Της Εύας Κασκάνη Durkan
“Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
Δεν μιλάν με τον καιρό
Μόνο πέφτουν στα ποτάμια
Για να πιάσουν τον Σταυρό…”
Αυτή λοιπόν η φράση ” ό,τι θυμάμαι χαίρομαι”, έχει γίνει στάση ζωής για πολύ κόσμο…
Ονόματα δεν λέμε ,περιγραφές δεν κάνουμε … ”σουσούμια” δεν μαρτυράμε …θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας….
Γνωρίζω λοιπόν έναν όμορφο Άνθρωπο που θεωρεί το παραπάνω τραγούδι… γλυκό,
τρυφερό και επαναστατικό συνάμα!
Επειδή λοιπόν οι “Ιστορίες των Ανθρώπων ” δεν με αφήνουν ποτέ αδιάφορη…άκουσα με μεγάλη συγκίνηση και με κάθε λεπτομέρεια την μικρή και επίκαιρη Ιστορία του Ανθρώπου που λατρεύει κάθε στίχο από το συγκεκριμένο τραγούδι!
“Γλυκός Σεπτεμβρης που λέτε ανοίγουν τα σχολεία…
Δεκάχρονο παιδί ” τότε” το μικρό ηρωάκι μας περνάει για άλλη μια χρονιά το κατώφλι του σχολείου του.. Καινούργια τάξη, φίλοι, καινούργιος δάσκαλος, ( νέο ντέρτι επομένως), νέα βιβλία, νέες εργασίες και σαράντα ίσως σαρανταπέντε χρόνια πριν!
Κύλησαν όμορφα μια δύο εβδομάδες και μπήκε το νερό στο αυλάκι, προσαρμόστηκαν τα παιδιά στο σχολείο και σκάει μύτη μια νέα εργασία που ενθουσίασε το δεκάχρονο παιδάκι!
Δύο φορές την εβδομάδα έγραφαν το ” Η μέρα μου σήμερα ” ενώ παράλληλα θα ζωγράφιζαν ( σε μισό χαραγμένο ) τετράδιο και μια σχετική ζωγραφιά!!! -Πω πω …κοτσάνα θα περνάω δύο φορές την εβδομάδα (σκέφθηκε το μικρό…) θα “βολτάρω” με το ποδήλατο μέχρι τις κάτω γειτονιές που έχει πιο πολύ κόσμο ,όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύπτω να γράφω… Πιάνει που λέτε μια βροχή την ημέρα που ήταν να γράψει την πρώτη του Ιστορία το παιδί και η βόλτα δεν έγινε….
Σκεφτόταν …τι να γράψω …τι να γράψω…να γράψω ότι είδα έναν δράκο μέσα στους κεραυνούς?
Μπα βλαμμένο θα πει ο δάσκαλος ότι είμαι…
Αρχίζει και τραγουδάει το αγαπημένο του τραγούδι και να η ιδέα…
Γράφει τους στίχους του τραγουδιού και με ένα σύντομο αλλά και συνάμα γλαφυρό κείμενο εξηγεί πως μέσα σε ένα βροχερό απόγευμα έμαθε απέξω τους στίχους του αγαπημένου του άσματος… χωρίς να χρειάζεται πλέον να κάνει ” να να να”, ενώ το συγκεκριμένο τραγούδι το αγαπούσε πολύ και η μητέρα του…
“Από ζωγραφιά …τι κάνουμε τώρα ” αναρωτήθηκε…
Σαν από μηχανής Θεός …παρουσιάζεται η μητέρα και ακουμπά στο μπράτσο του καναπέ ένα “Φαντάζιο”…(…αρχαίες ιστορίες…)… Για καλή του τύχη λοιπόν βρίσκει τον Ακάκιο καβάλα στο γαϊδούρι ….τον ξεπατικώνει στο ” μισό τετράδιο ”…ζωγραφίζει και κάμποσα λουλουδάκια… πεταλούδες και κάνα δυο παιδάκια και έτοιμη η εργασία…. Αργά το βραδάκι η μητέρα συνήθιζε να τσεκάρει ( χωρίς όμως να διορθώνει) τις εργασίες των παιδιών της…( εμ δεν είχε μόνο ένα βλέπετε)..
…Κάνει η μητέρα έναν περίεργο μορφασμό και ψέλλισε … -” Δώσε την εργασία και ο Θεός βοηθός…Να πέσει σε απόγονο ΕΠΟΝΙΤΩΝ”… (Είπαμε σαράντα πέντε χρόνια πριν…)
Η μητέρα ” ψέλλισε” το μικρό το έπιασε …του κάθεται στο μυαλό η λέξη ΕΠΟΝΙΤΗΣ… Πάει την άλλη μέρα σχολείο με αγωνία… ο δάσκαλος κάποια στιγμή τους επιστρέφει τα τετράδια και να ένα τεράστιο δέκα με τρεις τόνους και θαυμαστικά!
Πολύ ωραία η εργασία σου του λέει ο δάσκαλος πολύ ωραία γράφεις και αθώο όπως ήταν απαντά!
-Να σκεφτείτε ότι η μητέρα μου ψιθύρισε “ο Θεός βοηθός να πέσεις σε απόγονο ΕΠΟΝΙΤΗ”…
Σκασμένος στα γέλια ο δάσκαλος του λέει… ” Είδες σε βοήθησε ο Θεός …”.
Κλικ κλικ κλικ…να ρωτήσει τον δάσκαλο τι είναι ο ΕΠΟΝΙΤΗΣ η να πηγαίνει σιγά σιγά μην το μετανιώσει και του βάλει καμία κουλούρα… Βρε ποιον να ρωτήσει …ποιον να ρωτήσει να μάθει…
Άρχισε και τραγουδούσε μεγαλόφωνα το τραγούδι στο σπίτι μήπως ανοίξει συζήτηση η γιαγιά που ήξερε μέχρι και διαίρεση παρακαλώ και διάβαζε βιβλία …μπα…και αν ήταν κάτι κακό και κοβόταν το χαρτζιλίκι?
Ο πατέρας ναυτικός….τα ξαδέρφια σχεδόν ίδια ηλικία…ρώτησε το πιο μεγάλο και του απάντησε με ύφος ότι ΕΠΟΝΙΤΗΣ είναι ο αστροναύτης …( μετά πολλά χρόνια επίσης … μάθαμε από τον διάλογο της θρυλικής Θεοπουλας με την φίλη της ότι τα φιόρδ είναι σκιουράκια…)
Μέσα στην απελπισία του σκέφτεται να ανέβει με μια καρέκλα να ανοίξει την εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου….κακή ιδέα…και γκρεμοτσακίστηκε και η μητέρα φώναζε…και λάθος τόμο έριξε κάτω αλλά και ο σωστός να ήταν …δεν μπορούσε να καταλάβει τι λέει…( καθαρεύουσα)..
Σιγά σιγά εγκατέλειπε την ιδέα να ασχοληθεί με την άγνωστη λέξη. Μέχρι που ένα Σάββατο βράδυ πάει από νωρίς και “στρώνεται ” στο σπίτι της θείας που ,είχαν συνήθεια όμορφη να βλέπουν μαζί καλλιτεχνικό πατινάζ, το οποίο βαριόταν κάποια στιγμή αλλά έλα που η θεία έφτιαχνε το καλύτερο γάλα με κακάο.
Ξαφνικά του έρχεται η ιδέα να ρωτήσει την Θεία αν ξέρει τι είναι ο ΕΠΟΝΙΤΗΣ…
Ακούστε απάντηση, και μαντέψτε αντίδραση.: ΕΠΟΝΙΤΙΣΑ ήμουν και εγώ παιδί μου…
»Αμάν ζαλάδα…δεν έφτανε το αρσενικό έχουμε και θηλυκό τώρα… ”
Πες μου βρε Θεία τι είναι αυτό? Ανοίγει τον μπουφέ βρίσκει ενα κουτί…το ανοίγει…να μια κορδέλα που γράφει ΕΠΟΝ και κάτι άλλο με πιο μικρά γράμματα μισοσβησμενα…. Ένα πακέτο φωτογραφίες δεμένες με μια κόκκινη κορδελίτσα …ώπα να και ο Θείος όλο καμάρι με την ίδια κορδέλα και ένα γαρύφαλλο στο πέτο.. ΕΠΟΝΙΤΕΣ παιδί μου ήταν αγωνιστές που μαζί με τον Στρατό αγωνιζόταν να διώξουν τους Γερμανούς από την Ελλάδα…είπε η Θεία..
Βρε παιδιά…βρε παιδιά ΕΛΕΟΣ …μια λέξη έφτανε να μου πουν Αγωνιστής…ουφφ ησύχασε το παιδί για πολύ καιρό.. Κοντά στις γιορτές λοιπόν … μαζεύεται η οικογένεια σε ένα συγγενικό σπίτι και εκεί σκέπτεται το ηρωάκι μας…
” Ρε μπερδέματαααα” Δύο Κυρίες έλεγαν για τα Κατηχητικά …και έριξαν ιδέα στην Μητερα να πάει και το παιδί (…ναι από εκεί γύρισε…) Άλλος έλεγε για έναν Καραμανλή…άλλος έλεγε για έναν Παπαντρέα…άλλος έλεγε για ένα Φλωράκη…άλλος έλεγε και για κάτι “ρεμάλια “που τα έβαλαν φυλακή…
Ευτυχώς είχε πάρει ένα” Μπλεκ” το παιδί και όλους τους είχε συνδέσει με Καϊρο…μέχρι που ανάβουν τα αίματα στην συζήτηση των μεγάλων και ακούει τον πιο ακαταλαβίστικο διάλογο … Ένας άκυρος μουσαφίρης έλεγε για σαρδελοκούτια και χτυπιόταν μόνος του…ύστερα έλεγε κάτι αλαμπουρνέζικα για κάτι Γκούλαγκ…( Ψαράκια θα είναι σκέφτηκε το παιδί…) και να μην σας τα πολυλογώ σκιάχτηκε και πήγε δίπλα στην μητέρα του….
Στην οικογένεια που περίσσευε η αγάπη φρόντισε να μην γίνονται κουβέντες τέτοιου είδους σε οικογενειακές συγκεντρώσεις.
Ήρθε η καλή ώρα λοιπόν που το μικρό παιδάκι μεγάλωσε και είχε ” τύχη αγαθή’ να γνωρίσει από κοντά τον Μέγα Μάνο Χατζιδάκι.. ο οποίος με καρδιά ανοιχτή άκουσε κάθε πτυχή της Ιστορίας του Ήρωα της σημερινής μας Ιστορίας και όταν ο δημιουργός άρχισε σαν μυσταγωγία την αποκρυπτογράφηση του δημιουργήματός του τότε ένοιωσε την απόλυτη Ευτυχία το μικρό παιδί που μεγάλωσε με ιδανικά και αγάπη και κατάλαβε ότι μια καρμικη σχέση τον έδενε πάντα με το συγκεκριμένο τραγούδι…..
Κάθε φορά λοιπόν που νοσταλγούμε … είναι σαν να ξαναζούμε ένα παραμύθι… Μέσα από τις πολύτιμες σελίδες της αγαπημένης Εφημερίδας … αισθάνομαι τόσο τυχερή που μπορώ να μεταφέρω Αληθινά Παραμύθια …λες και υπάρχει μια καρμική σχέση ανάμεσα σε εμενα και τις σελίδες της…
Μέσα από αυτές τις Σελίδες να ευχηθούμε καλή Σχολική Χρονιά στα παιδιά που ονειρεύονται μέσα από το ΤΙΚ ΤΟΚ και σε εμάς που ελπίζουμε ακόμα σε ένα καλύτερο Κόσμο, που δυστυχώς έγινε μαλλιά κουβάρια.
Τι άλλο?
Καλά Ξεμπερδέματα… ΟΛΟΙ είμαστε υπεύθυνοι που δεν αφήσαμε ένα κομμάτι Κάμπο να τραγουδήσουν τα παιδιά μας… Έχουμε όμως την Δύναμη να το παλέψουμε ακόμα…
