστίμων διατίθεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τις στειρώσεις και την εν γένει περίθαλψη των αδέσποτων ζώων που ζουν στα όρια του Δήμου μας.
Παρότι το ποσοστό είσπραξης είναι εξαιρετικά χαμηλό, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι αυτά τα πρόστιμα, άσχετα το τι γράφουν κατά καιρούς οι «παντογνώστες» του FB, ΔΕΝ σβήνονται ούτε «χάνονται».

Και το γεγονός ότι δεν έχουν πληρωθεί προς το παρόν δεν αλλάζει κάτι. ΟΛΟ αυτό το ποσό αργά ή γρήγορα θα πληρωθεί, και μάλιστα προσαυξημένο με τους τόκους. Αποτελεί χρέος προς το Ελληνικό Δημόσιο, αποστέλλεται στην αρμόδια ΔΟΥ του οφειλέτη και δεν παραγράφεται! Αν δεν το πληρώσεις, δεν μπορείς να πάρεις φορολογική ενημερότητα και έχεις πολλές επιπλέον φορολογικές περιπέτειες. Όπως ακριβώς ισχύει, δηλαδή, και για τις κλήσεις της Τροχαίας: το να σκίσεις το χαρτάκι της παράβασης που βρήκες στο παμπρίζ του αυτοκινήτου σου, δεν σημαίνει ότι «έσκισες» και το χρέος». 

Ωστόσο τίποτα δεν φαίνεται να σταματά αυτό το είδος ανθρώπου που ανερυθρίαστα και δίχως τύψεις θα πάρει τη ζωή ενός ζώου, που θα βασανίζει που θα επιφέρει φριχτό θάνατο σε ένα πλάσμα του Θεού. Ενός Θεού που φανατικά επικαλείται σε άλλα ζητήματα βέβαια.

Για τη φιλία του Σκύλου, ανασύρθηκε από τα παλιά και έπαιξε πολύ στο Facebook αυτό το κείμενο του Κωστή Παπαγιώργη. Το παραθέτουμε κι εμείς, εδώ γιατί δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από αυτόν και όσοι το έχουν ζήσει το γνωρίζουν καλά. Είμαστε καταδικασμένοι νομίζω να ζούμε σε αυτή τη θλίψη την απέραντη σε αυτή τη δυστοπία όπου καίμε βασανίζουμε και δολοφονούμε τους φίλους μας τα ζώα, εκείνα που στο Δημοτικό είχαμε ορκιστεί ότι δεν θα τα πειράξουμε

“Όταν εξημερώθηκε το σκυλί και έγινε κατοικίδιο “έπεσαν” τα αυτιά του, έγραφε ο Δαρβίνος. Σοφή παρατήρηση, ειδικά για όσους έζησαν στις επαρχίες, κοντά σε ζωντανά και σε κοπάδια. Το κυνηγιάρικο σκυλί, ο μολοσσός που φυλάει τα πρόβατα είναι ζωντανό ραντάρ, πρωτόγονος και ως εκ τούτου ατόφιος. Ο βοσκός δεν βάζει το σκυλί στο σπίτι, το σέβεται αλλά δεν το βλέπει ποτέ σαν μέρος του οίκου. Στην πόλη όμως ο σκύλος απώλεσε την επαφή με τη φύση και τον πρωτόγονο εαυτό του, στερήθηκε τους άγριους σκυλοκαβγάδες, το κυνήγι του λαγού και του τσάκαλου, ήρθε πιο κοντά στον άνθρωπο και απομακρύνθηκε από το παρελθόν του πού υπέκρυπτε πάντα κάτι το λυκίσιο και το αδάμαστο.

Ένας φίλος γιατρός, έμπειρος στα τετράποδα, έχει δική του πατέντα: “η γάτα είναι ένα κομμάτι κρέας, άφιλη, εγωπαθής, αντίθετα ο σκύλος είναι άνθρωπος με τρίχωμα και με τέσσερα πόδια! Κοντά στο σκύλο γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος!” Η σκυλοσυντροφιά ανακαλύπτει διαφορετικά όχι μόνο το σκύλο αλλά και την ίδια τη ζωή. Αξίζει λοιπόν να προσέξουμε αυτήν τη διαχεόμενη ζωοφιλία που δεν είναι βίτσιο, χούι, παραξενιά παρά συναισθηματική εκλέπτυνση χωρίς εμφανές όριο. Ο “κάτοχος” του σκύλου πριν απ’ όλα κατέχει ένα προνόμιο το τετράποδο, αγορασμένο σε μικρή ηλικία, αναγνωρίζει από νωρίς τον αφέντη του και αφοσιώνεται. Μπορεί να παίζει με όλους, αλλά μόνο ο “ένας” ταράζει τα σωθικά του. Τον αναγνωρίζει, τον διαισθάνεται από απόσταση, ενίοτε τείνει να σπάσει την αλυσίδα του για να τον προϋπαντήσει.

Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: “Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χειρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία.

Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο. Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε για τους κατόχους αλόγων, δελφινιών, περιστεριών ή αετών. Ωστόσο το μέγεθος και το φυσικό στοιχείο αποτελούν φραγή. Τα πετούμενα ανήκουν στον αιθέρα, το άλογο ανήκει στο μέγεθός του, ενώ ο σκύλος -μόνο αυτός- δίνει την εντύπωση ότι κάποια σπάνια συμπάθεια είναι διαλυμένη στο αίμα του. Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια, αποβαίνει μυστικός δεσμός, συνεννόηση χωρίς λόγια, νοηματική γλώσσα της συμπάθειας. Αν το ζώο ήταν άνθρωπος με μουσούδα, τρίχωμα, μεγάλα αυτιά δεν θα άξιζε την αγάπη μας. Αντίθετα, καθίσταται λατρεμένο μέχρι περιπαθούς αφοσιώσεως επειδή μέσα στη σκληρή του συνθήκη, αυτή την αμετάκλητα φιμωμένη φύση, κατορθώνει να το σκάει στιγμιαία για να παραδοθεί στη θέρμη της ανθρώπινης φιλίας.

Δεδομένου ότι ένα σκυλί είναι “ανθρώπινο” μόνο για λίγους, και ακριβέστερα μόνο για έναν, εύκολα γεννιέται η αυταπάτη ότι το ζωντανό μεταρσιώνει τη φύση του μόνο για χατίρι του. Ο κάτοχος ψυχανεμίζεται μέσα στα κυνικά σωθικά την υπέρβαση της σκυλίσιας φύσης, οπότε η ανθρώπινη συμπάθεια αναγνωρίζει αβίαστα πάνω της ένα καθρέφτισμα του εγώ της. Η οικειότητα είναι απόλυτη, η αναγνώριση βαθύτατη, ο σκύλος είναι στο τσακ να μιλήσει και “μιλάει” βέβαια, έστω και αν οι περισσότεροι παρόντες διαθέτουν ώτα μη ακουόντων. Συχνά, κάποιος αδιάφορος θεατής της θερμής ανθρωπο-σκυλοφιλίας, υποψιθυρίζει :”Μα τι έχει πάθει με αυτό το ψωριάρικο;”

Αφοσιωμένος στις γάτες και όχι στα σκυλιά, ο Μαλρώ ηταν κατηγορηματικός: Αργά ή γρήγορα, όλοι οι μεγάλοι εγωιστές γίνονται φιλόζωοι. Ωστόσο, η φιλία με το τετράποδο δεν γίνεται αποδεκτή ποτέ ως φιλόζωη ιδιότητα. Άνθρωποι που ζουν χρόνια με το σκύλο τους, που έχουν προσαρμόσει τις ανάγκες και τις μετακινήσεις τους με το τετράποδο, ποτέ δεν σκέφτονται ότι αγαπούν ένα “ζώο”. Ο δεσμός με το σκύλο έχει να κάνει με το αξεδιάλυτο κράμα ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν στη ζωικότητα πού, παρ’ ότι τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαυγίζει, φέρει στο βλέμμα του μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη. Από τη μια μεριά το ζώο είναι ανθρώπινο πείραμα που έμεινε στη μέση, ενώ από την άλλη είναι ζωικό πείραμα που έδωσε αποτελέσματα ανώτερα του αναμενομένου.

Έτσι αρχίζουν τα θαύματα αφοσίωσης και συνεννόησης ανάμεσα στο τετράποδο και στο δίποδο. Η προσαρμογή είναι τέλεια και βαθύτατα ψυχική. Η υπακοή αγγίζει τα όρια του πάθους. Πιο συγκεκριμένα, δεν μας συγκινεί τόσο η κυρία με το σκυλάκι, η γραία που αγαπά το σκύλο της γιατί δεν της απέμεινε τίποτε άλλο να αγαπά, αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης, έκτακτων αναγκών, ατυχιών, το πρώτο πού σκέπτονται είναι το τετράποδο. Η σκυλίσια αγάπη δεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δεν επιδέχεται “απάτη”, μετάπτωση, λήθη – όσο το τετράποδο ζει και κινείται, παραμένει πάγια “αξία”.

Γι’ αυτό όταν έρχεται η ώρα του κυνικού θανάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα ζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους, το πένθος είναι σκληρό, δεν παίρνει παρηγόρια. Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: “Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χειρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία. Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί με τους ανθρώπους που είναι ανεξάρτητες οντότητες, θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα. Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση, προσωπική ανακάλυψη που ομορφαίνει μέχρι κάλλους τη σιωπηλή αφοσίωση.

Όποιος πενθεί για το νεκρό σκύλο του, πενθεί για την προ-απώλεια του εαυτού του”.